<$BlogRSDUrl$>

7/14/2006

 
De Enige

Ik wandelde van station Utrecht CS naar de vergaderzaal in het centrum door van die gezellige straatjes die het handelsmerk van Utrecht zijn, maar die mijn ergenis wekten omdat ik bij elke stap met mijn hak tussen de keien bleef haken.

Al vrij snel passeerde ik een terrasje dat overvol was. Ik wurmde me tussen tafeltjes van een volgend terras. Ik liep met een boogje om een derde terras. Overal mensen aan het witbier en de witte wijn. Zonnebril in het haar. Lachend aan het bellen met een vriendin. Ik was de enige die werkte vandaag.

25 jaar geleden sprak mijn grootvader veel te luid toen we instapten in een stadsbus die vol mannen zat die volgens mijn grootvader op dit tijdstip op hun werk zouden moeten zijn: 'werkt er nu helemaal niemand meer in dit land.'

Met precies mijn grootvaders' intonatie resoneerde deze uitspraak in mij, elke keer dat ik een terrasbezoeker het glas naar de mond zag brengen, elke keer dat ik een ober met een dienblad moest ontwijken, elke keer dat ik iemand met gesloten ogen van de zon zag genieten.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?