4/08/2006
In de trein
Ik zat ruim voor vertrek in de trein en installeerde me met mijn thee 'season collection- spring' en boek in een hoekje van een vierzit. Al snel kwam een nerd naast mij zitten. De hele coupe was nog leeg, maar hij wilde per se de stoel naast mij bezetten. Hij opende zijn koffertje en haalde daaruit
a. een whodunnit
b. een bros
Daarna sloot hij de aktekoffer geluidloos. Eenmaal zijn handen vrij, pelde hij de de Bros alsof het een banaan was en hield de bros in zijn vuist, zo dichtbij zijn mond als mogelijk. Alsof hij snel en geruisloos moest eten. Voor mij het teken om de armleuning naar beneden te halen.
Vlak voor vertrek kwam een meisje tegenover ons zitten. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden.
Als ik een man was geweest, was ik vast beangstigend geweest.
Ik bewonderde haar lange, krullende, volle bos haren. Bruin met een vleugje rood. Ze had haar haren opgestoken, maar strengen sprongen uit de klem. Donzige haartjes op haar haargrens. Ik zag dat ze bleke, slanke vingers had, met om elke vinger een andere kleur ring.
Haar gezicht was filmwaardig.
Ik heb het vaker gezegd, ik zou heel goed kunnen scouten voor een film.
Ik probeerde mijn ogen af te wenden, maar het lukte niet. Ik ving haar reflectie via het raam en bestudeerde haar gezicht. Ze had scherpe jukbeenderen, een voornaam voorhoofd en een gepronceerde kin. Een volmaakt hart.
Boven haar groene ogen had ze haar wenkbrauwen zorgvuldig geepileerd. Een minpuntje, vond ik, maar het had toch ook wel weer iets sensueels, die fijne lijnen in een ietwat onnatuurlijke mal geleid.
Verder.
Lange wimpers. Eindeloze, krullende wimpers. De langste wimpers die ik ooit heb gezien. Onopgemaakt en daardoor nog meer het opmerken waard. Zo lang, zo vol, zo in het gelid.
En dan haar huid. Transparant. Haar blosjes schemerden door haar sproeten. Geen pukkels, geen meeeters, geen rimpels. Alleen maar zomersproetjes.
Haar telefoon gaat.
Het geluid van een rinkelende bakelieten telefoon.
En dan smelt ik definitief.
Ze spreekt Russisch.
Ik zat ruim voor vertrek in de trein en installeerde me met mijn thee 'season collection- spring' en boek in een hoekje van een vierzit. Al snel kwam een nerd naast mij zitten. De hele coupe was nog leeg, maar hij wilde per se de stoel naast mij bezetten. Hij opende zijn koffertje en haalde daaruit
a. een whodunnit
b. een bros
Daarna sloot hij de aktekoffer geluidloos. Eenmaal zijn handen vrij, pelde hij de de Bros alsof het een banaan was en hield de bros in zijn vuist, zo dichtbij zijn mond als mogelijk. Alsof hij snel en geruisloos moest eten. Voor mij het teken om de armleuning naar beneden te halen.
Vlak voor vertrek kwam een meisje tegenover ons zitten. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden.
Als ik een man was geweest, was ik vast beangstigend geweest.
Ik bewonderde haar lange, krullende, volle bos haren. Bruin met een vleugje rood. Ze had haar haren opgestoken, maar strengen sprongen uit de klem. Donzige haartjes op haar haargrens. Ik zag dat ze bleke, slanke vingers had, met om elke vinger een andere kleur ring.
Haar gezicht was filmwaardig.
Ik heb het vaker gezegd, ik zou heel goed kunnen scouten voor een film.
Ik probeerde mijn ogen af te wenden, maar het lukte niet. Ik ving haar reflectie via het raam en bestudeerde haar gezicht. Ze had scherpe jukbeenderen, een voornaam voorhoofd en een gepronceerde kin. Een volmaakt hart.
Boven haar groene ogen had ze haar wenkbrauwen zorgvuldig geepileerd. Een minpuntje, vond ik, maar het had toch ook wel weer iets sensueels, die fijne lijnen in een ietwat onnatuurlijke mal geleid.
Verder.
Lange wimpers. Eindeloze, krullende wimpers. De langste wimpers die ik ooit heb gezien. Onopgemaakt en daardoor nog meer het opmerken waard. Zo lang, zo vol, zo in het gelid.
En dan haar huid. Transparant. Haar blosjes schemerden door haar sproeten. Geen pukkels, geen meeeters, geen rimpels. Alleen maar zomersproetjes.
Haar telefoon gaat.
Het geluid van een rinkelende bakelieten telefoon.
En dan smelt ik definitief.
Ze spreekt Russisch.
