louterlog

 Bonbons

Toen ik naar het station liep, wist ik al dat het mis was. Ik werd omver gelopen door drommen mensen. Ik was de enige die in de richting van het station liep; de rest maakte dat-ie wegkwam. Aangekomen op het perron bleek dat alles stillag. Er ging geen enkele trein meer. En er was ook nog geen vervangend vervoer. Wacht u vooral op nadere mededelingen.

Ik ging zitten en nam mijn werktas als tochtschild op schoot. In die tas zaten twee cadeautjes die ik zojuist had aangeschaft in een kleine boekwinkel. Ik was op weg naar een vriend. We zouden deze avond samen eten en praten over boeken.

Ik wachtte op het perron. En wachtte. Ik zag de wijzers van de klok verspringen. En wachtte. Ik had niets te lezen bij me voor mezelf. Ik bekeek de mensen op het perron.

Na tien minuten besloot ik de beide cadeau-boeken uit mijn tas te halen. Ik bekeek de boeken en woog ze. Als bonbons die te verleidelijk bleken, besloot ik een van de twee te openen, de dikste. Eerst nog voorzichtig, om het cadeaupapier niet te beschadigen, maar toen het plakband de helft van het papiertje meenam, scheurde ik het er zonder veel omhaal af.

Ik streelde de kaft van het boek. Las de achterflap. Streelde de eerste bladzijde en begon voorzichtig te lezen. Voorzichtig, want ik wilde de kaft en de bladzijden niet beschadigen; ik zou het boek zo nog moeten overhandigen.

Ik had al twintig pagina's gewacht toen een trein arriveerde. 'Naar huis' stond op de trein. De trein naar 'diner met vriend' zou voorlopig niet komen. Ik stapte in. Bij pagina 51 begon de trein te rijden.

'Kentering van een huwelijk' was misschien toch niet zo'n aardige titel om te geven aan een vriend. Het boek ligt nu bij mij op het nachtkastje.