7/09/2006
Chauffeur van oom Otto
Om precies 10.00 uur belde ik aan bij oom Otto. Ik zou hem die ochtend afzetten bij een reunie van zijn studiejaar. In deze reis zouden we ongeveer half Nederland doorkruisen.
Door de intercom ving ik op dat hij eerst nog zijn medicijnen moest innemen en dat ik maar even moest wachten. Toen hij naar beneden kwam, kreeg ik een papieren zakje van hem. Daarin zat een sinaasappel. 'Jij lijkt me niet iemand die voldoende fruit eet.'
We stapten in mijn auto en het geklets begon. Over de onlogische indeling van met name het tweede studiejaar. Zo kregen ze een vak met ingewikkelde integraal rekeningen, terwijl ze dat kunstje pas in het volgend semester zouden leren. Och man! En die Harry, dat was altijd een zwakke student geweest.
We arriveerden op een landhuis waar we de studiegenoten van mijn oom begroetten. Allemaal energieke mannen en vitale en goedlachse vrouwen van boven de 75. Niemand was te dik, dat was iets wat me opviel, en niemand zag er uit als een opa of een oma. Men droeg houthakkers outfits, t-shirts met de modieuze lange kettingen. Een mevrouw had de uitnodiging voor de reunie verlaat ontvangen omdat ze van provider was gewisseld. Ach bij wie zit je nu dan. Ja, die heeft ook een betere service, kabbelde het gesprek verder.
Oom Otto knoopte het gesprek aan met een vriendelijke meneer die naast mij zat. Alleen het gehoorapparaat verraadde zijn leeftijd.
'Jij had altijd heel veel moeite met dat vak in het derde jaar, is het niet?'
'Jazeker, dat was niet gemakkelijk', zei de studiegenoot.
'Je hebt nog de hulp ingeroepen van Henk en ook nog van Barthold, als ik het wel heb' wist mijn oom nog precies.
'Maar uiteindelijk is het nog een beetje goedgekomen' zei de man vriendelijk.
'Dat kun je wel zeggen, maar toen was het hakken over de sloot hoor', hield mijn oom vol.
Later hoorde ik dat deze meneer hoogleraar was geweest aan twee universiteiten.
Een dame in een rood mantelpak met bijpassende rode schoenen kwam te laat binnen. Terwijl ze een studiegenoot ter begroeting kuste, werd ze van achteren omhelst door een klein mannetje in een wit pak met een hoed van stro. Eerst legde hij een hand op haar rechterborst, maar daarna kneedde hij met beide handen haar borsten. De dame van 75+ keek niet op of om.
'Aha, Henkie is er ook' zei ze alleen tegen degene die ze aan het begroeten was.
Na een kop koffie en een glas water wilde ik wegrijden. De oudjes konden prima zonder mij. Voor de vorm vroeg ik of ik oom Otto nog iets schuldig was voor de koffie en het water. Jazeker, dat was 5 euro.
Bij het afscheid gaf hij mij een envelop voor mijn verjaardag. [Want ik was jarig, die dag.] In de auto bekeek ik de inhoud. Een enorm dik pak van vijfjes en tientjes. Een belachelijk groot bedrag dat ik nog nooit eerder had ontvangen.
En ook nog een cadeaubon van 5 euro van de V&D. Die helaas was verlopen.
Om precies 10.00 uur belde ik aan bij oom Otto. Ik zou hem die ochtend afzetten bij een reunie van zijn studiejaar. In deze reis zouden we ongeveer half Nederland doorkruisen.
Door de intercom ving ik op dat hij eerst nog zijn medicijnen moest innemen en dat ik maar even moest wachten. Toen hij naar beneden kwam, kreeg ik een papieren zakje van hem. Daarin zat een sinaasappel. 'Jij lijkt me niet iemand die voldoende fruit eet.'
We stapten in mijn auto en het geklets begon. Over de onlogische indeling van met name het tweede studiejaar. Zo kregen ze een vak met ingewikkelde integraal rekeningen, terwijl ze dat kunstje pas in het volgend semester zouden leren. Och man! En die Harry, dat was altijd een zwakke student geweest.
We arriveerden op een landhuis waar we de studiegenoten van mijn oom begroetten. Allemaal energieke mannen en vitale en goedlachse vrouwen van boven de 75. Niemand was te dik, dat was iets wat me opviel, en niemand zag er uit als een opa of een oma. Men droeg houthakkers outfits, t-shirts met de modieuze lange kettingen. Een mevrouw had de uitnodiging voor de reunie verlaat ontvangen omdat ze van provider was gewisseld. Ach bij wie zit je nu dan. Ja, die heeft ook een betere service, kabbelde het gesprek verder.
Oom Otto knoopte het gesprek aan met een vriendelijke meneer die naast mij zat. Alleen het gehoorapparaat verraadde zijn leeftijd.
'Jij had altijd heel veel moeite met dat vak in het derde jaar, is het niet?'
'Jazeker, dat was niet gemakkelijk', zei de studiegenoot.
'Je hebt nog de hulp ingeroepen van Henk en ook nog van Barthold, als ik het wel heb' wist mijn oom nog precies.
'Maar uiteindelijk is het nog een beetje goedgekomen' zei de man vriendelijk.
'Dat kun je wel zeggen, maar toen was het hakken over de sloot hoor', hield mijn oom vol.
Later hoorde ik dat deze meneer hoogleraar was geweest aan twee universiteiten.
Een dame in een rood mantelpak met bijpassende rode schoenen kwam te laat binnen. Terwijl ze een studiegenoot ter begroeting kuste, werd ze van achteren omhelst door een klein mannetje in een wit pak met een hoed van stro. Eerst legde hij een hand op haar rechterborst, maar daarna kneedde hij met beide handen haar borsten. De dame van 75+ keek niet op of om.
'Aha, Henkie is er ook' zei ze alleen tegen degene die ze aan het begroeten was.
Na een kop koffie en een glas water wilde ik wegrijden. De oudjes konden prima zonder mij. Voor de vorm vroeg ik of ik oom Otto nog iets schuldig was voor de koffie en het water. Jazeker, dat was 5 euro.
Bij het afscheid gaf hij mij een envelop voor mijn verjaardag. [Want ik was jarig, die dag.] In de auto bekeek ik de inhoud. Een enorm dik pak van vijfjes en tientjes. Een belachelijk groot bedrag dat ik nog nooit eerder had ontvangen.
En ook nog een cadeaubon van 5 euro van de V&D. Die helaas was verlopen.
