10/02/2006
Over een huwelijk (2)
Na afloop van een mooie avond liepen we naar onze fietsen. Buiten, bij de fietsen, hield ik mijn hand op, bedelend om mijn fietssleuteltje. Ik had mijn sleuteltje ter bewaring aan R. gegeven want ik had die avond een heupbroek aan die weliswaar steekzakken had, maar die zakken waar niet bedoeld om dingen in te steken. Dat was mij eerder gebleken toen mijn tampons tijdens een vergadering over de grond naar de overzijde rolden.
R. keek me vragend aan.
- Je hebt mijn sleuteltje, zei ik.
- Nee hoor, die heb ik niet.
- Die heb je wel. Die gaf ik je daar, toen we onder dat bord doorliepen, wist ik zeker.
- Dan hoef je mij niet aan te kijken. Ik heb die sleutel nooit gehad, zei R. Kijk nou even in je eigen zakken.
Ik zuchtte en rolde met mijn ogen en maakte een tsss-klank. Er waren kennissen bij dus ik hield me in, maar dit was weer zo typisch R. Dingen vergeten, dingen kwijtmaken.
De kennissen gingen zich er ook mee bemoeien.
-Kijk nou maar even je zakken na, Louter, want zometeen kom je thuis en dan vallen er drie sleutels uit je jas.
- Ik heb die sleutel aan R. gegeven. Dat weet ik zeker.
Wegens dwingende blikken rommelde ik pro forma in mijn zakken. Geen sleutel.
Het was vervelend, want de reservesleutel van dit slot had R. enige weken geleden al zoekgemaakt. Nu stond dus een fiets van 700 euro met kinderzitje -buggyhouder- schermpje en weet ik niet wat in het centrum van Rotterdam met een stevig slot geklonken aan een lantaarnpaal, zonder sleutel.
Gelukkig was mijn fiets verzekerd.
(Overmorgen meer. Maar er is geen clou, ik waarschuw vast)
Na afloop van een mooie avond liepen we naar onze fietsen. Buiten, bij de fietsen, hield ik mijn hand op, bedelend om mijn fietssleuteltje. Ik had mijn sleuteltje ter bewaring aan R. gegeven want ik had die avond een heupbroek aan die weliswaar steekzakken had, maar die zakken waar niet bedoeld om dingen in te steken. Dat was mij eerder gebleken toen mijn tampons tijdens een vergadering over de grond naar de overzijde rolden.
R. keek me vragend aan.
- Je hebt mijn sleuteltje, zei ik.
- Nee hoor, die heb ik niet.
- Die heb je wel. Die gaf ik je daar, toen we onder dat bord doorliepen, wist ik zeker.
- Dan hoef je mij niet aan te kijken. Ik heb die sleutel nooit gehad, zei R. Kijk nou even in je eigen zakken.
Ik zuchtte en rolde met mijn ogen en maakte een tsss-klank. Er waren kennissen bij dus ik hield me in, maar dit was weer zo typisch R. Dingen vergeten, dingen kwijtmaken.
De kennissen gingen zich er ook mee bemoeien.
-Kijk nou maar even je zakken na, Louter, want zometeen kom je thuis en dan vallen er drie sleutels uit je jas.
- Ik heb die sleutel aan R. gegeven. Dat weet ik zeker.
Wegens dwingende blikken rommelde ik pro forma in mijn zakken. Geen sleutel.
Het was vervelend, want de reservesleutel van dit slot had R. enige weken geleden al zoekgemaakt. Nu stond dus een fiets van 700 euro met kinderzitje -buggyhouder- schermpje en weet ik niet wat in het centrum van Rotterdam met een stevig slot geklonken aan een lantaarnpaal, zonder sleutel.
Gelukkig was mijn fiets verzekerd.
(Overmorgen meer. Maar er is geen clou, ik waarschuw vast)
