3/03/2006
Wit
Het fijnste aan de avondcolleges is misschien wel de terugreis. Nog even in de kou napraten. Ja, was interessant. Ja, dat was bijzonder. En ja, die was goed. Jij was ook goed. Moet je meer mee doen.
En dat je er dan even, heel even in gelooft.
Dan in de auto.
Stilte.
De snelwegen zijn net leeg genoeg om niet te hoeven opletten. Dat is maar goed ook, want tijdens het pielen aan de autoradio verander ik ongewild nogal eens van rijstrook.
Ik begin bij 747AM. Dat is vaak bijzonder, maar nu iets te bijzonder. Ik draai door naar radio 1. Sport. Wie heeft bedacht dat sport en documentaire op een zender moeten? Door naar 5. BNR. Rechts nieuws afgewisseld met gemakkelijke jazz.
De auto op cruisecontrol. 'What a difference a day makes' met Dinah Washington. Niet de versie die ik ken van vroeger. Ik draaide de lp van Esther Philips op mijn zwart-witte plastic pickup. Ik zing luid mee, woord voor woord.
Vervolgens Coltrane. Tien minuten Coltrane.
Slierten sneeuwconfetti tegen mijn voorruit. De witte strepen blijven komen uit het oneindige. Soms richt ik mijn blik op een punt ver voor mij uit en vallen de gewichtloze strepen opeens uiteen trage pluizige vlokken. Om meteen weer te veranderen in witte pijlen, alle op mij gericht.
De auto wordt mijn harnas. Ik verweek en zie alles helder door mijn tranen.
Het fijnste aan de avondcolleges is misschien wel de terugreis. Nog even in de kou napraten. Ja, was interessant. Ja, dat was bijzonder. En ja, die was goed. Jij was ook goed. Moet je meer mee doen.
En dat je er dan even, heel even in gelooft.
Dan in de auto.
Stilte.
De snelwegen zijn net leeg genoeg om niet te hoeven opletten. Dat is maar goed ook, want tijdens het pielen aan de autoradio verander ik ongewild nogal eens van rijstrook.
Ik begin bij 747AM. Dat is vaak bijzonder, maar nu iets te bijzonder. Ik draai door naar radio 1. Sport. Wie heeft bedacht dat sport en documentaire op een zender moeten? Door naar 5. BNR. Rechts nieuws afgewisseld met gemakkelijke jazz.
De auto op cruisecontrol. 'What a difference a day makes' met Dinah Washington. Niet de versie die ik ken van vroeger. Ik draaide de lp van Esther Philips op mijn zwart-witte plastic pickup. Ik zing luid mee, woord voor woord.
Vervolgens Coltrane. Tien minuten Coltrane.
Slierten sneeuwconfetti tegen mijn voorruit. De witte strepen blijven komen uit het oneindige. Soms richt ik mijn blik op een punt ver voor mij uit en vallen de gewichtloze strepen opeens uiteen trage pluizige vlokken. Om meteen weer te veranderen in witte pijlen, alle op mij gericht.
De auto wordt mijn harnas. Ik verweek en zie alles helder door mijn tranen.
