louterlog

  Dan zag ik fragmenten van Mary Dresselhuys en Ko van Dijk. De koningin en koning van onze nationale toneelgeschiedenis.
Ze maakten van die grootse gebaren om de acteur die naast hen staat te wenken, ogen op schoteltjes als ze verbaasd waren, hevig snikken als men bedroefd was. En zo traag. Zo tergend traag.

Ik was niet voldoende onderlegd om deze kunstvorm te waarderen.

Maar het kan ook anders, had Proust 3 door het Ro theater al bewezen. Vrijdag bleken er nog kaarten te zijn voor de voorstelling van zaterdagavond. Oppas gebeld. T-shirt met spuugvlekken van Felix verwisseld voor mijn hipste bloesje. Sandalen verruild voor hoge hakken.

En uit gingen we. Voor het eerst sinds de geboorte van onze zoon gingen we samen uit.

Proust 4 door het Rotheater was een sensatie. Geen videokanonnen en heftige kostuums dit maal, maar sensatie op de vierkante centimeter.


De nazit in een goed dranklokaal maakte de avond compleet. De vrouwelijke dj draaide jazz. Geen jazzy lounge muziek maar the real thing. Brubeck. Parker. Coltrane.

Ze leek mij precies goed voor een feest dat ik ooit ga geven, mocht er zich een aanleiding aandienen. Ik vroeg de dj of zij een kaartje had. 'Ja hoor', zei ze. Ze bracht de sigaret naar haar mondhoek. Ze trok haar mond scheef en kneep haar ogen dicht, omdat de rook in haar ogen dreigde te komen. Met de sigaret in haar mondhoek, had ze twee handen vrij. Ze scheurde een bierviltje in tweeen en schreef haar naam op met een pen die het niet goed deed.

We moesten hard fietsen om op tijd thuis te zijn voor de oppas.