10/15/2004
Rouwen is een vak
Had ik vorig jaar nog in mijn eentje jankend op de bank gezeten, dit jaar zou ik het anders doen. Woensdag was de 9e sterfdag van mijn moeder. We hebben deze dag nog nooit in familiekring beleefd en daar had ik ook nooit behoefte aan, maar na mijn ervaring vorig jaar wilde ik het anders doen.
Ruim van tevoren had ik een dag vrijgenomen van mijn werk en ik belde mijn vader op dat ik op 13 oktober naar hem toe zou komen. 'We gaan een bloemetje brengen naar het graf, misschien even lunchen, wat bijpraten en aan het einde van de middag ga ik weer terug naar huis.'
Mijn vader gaf een reactie die hij altijd geeft als er een samenkomst wordt geopperd: 'Misschien. Ja. Laten we even kijken of het mooi weer wordt.'
Ik trok me niets aan van het weer en stapte 's morgens in de trein. Een trein later dan gepland, want ik wilde nog even Grunberg's laatste kopen, op nadrukkelijk en herhaaldelijk aanbevelen van Bijzinnen.com.
Ik werd afgehaald door mijn vader. We gingen niet naar het graf, maar naar het huis van zijn vriendin. Vervolgens lunchten we gedrieen in het hipste café van Apeldoorn, een kwalificatie die nog niets zegt over de hipheid van het café. Aansluitend gingen we gedrieën naar een tentoonstelling in Coda, het nieuwe Herzberger museum. We besloten de dag op de golfbaan, waar mijn vader mij een clinic gaf. Ik was beter dan hij had verwacht, slechter dan ik zelf had gehoopt.
Op de terugweg in de trein las ik de Joodse Messias en sms-te wat.
Bij thuiskomst vroeg R. hoe het was geweest. Ik somde alle activiteiten op. 'Heb je het nog over je moeder gehad?' Dat was de eerste keer dat haar naam viel, die dag.
Had ik vorig jaar nog in mijn eentje jankend op de bank gezeten, dit jaar zou ik het anders doen. Woensdag was de 9e sterfdag van mijn moeder. We hebben deze dag nog nooit in familiekring beleefd en daar had ik ook nooit behoefte aan, maar na mijn ervaring vorig jaar wilde ik het anders doen.
Ruim van tevoren had ik een dag vrijgenomen van mijn werk en ik belde mijn vader op dat ik op 13 oktober naar hem toe zou komen. 'We gaan een bloemetje brengen naar het graf, misschien even lunchen, wat bijpraten en aan het einde van de middag ga ik weer terug naar huis.'
Mijn vader gaf een reactie die hij altijd geeft als er een samenkomst wordt geopperd: 'Misschien. Ja. Laten we even kijken of het mooi weer wordt.'
Ik trok me niets aan van het weer en stapte 's morgens in de trein. Een trein later dan gepland, want ik wilde nog even Grunberg's laatste kopen, op nadrukkelijk en herhaaldelijk aanbevelen van Bijzinnen.com.
Ik werd afgehaald door mijn vader. We gingen niet naar het graf, maar naar het huis van zijn vriendin. Vervolgens lunchten we gedrieen in het hipste café van Apeldoorn, een kwalificatie die nog niets zegt over de hipheid van het café. Aansluitend gingen we gedrieën naar een tentoonstelling in Coda, het nieuwe Herzberger museum. We besloten de dag op de golfbaan, waar mijn vader mij een clinic gaf. Ik was beter dan hij had verwacht, slechter dan ik zelf had gehoopt.
Op de terugweg in de trein las ik de Joodse Messias en sms-te wat.
Bij thuiskomst vroeg R. hoe het was geweest. Ik somde alle activiteiten op. 'Heb je het nog over je moeder gehad?' Dat was de eerste keer dat haar naam viel, die dag.
