louterlog

 Blogvakantie

Tot 1 januari met blogvakantie waarin ik, wie weet, af en toe, met grote onregelmatigheid, toch nog meer blogbaars meemaak dan ik nu kan inschatten.

 Verhuisdozen.

Aan de portier verhuisdozen gevraagd.
Stapels papieren uitgezocht. Alles bleek weg te kunnen. Achter een stapeltje papieren nog een gulden en een kwartje gevonden. En een sleutel die ik al 2 jaar kwijt was. Een biebboek dat ik al een jaar kwijt was, bleek onder een ander stapeltje te liggen.
Scripties van studenten door mijn handen laten glijden. Oja, dat was die eikel. Oja, dat was dat slimme meisje. Dit was de eerste die ik hier begleidde.
Mijn publicaties, rapporten en boeken en tijdschrijften eindelijk bijelkaar gelegd. Een behoorlijk bergje.
Mjin baas die me een afscheidscadeau gaf.
Steekwagentje.
Nu ben ik weg.

 Ophalen

Felix is nogal van slag, een week zonder z'n vader. En nogal wat oppas shifts omdat ik verplichtingen buiten 9-5 had.

'Van slag' leek me een passend eufemisme voor een liefhebbende moeder. De werkelijkheid is dat hij ofwel onophoudelijk huilt, slaat, bijt, duwt, knijpt of dreint als hij wakker is.

Vandaag, bij het ophalen van de kinderen van de creche, stelde ik routinematig de vraag hoe het was gegaan. De leidster die normaal nog wel te spreken is over onze zoon zei letterlijk:
'Het is niet te doen, Louter, het is echt niet te doen, dat mannetje van jullie. Ik ben blij dat je er bent om hem op te halen.'

 Kerkkoor

Lena vroeg vanochtend toen ik zapte of kindertelevisie leuk genoeg was of dat er toch een DVD in moest wat die mensen aan het doen waren. We zaten op het EO kanaal met een live uitzending van een kerkdienst.

'Die mensen zingen liederen in een kerkkoor', zei ik.
'Maar het is niet Berend Botje ofzo, wat ze zingen', had Lena door.
'Nee, die mensen zingen over God en niet over Berend Botje.'
'Ging die ook naar Amerika?'

 Countdown

Nog drie dagen bij mijn huidige werk.
Zijn woensdag a.s. die kasten en laatjes echt leeg? Gaat dan iemand anders achter mijn bureau zitten? Haalt dan iemand anders koffie voor mijn kamergenoot? Zie ik dan nooit meer iemand, zoals ik uit mijn vorige werkkring ook niemand meer zie?
Ik geloof er niets van. Maar 't maakt me toch weemoedig.

 Filosofen bij de koffie-automaat

'Jij bent een constructivist, geef het dan toe', zegt de joyeuze veertiger.
' Ik ben geen constructivist, dat heb ik nooit gezegd' piept het wat dikkige meisje met asymmetrisch kapsel.
'Maar als jij vindt wat je net zegt, kun je niet anders dan een constructivist zijn, je moet wel consequent zijn. Beter een consequente constructivist dan een een inconsequente...'
'En jij bent anders een empirist!' scheldt het meisje nu wat bozig.
'Ja, en daar sta ik ook vierkant achter. Had je suiker in de koffie?'

 Skype hype

Ik ben altijd de laatste. Met roddels, dat ook, maar ook met technische snufjes. Sinds ik boven de dertig ben, neemt deze achterstand dramatische proporties aan. De generatie boven mij smste eerder dan ik- ik wist niet dat ik mijn sms centrale moest instellen. Voorbeelden zijn niet nodig: de layout van mijn blog, of het gebrek daaraan, zegt genoeg. Ik zit aan de verkeerde kant van de digital divide, wachtend op verheffing.

Terwijl ik leed en afwachtte op mijn aanstaande verheffing, installeerde R. Skype op mijn pc. Voor andere niet-weters: met dit programma kun je gratis of bijna gratis bellen met internet. R. kocht ook maar meteen een webcam.

Ik liet hem maar spelen. Mannendingen. Jongensdromen, die gadgets.
Ik ken schrikbarend veel mannen die zich verlekkerd achter de wekelijkse folder van 'office center' verschansen alsof het de nieuwe Playboy is.

Ik geloofde er niet in, maar sinds gisteren ben ik om. Skype is geweldig.

R. zit in India. We bellen voor 1,5 ct per minuut India- Rotterdam.
R. belt vanaf hotspots van vliegvelden en hotels. Ik spreek hem nu meer dan wanneer hij thuis is. Zijn stem kraakhelder. Ik kon zijn stoppels zien.

Nu moet ik stoppen. India is calling.

 Telefoongesprek met oom Otto

- Met Louter.
- Weet jij iets van huishoudelijke zaken? Ik moet nu dringend iets overleggen.
- Oom Otto. Hoe is het met u?
- Ik heb een hoofdwond, maar daar gaat het nu niet om. Ik heb advies nodig. Er zit bloed op mijn laken maar ik heb niet zo'n ding...met elastiek...om je matras te beschermen, hoet heet zoiets?
- Een hoeslaken?
- Juist. Wat moet ik nu doen? Er zit bloed, niet zoveel maar toch wel een vlek van zo'n 6 vierkante centimeter...en ik kan dat hoeslaken nergens vinden...het zou ergens moeten zijn...verdomme...wat een werk allemaal
- Misschien kunt u zolang een...
- Aha, daar is het. Ik heb het gevonden. Hoe krijg ik dat hoeslaken eraf dan?

Ik gaf instructies. Hoeken optillen. Leg de hoorn maar neer, dan gaat het gemakkelijker. Nog iets hoger.
- Godzijdank. Niet doorgelekt.

- Gaat het wel met u? Wat is er gebeurd?
- Het zijn allemaal klootzakken. Ik had een hoofdwondje en toen moest ik met de taxi naar het ziekenhuis. Maar die portier legt helemaal niet goed uit aan de taxichauffeur waar hij moet zijn. Het is een klootzak. En niemand die er iets van zegt tegen hem. Niemand wordt hier nog aangestuurd. Niemand heeft een baas die op de vingers kan tikken. Iedereen doet maar wat. Het land gaat naar de klote.

- Wat vervelend allemaal. Heeft u pijn?
- Daar gaat het natuurlijk helemaal niet om. Ik had bloed op mijn broek dus ik ging naar die stomerij, die Turkse stomerij. Ik zei dat er bloed opzat dus dat die broek NU gewassen moest worden. Weet je wat die jongen ijskoud doet? Hij legt die broek op een stapel! Klootzakken.
En toen vroeg ik: wanneer wordt die broek gewassen? Zegt die jongen: morgen. Ik heb die boek meegegrist en thuis in koud water met zout gezet. Maar ja, in die emmer zaten allemaal folders en brieven, dus dat moest ik ook weer eerst opruimen.

- Oom Otto...
- En dat is belangrijk zie je, dat die broek meteen in het koud water met zout wordt gezet. Ik heb een vlekkentabel, en daar staat dat in. Bloed: koud water met zout.

 KvK (2)

Na mijn inschrijving bij de KvK moest ik bij de Belastingen nog iets aanvragen. De meneer achter de balie begon met het doorbladeren van de formulieren.
- Hmm
- Ja? vroeg ik
- Dat kan dus niet, zuchtte hij, en ging bladeren in een heel dik boek.
- Wat kan niet?
Hij las flarden uit het dikke boek voor, zijn wijsvinger bij de kopjes en categorieen. Hij begon een ingewikkeld verhaal met termen die ik niet kende.
Hij eindigde met: 'heb je al een adviseur?'
- Nog niet, zei ik.
Het leek me ook niet nodig, hoe moeilijk kan het nu zijn om drie opdrachtjes per jaar in te voeren en op te geven.

- Ik ga na 20 jaar de Belastingen verlaten en ik begin voor mezelf.
- Een hele stap, zei ik.
- Ik ga mezelf een tweede kans in mijn leven bieden. Wat ik hier allemaal niet heb meegemaakt. Eerst die Polen. Dat is gelukkig nu wel voorbij. En nu dan...

Hij gaf me zijn visitekaartje van zijn nieuwe bedrijfje.
- Aan niemand zeggen dat ik je mijn visitekaartje heb gegeven.

 KvK

Ik vulde het formulier in voor de inschrijving bij de Kamer van Koophandel. Ik had alles ingevuld, maar wist nog niet precies hoe ik mijn 'onderneming' zou noemen.
'Gewoon maar Louter doen?' vroeg ik R.
'Louter bla bla' opperde R.

 Gesprek met consultant

Vanuit mijn onderbuik zeg ik, het is toch een stukje perceptie. Maar dat is mijn onderbuikgevoel.

 Geluk (2)

Ik doe regelmatig halfslachtige pogingen om gezond te leven. De jongeling vroeg waarom ik die pogingen ondernam.

Natuurlijk was het belangrijk om nog toonbaar te zijn, maar het ging mij uiteindelijk om de aftakeling voor te blijven. Ik zie veel mensen van vijftig, zestig, zeventig jaar die zo beperkt worden door hun dichtgeslibde lichaam dat ze niets anders kunnen doen dan wachten op de dood.

'En jij?' vroeg ik de jongeling.
'Ik doe het uit ijdelheid. Elke keer als ik in de spiegel kijk, denk ik, WAUW. Ik zie er geweldig uit. En dat is een fijn gevoel.'