4/19/2006
Antwoord
De vergadering vond plaats bij Chemitron. Hun kantoor stond midden in de bossen in Zuid Laren. Het was een klote eind met de trein geweest, met diverse vertragingen en een heel stuk met de taxi. Ik kwam maar drie kwartier te laat.
Ik probeerde onzichtbaar aan te schuiven aan de vergadertafel, maar een mij onbekende man met een gele poelie onder een zwart ribpak heette me omstandig welkom. Hij droeg een visje op zijn revers. Hier zat een gristen.
Aan de ovale tafel zaten negen mannen van 50+. De baarddichtheid was hoog. En iedereen droeg een bril. Het waren wetenschappers die zich niet om de markt hoefden te bekommeren. Verscholen in het bos deden zij onderzoek om het onderzoek.
Nu had Chemitron een ontdekking gedaan. Er volgde in rap tempo dertien slides met een tekening van hun uitvinding, het gebied dat men kon bestrijken, en de investeringen die nodig waren voor een werelddekkend systeem. Het was technisch geavanceerd. Het systeem kon alles. Ze waren de enige in de wereld die hiermee bezigwaren. Het was uniek.
Het was een antwoord. Ze wisten alleen nog niet op welke vragen.
Net toen ik een slok koffie nam, vroeg de voorzitter of ik een paar problemen noemen waarop deze ontdekking zou passen. Het werd stil aan tafel. Iedereen keek naar mij.
Ik wist nog niet helemaal wat die uitvinding wel en niet kon, maar afgaande op de dertien slides deed ik een paar pogingen.
De man met het visje op zijn revers schreef alles op wat ik zei. Ik ging vanzelf langzamer praten. De voorzitter knikte me na elke poging bemoedigend toe. 'Ga door' zei hij zelfs een keer.
De vergadering vond plaats bij Chemitron. Hun kantoor stond midden in de bossen in Zuid Laren. Het was een klote eind met de trein geweest, met diverse vertragingen en een heel stuk met de taxi. Ik kwam maar drie kwartier te laat.
Ik probeerde onzichtbaar aan te schuiven aan de vergadertafel, maar een mij onbekende man met een gele poelie onder een zwart ribpak heette me omstandig welkom. Hij droeg een visje op zijn revers. Hier zat een gristen.
Aan de ovale tafel zaten negen mannen van 50+. De baarddichtheid was hoog. En iedereen droeg een bril. Het waren wetenschappers die zich niet om de markt hoefden te bekommeren. Verscholen in het bos deden zij onderzoek om het onderzoek.
Nu had Chemitron een ontdekking gedaan. Er volgde in rap tempo dertien slides met een tekening van hun uitvinding, het gebied dat men kon bestrijken, en de investeringen die nodig waren voor een werelddekkend systeem. Het was technisch geavanceerd. Het systeem kon alles. Ze waren de enige in de wereld die hiermee bezigwaren. Het was uniek.
Het was een antwoord. Ze wisten alleen nog niet op welke vragen.
Net toen ik een slok koffie nam, vroeg de voorzitter of ik een paar problemen noemen waarop deze ontdekking zou passen. Het werd stil aan tafel. Iedereen keek naar mij.
Ik wist nog niet helemaal wat die uitvinding wel en niet kon, maar afgaande op de dertien slides deed ik een paar pogingen.
De man met het visje op zijn revers schreef alles op wat ik zei. Ik ging vanzelf langzamer praten. De voorzitter knikte me na elke poging bemoedigend toe. 'Ga door' zei hij zelfs een keer.
