4/27/2006
Wat een nacht
Afgelopen nacht reed ik iets te hard, nee veel te hard naar het huis van mijn broer. Toen hij me belde, kwamen de weeen van zijn vrouw al om de vijf minuten en dan is haast geboden als het om de derde gaat.
Na een half uur arriveerde ik bij hun huis. Mijn schoonzus had zich teruggetrokken in een hoek van de kamer en was niet langer bij machte de weeen weg te puffen. Ze was in het geheel niet aanspreekbaar. Ik ontving enkele instructies van mijn broer waar ik hoelaat hun kinderen moest afleveren in de ochtend. Weg waren ze naar het ziekenhuis.
Om half acht kreeg ik een telefoontje dat een gezond mooi stevig meisje was geboren. Mijn neefje en nichtje waren niet zo onder de indruk toen ik hen het nieuws aan de ontbijttafel vertelde. Beide waren meer bezig met het verkleedfeest en de gymles die die dag op het programma stonden.
Nadat ik de kleintjes naar school had gebracht, arriveerde ik in het ziekenhuis. De verloskamers leken wel onderaardse gewelven beveiligd tegen stralingsgevaar met de dikke deuren en totale afwezigheid van ramen. Wat een troosteloos welkom van al die baby's.
Maar dan. Daar, naast het kolossale baringsbed, stond kuipje van doorzichtig plastic. Oog in oog met mijn nichtje, nog geen drie uur oud, had ik geen enkele defensie. Ik sprak cliche's over vingertjes en gave huid, over ogen en voetjes en werd zelf accuut zwanger, als dat had gekund.
Afgelopen nacht reed ik iets te hard, nee veel te hard naar het huis van mijn broer. Toen hij me belde, kwamen de weeen van zijn vrouw al om de vijf minuten en dan is haast geboden als het om de derde gaat.
Na een half uur arriveerde ik bij hun huis. Mijn schoonzus had zich teruggetrokken in een hoek van de kamer en was niet langer bij machte de weeen weg te puffen. Ze was in het geheel niet aanspreekbaar. Ik ontving enkele instructies van mijn broer waar ik hoelaat hun kinderen moest afleveren in de ochtend. Weg waren ze naar het ziekenhuis.
Om half acht kreeg ik een telefoontje dat een gezond mooi stevig meisje was geboren. Mijn neefje en nichtje waren niet zo onder de indruk toen ik hen het nieuws aan de ontbijttafel vertelde. Beide waren meer bezig met het verkleedfeest en de gymles die die dag op het programma stonden.
Nadat ik de kleintjes naar school had gebracht, arriveerde ik in het ziekenhuis. De verloskamers leken wel onderaardse gewelven beveiligd tegen stralingsgevaar met de dikke deuren en totale afwezigheid van ramen. Wat een troosteloos welkom van al die baby's.
Maar dan. Daar, naast het kolossale baringsbed, stond kuipje van doorzichtig plastic. Oog in oog met mijn nichtje, nog geen drie uur oud, had ik geen enkele defensie. Ik sprak cliche's over vingertjes en gave huid, over ogen en voetjes en werd zelf accuut zwanger, als dat had gekund.
