louterlog

 Achilleshiel

I.
- Mamma, ga jij vanavond weg? vraagt Lena zomaar uit het niets.
- Nee hoor, ik blijf gewoon thuis.
- Waarom ga jij dan vanavond niet weg? Je gaat toch altijd weg 's avonds?

II.
Na een dagje werken ben ik net thuis thuis en loop even naar de gang om de schoenen van de kinderen op te ruimen. Felix denkt dat ik alweer vertrek en begint zijn zwaai-ritueel. Speen uit de mond om een kus te geven, en wapperen met zijn rechterhandje. Daaag, Daaag.
- Mamma gaat niet weg Felix.
- Daag Daag.

III.
- Welke pyjama bedoel je dan? vraag ik aan Lena.
- Die met die bloemetjes, zegt ze meteen.
- Bloemetjes? Je hebt een pyjama met Brum, met Bert en Ernie, die met die glitterletters...maar je hebt toch geen bloemetjespyjama?
- Jij weet dat soort dingen niet mamma. Jij bent er nooit.
- Hoezo? Ik leg je toch meestal op bed?
- Nee hoor, dat doet pappa. Pappa weet wel wat mijn bloemetjes pyjama is.
R. knikte zonder dat Lena het zag. Hij wist inderdaad wat zij bedoelde.

IV.
Felix brult en snikt en is over zijn toeren. Ik ga naar hem toe om hem te troosten. Het helpt niets, het werkt misschien wel averechts. Hij overstrekt zijn lijfje, smijt zijn speen nijdig in een hoek en schreeuwt de longen uit zijn lijf. Na tien minuten steekt R. zijn hoofd om de hoek van de slaapkamer. Over mijn schouder strekt Felix zijn armpjes uit naar R.
Ik overhandig Felix aan R.
Ik hoor een diepe zucht van Felix. Zijn armpjes worden slap. Hij vleit zijn hoofdje in de holte van de hals van R. Nog een diepe, tevreden zucht.

En dat ik dan andere dingen kan of doe, dat telt even helemaal niet voor mij.