9/16/2004
Shift mode
Ik had hem niet meer gezien sinds onze laatste vergadering. Bij ons weerzien gaf hij mij een behoorlijk harde klap tussen mijn schouderbladen. 'We gaan er iets moois van maken, of niet dan' en hij noemde mij bij mijn naam. Ik kende zijn naam niet.
Hij zat aan de ene poot van de U-vormige kring. Ik had geen zin om naast hem te zitten. Om hem niet te schofferen ging ik eerst even koffiehalen, en ging vervolgens aan de andere poot zitten. Hij pakte zijn spullen op en kwam demonstratief naast mij zitten. 'We zijn een team, dan kunnen we beter naast elkaar zitten', zei hij terwijl hij een knipoog gaf.
'Ben jij nog aan het promoveren?', opende hij het gesprek. Toen ik vertelde dat ik dat achter de rug had, vroeg hij naar de titel van mijn proefschrift. 'Aha, dan vind je mijn oratie vast wel interessant, dat gaat over hetzelfde onderwerp.' Hij noemde een titel die zo op het oog geen enkele relatie had met mijn onderzoek.Ik wist nog steeds zijn naam niet, maar ik vond het wat genant om dat nu nog te vragen, zeker ook omdat hij in zekere zin mijn baas want opperprojectleider was, dus vroeg ik maar waar hij dan hoogleraar was.
'Die baan werd geadverteerd in de krant. 60 brieven kwamen binnen. Zéstig. Ongehoord. En toen hebben ze mij gekozen. Uit zestig kandidaten.' Ik knikte, wat voor niets anders kon doorgaan dan voor bewondering.'Wil je een boekje van mij? Ik heb er nog 7, maar jij mag er wel een van mij krijgen. De rest is allemaal uitverkocht.' 'Graag', zei ik, ook omdat ik niet wist wat ik moest zeggen.
De volgende dag kwam hij met twee boeken van zijn eigen hand aan. 'Alsjeblieft', zei hij stralend alsof hij mij zojuist met juwelen had behangen. 'En ik heb ook al koffie voor je gehaald. Zwart toch?' We raakten in gesprek. Hij had onderhoudende verhalen over verre oorden. Ik lachte en ik luisterde en maakte af en toe een schalkse opmerking.
Ongemerkt was ik in de brutale meisjes mode gegleden.
'Ik vond je presentatie erg goed', onderbrak hij zijn eigen verhalen. 'Dank je.' We praatten verder over zijn adviseursklussen, benoemingen, bestuursruzies waar hij in had bemiddeld en landen die hij had gered.
Aan het einde van de conferentie namen we afscheid. 'Nog bedankt voor jouw boeken', zei ik. 'Ik ga ze met interesse lezen.'
Ik had hem niet meer gezien sinds onze laatste vergadering. Bij ons weerzien gaf hij mij een behoorlijk harde klap tussen mijn schouderbladen. 'We gaan er iets moois van maken, of niet dan' en hij noemde mij bij mijn naam. Ik kende zijn naam niet.
Hij zat aan de ene poot van de U-vormige kring. Ik had geen zin om naast hem te zitten. Om hem niet te schofferen ging ik eerst even koffiehalen, en ging vervolgens aan de andere poot zitten. Hij pakte zijn spullen op en kwam demonstratief naast mij zitten. 'We zijn een team, dan kunnen we beter naast elkaar zitten', zei hij terwijl hij een knipoog gaf.
'Ben jij nog aan het promoveren?', opende hij het gesprek. Toen ik vertelde dat ik dat achter de rug had, vroeg hij naar de titel van mijn proefschrift. 'Aha, dan vind je mijn oratie vast wel interessant, dat gaat over hetzelfde onderwerp.' Hij noemde een titel die zo op het oog geen enkele relatie had met mijn onderzoek.Ik wist nog steeds zijn naam niet, maar ik vond het wat genant om dat nu nog te vragen, zeker ook omdat hij in zekere zin mijn baas want opperprojectleider was, dus vroeg ik maar waar hij dan hoogleraar was.
'Die baan werd geadverteerd in de krant. 60 brieven kwamen binnen. Zéstig. Ongehoord. En toen hebben ze mij gekozen. Uit zestig kandidaten.' Ik knikte, wat voor niets anders kon doorgaan dan voor bewondering.'Wil je een boekje van mij? Ik heb er nog 7, maar jij mag er wel een van mij krijgen. De rest is allemaal uitverkocht.' 'Graag', zei ik, ook omdat ik niet wist wat ik moest zeggen.
De volgende dag kwam hij met twee boeken van zijn eigen hand aan. 'Alsjeblieft', zei hij stralend alsof hij mij zojuist met juwelen had behangen. 'En ik heb ook al koffie voor je gehaald. Zwart toch?' We raakten in gesprek. Hij had onderhoudende verhalen over verre oorden. Ik lachte en ik luisterde en maakte af en toe een schalkse opmerking.
Ongemerkt was ik in de brutale meisjes mode gegleden.
'Ik vond je presentatie erg goed', onderbrak hij zijn eigen verhalen. 'Dank je.' We praatten verder over zijn adviseursklussen, benoemingen, bestuursruzies waar hij in had bemiddeld en landen die hij had gered.
Aan het einde van de conferentie namen we afscheid. 'Nog bedankt voor jouw boeken', zei ik. 'Ik ga ze met interesse lezen.'
