3/28/2007
3/26/2007
O kom er eens kijken
Louterlog uit de kast, komt dat zien: louterlog
Alle dank en eer voor Walter
De site is nog niet helemaal af (archieven, linklijstje en zo nog wat), maar net als ik verjaardagcadeautjes voor R. ook altijd te vroeg geef omdat ik het geheimpje niet langer voor me kan houden, stuur ik u nu ook alvast naar mijn nieuwe adres.
Louterlog uit de kast, komt dat zien: louterlog
Alle dank en eer voor Walter
De site is nog niet helemaal af (archieven, linklijstje en zo nog wat), maar net als ik verjaardagcadeautjes voor R. ook altijd te vroeg geef omdat ik het geheimpje niet langer voor me kan houden, stuur ik u nu ook alvast naar mijn nieuwe adres.
Later als je groot bent
- En wat wil je worden als je later groot bent? vroeg ik aan Lena (4).
- Danseres. Uh, onee. Ik wil moeder worden, zei Lena.
- Maar je kunt ook én moeder én danseres worden hoor.
- Ja? Dan wil ik ook nog wel kapster erbij worden.
- En wat wil je worden als je later groot bent? vroeg ik aan Lena (4).
- Danseres. Uh, onee. Ik wil moeder worden, zei Lena.
- Maar je kunt ook én moeder én danseres worden hoor.
- Ja? Dan wil ik ook nog wel kapster erbij worden.
3/24/2007
Steriliseren
In het hippe restaurant, dat mijn vriend Teun gedurende de hele avond consequent met de term 'lunchroom' zou blijven aanduiden, kregen we het over sterilisatie.
Ik kon me best wel voorstellen dat het lastig was voor een man, de immers eeuwig vruchtbare man, om zich te laten steriliseren. 'Dus als jij het niet wilt, dan doe ik het, dat kan toch ook?' zei ik tegen R in zo'n typisch 4-gesprek van 2 stellen met identieke thema's in hun leven.
'Nee' zei R, 'Dat kan ik natuurlijk niet maken. Bij vrouwen is het een grote ingreep en bij mannen is het een knipje bij de huisarts.'
Vriendin Beate knikte. Als er iemand gesteriliseerd zou moeten worden, wat het de man.
'Wat een flutaanbod van jou' vond vriend Teun. 'Je maakt goede sier met je aanbod, maar jij bent al zo goed als onvruchtbaar met je 37 jaar. Dan kun je wel genereus zeggen "dan doe ik het", maar dat aanbod stelt dus niets voor. Voor ons mannen is het heel wat anders. Wij geven onze vruchtbaarheid vrijwillig op, terwijl we tot het einde der tijden zouden kunnen blijven verwekken. Bovendien: snijden in een gezond lichaam, wie wil dat nu?'
'Maar wil je ook tot het einde van jouw tijd blijven verwekken?'
En het ging van nee natuurlijk niet, in principe niet, maar stel nu dat, dood en ongelukken of andere dramatische en ondenkbare scenario's, nouja, dan misschien toch wel. R. knikte, al was het lichtjes.
En ik begon weer aan mijn nieuwe strip, die al 6x de laatste is geweest.
In het hippe restaurant, dat mijn vriend Teun gedurende de hele avond consequent met de term 'lunchroom' zou blijven aanduiden, kregen we het over sterilisatie.
Ik kon me best wel voorstellen dat het lastig was voor een man, de immers eeuwig vruchtbare man, om zich te laten steriliseren. 'Dus als jij het niet wilt, dan doe ik het, dat kan toch ook?' zei ik tegen R in zo'n typisch 4-gesprek van 2 stellen met identieke thema's in hun leven.
'Nee' zei R, 'Dat kan ik natuurlijk niet maken. Bij vrouwen is het een grote ingreep en bij mannen is het een knipje bij de huisarts.'
Vriendin Beate knikte. Als er iemand gesteriliseerd zou moeten worden, wat het de man.
'Wat een flutaanbod van jou' vond vriend Teun. 'Je maakt goede sier met je aanbod, maar jij bent al zo goed als onvruchtbaar met je 37 jaar. Dan kun je wel genereus zeggen "dan doe ik het", maar dat aanbod stelt dus niets voor. Voor ons mannen is het heel wat anders. Wij geven onze vruchtbaarheid vrijwillig op, terwijl we tot het einde der tijden zouden kunnen blijven verwekken. Bovendien: snijden in een gezond lichaam, wie wil dat nu?'
'Maar wil je ook tot het einde van jouw tijd blijven verwekken?'
En het ging van nee natuurlijk niet, in principe niet, maar stel nu dat, dood en ongelukken of andere dramatische en ondenkbare scenario's, nouja, dan misschien toch wel. R. knikte, al was het lichtjes.
En ik begon weer aan mijn nieuwe strip, die al 6x de laatste is geweest.
3/23/2007
Fuck you
Wegens hoog fuck you gehalte van afgelopen week, ben ik niet toegekomen aan het schrijven van nieuwe postjes. Het enige wat ik kon schrijven was fuckyoufuckyou.
Maar dat gaat veranderen, vast.
Wegens hoog fuck you gehalte van afgelopen week, ben ik niet toegekomen aan het schrijven van nieuwe postjes. Het enige wat ik kon schrijven was fuckyoufuckyou.
Maar dat gaat veranderen, vast.
3/20/2007
Seizoen is geopend
En wat doen we dan op zo'n schaarse vrije zondag? Dan gaan we met emmers en borstels en bleek en sop naar de camping om daar de blaren op mijn klerkenhanden te werken.
De stacaravan blinkt en wat gaf me dat een burgerlijk trots gevoel. Want het was toch niet zo netjes, die mos-aanslag op ons schuurtje en wat zullen de buren wel niet zeggen.
Alles is weer netjes. Wanden gesopt, gordijnen kraakhelder. We zijn klaar voor een seizoen tussen white trash.
En wat doen we dan op zo'n schaarse vrije zondag? Dan gaan we met emmers en borstels en bleek en sop naar de camping om daar de blaren op mijn klerkenhanden te werken.
De stacaravan blinkt en wat gaf me dat een burgerlijk trots gevoel. Want het was toch niet zo netjes, die mos-aanslag op ons schuurtje en wat zullen de buren wel niet zeggen.
Alles is weer netjes. Wanden gesopt, gordijnen kraakhelder. We zijn klaar voor een seizoen tussen white trash.
3/15/2007
Teen-voet-schoen
(waarschuwing: dit blogje kenmerkt zich door mijn stijlelement bij uitstek: een wat lange wijdlopige en eigenlijk overbodige inleiding op een tegenvallende clou).
Waar andere mensen soort vingerachtige constructies hebben, heb ik rudimentaire stompjes. Ik heb het over mijn tenen. Het stompje was gebroken. Na 10 weken is-ie nog steeds dik -en ook wat pijnlijk, zeker als ik mijn mooiste dus hoogste hakken draag- terwijl hij volgens de standaard heeltijden allang weer normaal zou moeten zijn.
Volgens een vriendin van mij, die volstrekt niet medisch is onderlegd, is dat gewoon de nieuwe toestand van mijn teen. Ik moet er maar aan wennen dat ik voortaan met een verdikt stompje door het leven ga.
Denkend dat zij misschien wel gelijk zou hebben, ben ik weer voor het eerst naar mijn hardlooptraining geweeest.
Na een dikke twee maanden was ik alles kwijt. Ik kon mijn hardloopondershirt niet vinden dat ik verdomme net had aangeschaft, mijn fluoriserend vestje was weg maar het ergste was dat ik mijn nieuwe schoenen niet kon vinden, die precies-passende, verende, perfecte, lichte dure schoenen.
Dus ik gaf R. de schuld dat hij mijn hardloopschoenen had kwijtgemaakt.
(Op mijn werk geef ik mijn kamergenoot de schuld, thuis ofwel de werkster ofwel R.)
De schoenen bleven onvindbaar en met mijn ouwe afgetrapte gympies kwam ik hijgend en toch nog 3 minuten te laat op de training.
Vandaag moest en zou ik mijn schoenen vinden. R. keek onder banken, bedden, onder tassen en in dozen. Geen schoenen.
Ik keek zelf maar eens of mijn hardloopschoenen per abuis in mijn gewone schoenenafdeling in plaats van de sportafdeling was beland. R. keek over mijn schouder mee.
'Wat heb je toch veel schoenen.'
'Ja maar ze zijn allemaal oud. Ik wil juist binnenkort groots gaan inslaan.'
'Maar ze zijn toch nog goed?'
'Goed is niet het criterium. Kijk, die puntschoenen kunnen nu gewoon niet meer' zei ik terwijl ik naar mijn voormalige favoriete schoenen wees.
R. tilde de schoen op om de zool te inspecteren.
'Volgens mij kan het nog wel hoor. Ziet er nog prima uit.'
En die gymschoenen heb ik nog steeds niet gevonden.
(waarschuwing: dit blogje kenmerkt zich door mijn stijlelement bij uitstek: een wat lange wijdlopige en eigenlijk overbodige inleiding op een tegenvallende clou).
Waar andere mensen soort vingerachtige constructies hebben, heb ik rudimentaire stompjes. Ik heb het over mijn tenen. Het stompje was gebroken. Na 10 weken is-ie nog steeds dik -en ook wat pijnlijk, zeker als ik mijn mooiste dus hoogste hakken draag- terwijl hij volgens de standaard heeltijden allang weer normaal zou moeten zijn.
Volgens een vriendin van mij, die volstrekt niet medisch is onderlegd, is dat gewoon de nieuwe toestand van mijn teen. Ik moet er maar aan wennen dat ik voortaan met een verdikt stompje door het leven ga.
Denkend dat zij misschien wel gelijk zou hebben, ben ik weer voor het eerst naar mijn hardlooptraining geweeest.
Na een dikke twee maanden was ik alles kwijt. Ik kon mijn hardloopondershirt niet vinden dat ik verdomme net had aangeschaft, mijn fluoriserend vestje was weg maar het ergste was dat ik mijn nieuwe schoenen niet kon vinden, die precies-passende, verende, perfecte, lichte dure schoenen.
Dus ik gaf R. de schuld dat hij mijn hardloopschoenen had kwijtgemaakt.
(Op mijn werk geef ik mijn kamergenoot de schuld, thuis ofwel de werkster ofwel R.)
De schoenen bleven onvindbaar en met mijn ouwe afgetrapte gympies kwam ik hijgend en toch nog 3 minuten te laat op de training.
Vandaag moest en zou ik mijn schoenen vinden. R. keek onder banken, bedden, onder tassen en in dozen. Geen schoenen.
Ik keek zelf maar eens of mijn hardloopschoenen per abuis in mijn gewone schoenenafdeling in plaats van de sportafdeling was beland. R. keek over mijn schouder mee.
'Wat heb je toch veel schoenen.'
'Ja maar ze zijn allemaal oud. Ik wil juist binnenkort groots gaan inslaan.'
'Maar ze zijn toch nog goed?'
'Goed is niet het criterium. Kijk, die puntschoenen kunnen nu gewoon niet meer' zei ik terwijl ik naar mijn voormalige favoriete schoenen wees.
R. tilde de schoen op om de zool te inspecteren.
'Volgens mij kan het nog wel hoor. Ziet er nog prima uit.'
En die gymschoenen heb ik nog steeds niet gevonden.
