10/08/2006
Weer een sleutelverhaal
Er was een weekend met bezoek aan mijn vader, een film (Ober) waarvan we het einde niet meemaakten door een sms-je van de oppas, met Remco Camperts gedichten, met jazz, met een boekje met de Huizingalezing uit 2003, met een superopgeruimde nette speeltuin met 3 Melkertbaanmeneren.
En ook nog even met Lena naar de bieb. In een volle Rotterdamse winkelstraat stapte zij met grote zevenmijlspassen door de straat en sprak weloverwogen de geniale tekst uit (vrij naar gebroeders Grimm) :
'Ik ruik mensenvlees!', daarbij illustrief snuivend en grommend.
Tussendoor gingen Lena en ik nog naar een familezuipborrel. Ik had de auto in een parkeergarage geparkeerd, Lena uit haar stoeltje gehaald, jassen, tassen, koekjes verzameld. En toen was ik mijn autosleutel opeens kwijt.
- Shit
- Je mag geen shit zeggen, mamma.
- Ik ben de autosleutel kwijt.
- Stomme autosleutel, je mag niet kwijtraken.
Ik zocht tussen de bekleding. Onder de auto. Onder de matjes. Tussen de koekjes. Geen sleutel.
Verdomme. Handtas binnenstebuiten. Lena's poppenbuggy op de kop. Mijn zakken nogmaals nagelopen. Ligt-ie op de hoedenplank. Of op het autostoeltje van Lena? Hij ligt nergens. Ik kijk een vakje na van mijn tas.
- Daar zit-ie niet mamma, daar zit altijd alleen je telefoon.
Ik bel R. of hij de sleutel kan komen brengen met de trein. Ik kan niets anders verzinnen.
- Maar hoe kan dat nu. Ligt-ie niet op de grond ofzo?
- Hij ligt niet op de grohond. Daar heb ik al gekeken. Ik heb overal gekeken. Geloof me nu. Dat ding is onvindbaar.
R. gaat Felix reisklaar maken, op de trein stappen en ondertussen ga ik door met zoeken.
- Lena. Waar kan die autosleutel nu zijn?
- Op het dak ofzo.
Dit is haar standaard antwoord, als we vragen waar pappa, een reus of sinterklaas toch is.
Ik kijk op het autodak en daar ligt de sleutel.
Ik bel R. om te zeggen dat hij niet in de trein hoeft te stappen.
Hij was al onderweg, maar maakt er dan maar een wandeling van.
Een minuut later belt hij terug om te zeggen dat het trouwens maar goed was dat de sleutel niet meer nodig was.
In zijn haast om de trein te halen had hij weliswaar in recordtijd water en luiers en speen en eten en slabber en paracetamol en extra rompertje enzovoort voor Felix meegenomen.
Maar de reserve autosteutel was hij vergeten.
Er was een weekend met bezoek aan mijn vader, een film (Ober) waarvan we het einde niet meemaakten door een sms-je van de oppas, met Remco Camperts gedichten, met jazz, met een boekje met de Huizingalezing uit 2003, met een superopgeruimde nette speeltuin met 3 Melkertbaanmeneren.
En ook nog even met Lena naar de bieb. In een volle Rotterdamse winkelstraat stapte zij met grote zevenmijlspassen door de straat en sprak weloverwogen de geniale tekst uit (vrij naar gebroeders Grimm) :
'Ik ruik mensenvlees!', daarbij illustrief snuivend en grommend.
Tussendoor gingen Lena en ik nog naar een familezuipborrel. Ik had de auto in een parkeergarage geparkeerd, Lena uit haar stoeltje gehaald, jassen, tassen, koekjes verzameld. En toen was ik mijn autosleutel opeens kwijt.
- Shit
- Je mag geen shit zeggen, mamma.
- Ik ben de autosleutel kwijt.
- Stomme autosleutel, je mag niet kwijtraken.
Ik zocht tussen de bekleding. Onder de auto. Onder de matjes. Tussen de koekjes. Geen sleutel.
Verdomme. Handtas binnenstebuiten. Lena's poppenbuggy op de kop. Mijn zakken nogmaals nagelopen. Ligt-ie op de hoedenplank. Of op het autostoeltje van Lena? Hij ligt nergens. Ik kijk een vakje na van mijn tas.
- Daar zit-ie niet mamma, daar zit altijd alleen je telefoon.
Ik bel R. of hij de sleutel kan komen brengen met de trein. Ik kan niets anders verzinnen.
- Maar hoe kan dat nu. Ligt-ie niet op de grond ofzo?
- Hij ligt niet op de grohond. Daar heb ik al gekeken. Ik heb overal gekeken. Geloof me nu. Dat ding is onvindbaar.
R. gaat Felix reisklaar maken, op de trein stappen en ondertussen ga ik door met zoeken.
- Lena. Waar kan die autosleutel nu zijn?
- Op het dak ofzo.
Dit is haar standaard antwoord, als we vragen waar pappa, een reus of sinterklaas toch is.
Ik kijk op het autodak en daar ligt de sleutel.
Ik bel R. om te zeggen dat hij niet in de trein hoeft te stappen.
Hij was al onderweg, maar maakt er dan maar een wandeling van.
Een minuut later belt hij terug om te zeggen dat het trouwens maar goed was dat de sleutel niet meer nodig was.
In zijn haast om de trein te halen had hij weliswaar in recordtijd water en luiers en speen en eten en slabber en paracetamol en extra rompertje enzovoort voor Felix meegenomen.
Maar de reserve autosteutel was hij vergeten.
