5/26/2005
Huisarts
Felix is zes weken oud. Het gaat uitstekend, dank u. Vandaag bleek dat hij in 6 weken van 3,6 kg naar 5,2 kg was gegroeid. 1, 6 kg in 6 weken tijd. Dat klonk mij reuze spectaculair in de oren, maar het bleek een gemiddelde score. Het fragiele is eraf, maar de babyzorgen blijven.
Eerst waren daar de teennagels. Die waren compleet ingegroeid. Ik liet de tenen ter beoordeling aan de verpleegkundige van het consultatiebureau zien. Haar oordeel liet niets aan duidelijkheid te wensen over:
'ojee, zo erg heb ik het nog nooit gezien. Je ziet weleens een ingegroeid teennageltje, maar, mijn hemel, deze is helemaal ingegroeid. Nee, dat komt niet meer goed hoor, vanzelf. Je moet met hem naar het ziekenhuis, hier kan de huisarts ook niets meer aan doen. Hij zal een roesje krijgen en dan zetten ze in het ziekenhuis een sneetje. Ik werk nu al 15 jaar bij het consultatiebureau, maar zo erg heb ik het nog nooit gezien.'
Ik voelde mijn maag samenballen. Ik werd onwel bij de gedachte aan roesje, sijden, teennagels. Meteen de huisarts gebeld. Zijn oordeel: ach, dat komt vanzelf wel goed. Niks snijden. Goed masseren na het badderen, dan zou het goed moeten komen.
Inmiddels, 4 weken verder, is alles ok met zijn grote tenen.
Toen was er het naveltje. Het was wat rood, er kwam wat pus uit. Ik maakte me geen zorgen. Ik dacht, zo gaan die dingen. Een vriendin van mij keek over mijn schouder mee toen ik Felix verschoonde.
'He, dat is een navelbreuk. Zou je niet naar de huisarts gaan?'
Haar vriendin had een kind met een navelbreuk gehad en dat kindje...nouja, niet best allemaal.
De eerste minuten bleef ik kalm. Ach, zo'n vaart zou het allemaal niet lopen. Maar weer kwam die knoop in mijn maag. Het was weekend, dus ik belde de huisartsenpost met mijn verhaal.
'Pus? Open naveltje? Bloed? Ja, dat is zeker een reden om te komen mevrouw. Infectiegevaar.'
Ik hing op en moest me aan de tafel vasthouden om niet tegen de grond te gaan.
Objectief wist ik ook wel dat dat babietje met appelronde wangen, levendig en blij, niet doodziek kon zijn, maar ik begon me door de reactie van de assistente toch wel zorgen te maken.
'Infectie. Kleintje. Koorts. Dood.' dacht ik.
'Overdrijf nu eens een keertje niet', zij mijn verstandige ik.
'Gaat het?' vroeg R. , waarop ik begon te huilen.
De stemmingen van een kraamvrouw zijn niet te peilen.
'Is het ernstig, is het een navelbreuk? vroeg ik een uur later aan de dienstdoende huisarts.
'Nou, een navelbreukJE mevrouw.'
We kregen een pleister mee en dat was het dan.
Bezoek nummer drie aan de huisarts volgde al snel. Ik vermoedde dat Felix spruw had, dat is een schimmelinfectie in de mond. Het klinkt akelig, en dat is nog veel zieliger voor de baby dan dat het klinkt. Hij heeft witte schimmel op zijn tong en hij heeft pijn, met name als hij drinkt.
Ik zag hem gulzig en hongerig naar mijn borst happen. Maar als hij dan beet had, liet hij snel weer los, luid kermend, omdat drinken pijn deed.
De huisarts gaf me gelijk. Ik kreeg een paardemiddel en na een paar dagen was de witte aanslag uit zijn mondje verdwenen.
Bij het afscheid van de huisarts merkte ik dat ik hem was gaan tutoyeren. Dat mag ook wel. Ik zie hem vaker dan meeste van mijn vrienden.
Felix is zes weken oud. Het gaat uitstekend, dank u. Vandaag bleek dat hij in 6 weken van 3,6 kg naar 5,2 kg was gegroeid. 1, 6 kg in 6 weken tijd. Dat klonk mij reuze spectaculair in de oren, maar het bleek een gemiddelde score. Het fragiele is eraf, maar de babyzorgen blijven.
Eerst waren daar de teennagels. Die waren compleet ingegroeid. Ik liet de tenen ter beoordeling aan de verpleegkundige van het consultatiebureau zien. Haar oordeel liet niets aan duidelijkheid te wensen over:
'ojee, zo erg heb ik het nog nooit gezien. Je ziet weleens een ingegroeid teennageltje, maar, mijn hemel, deze is helemaal ingegroeid. Nee, dat komt niet meer goed hoor, vanzelf. Je moet met hem naar het ziekenhuis, hier kan de huisarts ook niets meer aan doen. Hij zal een roesje krijgen en dan zetten ze in het ziekenhuis een sneetje. Ik werk nu al 15 jaar bij het consultatiebureau, maar zo erg heb ik het nog nooit gezien.'
Ik voelde mijn maag samenballen. Ik werd onwel bij de gedachte aan roesje, sijden, teennagels. Meteen de huisarts gebeld. Zijn oordeel: ach, dat komt vanzelf wel goed. Niks snijden. Goed masseren na het badderen, dan zou het goed moeten komen.
Inmiddels, 4 weken verder, is alles ok met zijn grote tenen.
Toen was er het naveltje. Het was wat rood, er kwam wat pus uit. Ik maakte me geen zorgen. Ik dacht, zo gaan die dingen. Een vriendin van mij keek over mijn schouder mee toen ik Felix verschoonde.
'He, dat is een navelbreuk. Zou je niet naar de huisarts gaan?'
Haar vriendin had een kind met een navelbreuk gehad en dat kindje...nouja, niet best allemaal.
De eerste minuten bleef ik kalm. Ach, zo'n vaart zou het allemaal niet lopen. Maar weer kwam die knoop in mijn maag. Het was weekend, dus ik belde de huisartsenpost met mijn verhaal.
'Pus? Open naveltje? Bloed? Ja, dat is zeker een reden om te komen mevrouw. Infectiegevaar.'
Ik hing op en moest me aan de tafel vasthouden om niet tegen de grond te gaan.
Objectief wist ik ook wel dat dat babietje met appelronde wangen, levendig en blij, niet doodziek kon zijn, maar ik begon me door de reactie van de assistente toch wel zorgen te maken.
'Infectie. Kleintje. Koorts. Dood.' dacht ik.
'Overdrijf nu eens een keertje niet', zij mijn verstandige ik.
'Gaat het?' vroeg R. , waarop ik begon te huilen.
De stemmingen van een kraamvrouw zijn niet te peilen.
'Is het ernstig, is het een navelbreuk? vroeg ik een uur later aan de dienstdoende huisarts.
'Nou, een navelbreukJE mevrouw.'
We kregen een pleister mee en dat was het dan.
Bezoek nummer drie aan de huisarts volgde al snel. Ik vermoedde dat Felix spruw had, dat is een schimmelinfectie in de mond. Het klinkt akelig, en dat is nog veel zieliger voor de baby dan dat het klinkt. Hij heeft witte schimmel op zijn tong en hij heeft pijn, met name als hij drinkt.
Ik zag hem gulzig en hongerig naar mijn borst happen. Maar als hij dan beet had, liet hij snel weer los, luid kermend, omdat drinken pijn deed.
De huisarts gaf me gelijk. Ik kreeg een paardemiddel en na een paar dagen was de witte aanslag uit zijn mondje verdwenen.
Bij het afscheid van de huisarts merkte ik dat ik hem was gaan tutoyeren. Dat mag ook wel. Ik zie hem vaker dan meeste van mijn vrienden.
