6/26/2006
Vergaderen
Het zaaltje was een volmaakt vierkant. Er waren grijze tapijttegels, er was hard licht van de tlbuizen en een zoemende airco. Niemand probeerde hier het vergaderen ook maar een beetje leuk te maken.
En daar zaten we weer.
Eerst een rondje stand van zaken. De professor met de baard sprak zo zachtjes dat ik er niets van verstond. Daarna kwam de dikke professor schuin tegenover mij aan het woord. Hij zei vast verstandige dingen, maar niemand luisterde. De mollige professor naast mij, met een baard, permitteerde zich af en toe een grapje tegen mij.
Na een uur was de stand van zaken geinventariseerd. Agendapunt 2. De dikke professor begon met een anecdote die geen enkele relatie had met agendapunt 2. Dat deerde hem niet en de voorzitter greep niet in. De mollige professor begon een andere anecdote. En een jonge onderzoeker gooide er toen ook maar een bericht tegenaan 'hij had laatst in de krant gelezen dat.'
En daar zit dan de fine fleur uit de wetenschap. Ook wij komen niet verder dan borrelpraat.
Kennelijk waren we bij agendapunt 7 beland. Tot zijn schrik constateerde de voorzitter dat we voorliepen op het tijdsschema. 'Dan moeten we nu maar een kwartier pauze nemen' was de enige oplossing die hij voor dit probleem kon verzinnen. De vier uur moest volvergaderd worden.
Na de pauze wipte de mollige professor naast mij met zijn stoel. Alleen op de achterste poten, hield hij zichzelf met zijn rechterhand op het tafelblad in balans. Soms liet hij los en tolde gevaarlijk.
Bij agendapunt 9 wipte de professor nog steeds. Hij boog zich voorover om iets tegen mij te zeggen en raakte uit blans. Zijn stoel gleed onder hem vandaan en hij kon zich nog net aan de tafelrand vasthouden. De stoel plofte op de grijze tapijttegels.
'Always seeking a thrill' grapte de mollige professor, toch wat geschrokken.
'Vergaderen on the edge' zei ik toen maar, terwijl ik hem aan zijn arm omhoog hees.
Het zaaltje was een volmaakt vierkant. Er waren grijze tapijttegels, er was hard licht van de tlbuizen en een zoemende airco. Niemand probeerde hier het vergaderen ook maar een beetje leuk te maken.
En daar zaten we weer.
Eerst een rondje stand van zaken. De professor met de baard sprak zo zachtjes dat ik er niets van verstond. Daarna kwam de dikke professor schuin tegenover mij aan het woord. Hij zei vast verstandige dingen, maar niemand luisterde. De mollige professor naast mij, met een baard, permitteerde zich af en toe een grapje tegen mij.
Na een uur was de stand van zaken geinventariseerd. Agendapunt 2. De dikke professor begon met een anecdote die geen enkele relatie had met agendapunt 2. Dat deerde hem niet en de voorzitter greep niet in. De mollige professor begon een andere anecdote. En een jonge onderzoeker gooide er toen ook maar een bericht tegenaan 'hij had laatst in de krant gelezen dat.'
En daar zit dan de fine fleur uit de wetenschap. Ook wij komen niet verder dan borrelpraat.
Kennelijk waren we bij agendapunt 7 beland. Tot zijn schrik constateerde de voorzitter dat we voorliepen op het tijdsschema. 'Dan moeten we nu maar een kwartier pauze nemen' was de enige oplossing die hij voor dit probleem kon verzinnen. De vier uur moest volvergaderd worden.
Na de pauze wipte de mollige professor naast mij met zijn stoel. Alleen op de achterste poten, hield hij zichzelf met zijn rechterhand op het tafelblad in balans. Soms liet hij los en tolde gevaarlijk.
Bij agendapunt 9 wipte de professor nog steeds. Hij boog zich voorover om iets tegen mij te zeggen en raakte uit blans. Zijn stoel gleed onder hem vandaan en hij kon zich nog net aan de tafelrand vasthouden. De stoel plofte op de grijze tapijttegels.
'Always seeking a thrill' grapte de mollige professor, toch wat geschrokken.
'Vergaderen on the edge' zei ik toen maar, terwijl ik hem aan zijn arm omhoog hees.
