3/22/2006
Station gemist
Ik dommelde weg op het monotone gedreun van de trein op de rails. Net als de andere late passagiers, werd ik gewiegd door de wagon. Mijn ledematen slap, echoeden de bochten en de kuilen na in mijn lijf. De passagiers in de coupe bewogen synchroon: hoofdknikje naar rechts, bovenlijf zwenkt uit links, alsof het een mechanisch futuristisch ballet was waar we allen aan meededen.
De conducteur riep om dat dit het eindstation was. Paniek. Ik moest niet bij het eindstation zijn. Ik had eerder uit moeten stappen. Ik opende de deur van de trein en rende naar de andere kant van het perron om de trein te halen die mij naar het vorige station zal brengen. Het is de vraag of die nog gaat, op dit late uur.
Weer donker, weer in de trein. Als ik mijn ogen opende, zag ik strepen licht die weer in het donker verdwenen. Niet in slaap vallen, niet het station missen. De conducteur riep om dat we dit het eindstation was en dat we onze eigendommen niet moesten vergeten mee te nemen. Weer mijn station gemist. Hoe kom ik nog thuis?
Diep in de nacht. De trein lijkt van roestvrijstaal. Of misschien zelfs tin, zo dof en donker en gebutst als het lijkt. De trein is niet geverfd, kent geen opsmuk en is zo kaal als treinen in Mad-Max achtige sciencefiction films waarin de aarde op haar einde loopt.
Ik zit alleen in de coupe. Het was zo donker dat ik de stations niet kon zien, maar ik tel de stations en ik weet dat ik bijna moest uitstappen.
De trein remt af. Nu nu. Bijna weer gemist. Ik ren naar het balkon. Ik probeer de treindeuren te openen, maar het lukt niet. Ik druk op de knop, ik duw met mijn schouder tegen de deur, maar hij gaat niet open.
De trein rijdt langzaam, maar is niet gestopt. Hij rijdt stapvoets langs het perron. Dan sist de trein, ten teken dat hij weer zal versnellen. Maar ik moet er uit!
Dan zie ik de noodrem en trek zo hard ik kan.
De trein stopt piepend. De deuren gaan open op een kier. Met mijn handen wrik ik de deuren verder open. Ik sta op het perron en loop weg in de nacht.
Ik dommelde weg op het monotone gedreun van de trein op de rails. Net als de andere late passagiers, werd ik gewiegd door de wagon. Mijn ledematen slap, echoeden de bochten en de kuilen na in mijn lijf. De passagiers in de coupe bewogen synchroon: hoofdknikje naar rechts, bovenlijf zwenkt uit links, alsof het een mechanisch futuristisch ballet was waar we allen aan meededen.
De conducteur riep om dat dit het eindstation was. Paniek. Ik moest niet bij het eindstation zijn. Ik had eerder uit moeten stappen. Ik opende de deur van de trein en rende naar de andere kant van het perron om de trein te halen die mij naar het vorige station zal brengen. Het is de vraag of die nog gaat, op dit late uur.
Weer donker, weer in de trein. Als ik mijn ogen opende, zag ik strepen licht die weer in het donker verdwenen. Niet in slaap vallen, niet het station missen. De conducteur riep om dat we dit het eindstation was en dat we onze eigendommen niet moesten vergeten mee te nemen. Weer mijn station gemist. Hoe kom ik nog thuis?
Diep in de nacht. De trein lijkt van roestvrijstaal. Of misschien zelfs tin, zo dof en donker en gebutst als het lijkt. De trein is niet geverfd, kent geen opsmuk en is zo kaal als treinen in Mad-Max achtige sciencefiction films waarin de aarde op haar einde loopt.
Ik zit alleen in de coupe. Het was zo donker dat ik de stations niet kon zien, maar ik tel de stations en ik weet dat ik bijna moest uitstappen.
De trein remt af. Nu nu. Bijna weer gemist. Ik ren naar het balkon. Ik probeer de treindeuren te openen, maar het lukt niet. Ik druk op de knop, ik duw met mijn schouder tegen de deur, maar hij gaat niet open.
De trein rijdt langzaam, maar is niet gestopt. Hij rijdt stapvoets langs het perron. Dan sist de trein, ten teken dat hij weer zal versnellen. Maar ik moet er uit!
Dan zie ik de noodrem en trek zo hard ik kan.
De trein stopt piepend. De deuren gaan open op een kier. Met mijn handen wrik ik de deuren verder open. Ik sta op het perron en loop weg in de nacht.
