10/23/2006
Toch niet stil.
Een provincie-achtige
Een collega en ik meldden ons bij een provincie. We deden onderzoek naar Belangwekkende Zaken en deze meneer, beleidsmedewerker bij een provincie, wist er alles van.
We hadden eigenlijk een afspraak met slechts een beleidsambtenaar, maar hij had voor de zekerheid ook nog twee collega's meegenomen. 'Drie weten er meer dan een' had hij aan de telefoon gezegd.
'Hoeveel mensen werken er op jullie afdeling van Belangwekkende Zaken?' vroeg ik.
'Zo'n 65' wist de jongere provincieambtenaar.
'68 om precies te zijn' zei de meneer die leek op al zijn collega's. Ik kon niet precies aangeven waarin de gelijkenis zat, maar je zag meteen dat het een lid van de provincie-familie was. Een provincie-achtige. Waren het de sokken in de sandalen, de te lange haren in de nek of de grauwe kleur van zijn kleding? Nee. Want sommige provincie-achtigen dragen juist felgekleurde jasjes, de jongere gespreksgenoot bijvoorbeeld.
'Dat is aanzienlijk' kon ik nog net uitbrengen zonder me in mijn thee te verslikken.
'Ja, eigenlijk is 68 best wel veel. Zo door het jaar heen hebben we niet altijd allemaal constant wat te doen, maar er zijn wel pieken dat we het allemaal wel druk hebben.'
'En wat doen jullie binnen de afdeling Belangwekkende Zaken?'
'Ik schrijf een boek over de Wet Belangwekkende Zaken 1920' zei de oudere ambtenaar.
'U schrijft een boek.'
'Jazeker. Die wet uit 1920 was een belangrijke wet. Die wet heeft bijvoorbeeld geleid, en dat weet bijna niemand, tot de wet Belangwekkende Zaakjes uit 1935.'
'Dat wist ik ook niet' moest ik bekennen.
Een provincie-achtige
Een collega en ik meldden ons bij een provincie. We deden onderzoek naar Belangwekkende Zaken en deze meneer, beleidsmedewerker bij een provincie, wist er alles van.
We hadden eigenlijk een afspraak met slechts een beleidsambtenaar, maar hij had voor de zekerheid ook nog twee collega's meegenomen. 'Drie weten er meer dan een' had hij aan de telefoon gezegd.
'Hoeveel mensen werken er op jullie afdeling van Belangwekkende Zaken?' vroeg ik.
'Zo'n 65' wist de jongere provincieambtenaar.
'68 om precies te zijn' zei de meneer die leek op al zijn collega's. Ik kon niet precies aangeven waarin de gelijkenis zat, maar je zag meteen dat het een lid van de provincie-familie was. Een provincie-achtige. Waren het de sokken in de sandalen, de te lange haren in de nek of de grauwe kleur van zijn kleding? Nee. Want sommige provincie-achtigen dragen juist felgekleurde jasjes, de jongere gespreksgenoot bijvoorbeeld.
'Dat is aanzienlijk' kon ik nog net uitbrengen zonder me in mijn thee te verslikken.
'Ja, eigenlijk is 68 best wel veel. Zo door het jaar heen hebben we niet altijd allemaal constant wat te doen, maar er zijn wel pieken dat we het allemaal wel druk hebben.'
'En wat doen jullie binnen de afdeling Belangwekkende Zaken?'
'Ik schrijf een boek over de Wet Belangwekkende Zaken 1920' zei de oudere ambtenaar.
'U schrijft een boek.'
'Jazeker. Die wet uit 1920 was een belangrijke wet. Die wet heeft bijvoorbeeld geleid, en dat weet bijna niemand, tot de wet Belangwekkende Zaakjes uit 1935.'
'Dat wist ik ook niet' moest ik bekennen.
