1/31/2006
Schieten
(slot)
Ik was er klaar voor, maar ik wist niet meer precies hoe het moest. Eric hielp me wel even. Hij deed voor hoe ik moest laden en hoe ik moest staan. Wijdbeens. Toen ik wilde richten, kwam hij achter me staan om te kijken of het goedging. Hij drukte zijn kruis tegen mijn billen en ik voelde zijn adem in mijn nek, zijn armen om mijn schouders om te helpen met richten. Was dit echt nodig voor de schietles? Ik wist het niet.
'Ik geloof dat het nu wel gaat', zei ik en schoot een paar maal. We bekeken mijn score en het was helemaal niet gek. Een afwijking naar rechts, maar dat is de story of my life. Eric wilde voor de tweede serie weer achter me gaan staan, maar ik zei dat dat niet hoefde en hij stribbelde niet tegen. Zie nou wel, ik moet niet overal iets achter zoeken.
Bij de tweede serie mikte ik iets meer naar links dan voor mijn gevoel goed was. Nadat Eric op de baan naast mij ook zijn serie had beeindigd, haalden we de schietschijven binnen door aan een touwtje te trekken. Eric had zevens, achten, een enkele drie en een tien geschoten. Ik had alleen maar negens en tienen.
'You are good. Hey, look at this' gebaarde Eric naar de mannen naast ons op de baan. Ik werd weer geintroduceerd als zijn goede vriendin uit Nederland. Hij vertelde dat ik zei dat ik nooit had geschoten. 'Yeah right', zei een bejaarde man, die er meer uitzag alsof hij aan het vissen was dan dat hij op een schietbaan stond.
We schoten nog een serie. 'Maar nu mag ik met het beste wapen' zei Eric. Goed staan. Ontspannen. Ademhalen. Op 'uit' schieten. Pang. Op 'uit' schieten. Pang. Op 'uit' schieten. Pang. Bij het laatste schot begon ik een beetje te trillen. Ik werd moe.
Weer haalden we de kaartjes naar voren. Ik had twee negens en voor de rest alleen maar tienen. Ik was de beste vrouwelijke schutter die Eric had meegemaakt. 'Maar ik heb pas een keer eerder met een vrouw geschoten', voegde hij meteen toe. We schoten nog wat, maar ik werd te moe. Ik had vroeg gepiekt.
Op de terugweg begon Eric over zijn relaties, over het werk, over zijn hekel aan formaliteiten 'Ik wil overal zo binnenstappen, terwijl hij wees op zijn cap en t-shirt met een reclame voor pinda's erop, 'anders hoeft het van mij niet') over de vermaarde barbecues bij hem thuis. Ik hoefde maar weinig te zeggen en dat beviel me.
'Hoe oud ben jij' vroeg hij opeens.
'Dertig'
'Dat dacht ik al, maar ik twijfelde toen ik je handen zag. Die zien er ouder uit. Ben je getrouwd?'
Ik besloot ja te zeggen. Om uit te leggen dat je al honderd jaar samenwoont en dat je van plan bent samen oud te worden, maar dat niet bent getrouwd vond ik te omslachtig.
'Waar is je trouwring dan?'
Het gesprek was veranderd in een verhoor en ik zwom met elke vraag verder in de fuik. Dat was niet goed. Ik begon weer over koetjes en kalfjes, maar Eric liet zich niet afleiden. Hoe lang was ik dan al getrouwd. Wat voor soort bruiloft hadden we gehad. Was ik in het wit?
Op elke vraag volgde een minder geloofwaardig verhaal dat een vorig antwoord tegensprak.
Ik was blij dat we bij de parkeerplaats van het hotel arriveerden. Ik bedankte hem voor de fantastische schiet-ervaring en wilde afscheid nemen. Opeens pakte hij me fel bij mijn onderarm.
'Let's have a drink.'
Ik zei iets van morgen weer vroeg op en heus een leuke avond. Zijn grip op mijn onderarm verzwakte, maar nog steeds hield hij me vast.
'Won't you ask me to go upstairs with you?'
'Sorry Eric, if I gave you the wrong impression.'
Nu sloeg Eric met beide vuisten op het stuur en tierde. Al die wijven waren het zelfde, zoiets was de strekking. Ik zei schaapachtig dat ik maar ging en bedankte hem voor de avond.
Eric kwam weer tot zichzelf. 'Sorry about that.' Hij zei beleefd dat hij het ook een leuke avond had gevonden en wenste me veel succes op de rest van mijn trip.
Een jaar later ging de telefoon.
'Hi this is Eric. Do you want to hang out with me this afternoon? I am in The Hague.'
(slot)
Ik was er klaar voor, maar ik wist niet meer precies hoe het moest. Eric hielp me wel even. Hij deed voor hoe ik moest laden en hoe ik moest staan. Wijdbeens. Toen ik wilde richten, kwam hij achter me staan om te kijken of het goedging. Hij drukte zijn kruis tegen mijn billen en ik voelde zijn adem in mijn nek, zijn armen om mijn schouders om te helpen met richten. Was dit echt nodig voor de schietles? Ik wist het niet.
'Ik geloof dat het nu wel gaat', zei ik en schoot een paar maal. We bekeken mijn score en het was helemaal niet gek. Een afwijking naar rechts, maar dat is de story of my life. Eric wilde voor de tweede serie weer achter me gaan staan, maar ik zei dat dat niet hoefde en hij stribbelde niet tegen. Zie nou wel, ik moet niet overal iets achter zoeken.
Bij de tweede serie mikte ik iets meer naar links dan voor mijn gevoel goed was. Nadat Eric op de baan naast mij ook zijn serie had beeindigd, haalden we de schietschijven binnen door aan een touwtje te trekken. Eric had zevens, achten, een enkele drie en een tien geschoten. Ik had alleen maar negens en tienen.
'You are good. Hey, look at this' gebaarde Eric naar de mannen naast ons op de baan. Ik werd weer geintroduceerd als zijn goede vriendin uit Nederland. Hij vertelde dat ik zei dat ik nooit had geschoten. 'Yeah right', zei een bejaarde man, die er meer uitzag alsof hij aan het vissen was dan dat hij op een schietbaan stond.
We schoten nog een serie. 'Maar nu mag ik met het beste wapen' zei Eric. Goed staan. Ontspannen. Ademhalen. Op 'uit' schieten. Pang. Op 'uit' schieten. Pang. Op 'uit' schieten. Pang. Bij het laatste schot begon ik een beetje te trillen. Ik werd moe.
Weer haalden we de kaartjes naar voren. Ik had twee negens en voor de rest alleen maar tienen. Ik was de beste vrouwelijke schutter die Eric had meegemaakt. 'Maar ik heb pas een keer eerder met een vrouw geschoten', voegde hij meteen toe. We schoten nog wat, maar ik werd te moe. Ik had vroeg gepiekt.
Op de terugweg begon Eric over zijn relaties, over het werk, over zijn hekel aan formaliteiten 'Ik wil overal zo binnenstappen, terwijl hij wees op zijn cap en t-shirt met een reclame voor pinda's erop, 'anders hoeft het van mij niet') over de vermaarde barbecues bij hem thuis. Ik hoefde maar weinig te zeggen en dat beviel me.
'Hoe oud ben jij' vroeg hij opeens.
'Dertig'
'Dat dacht ik al, maar ik twijfelde toen ik je handen zag. Die zien er ouder uit. Ben je getrouwd?'
Ik besloot ja te zeggen. Om uit te leggen dat je al honderd jaar samenwoont en dat je van plan bent samen oud te worden, maar dat niet bent getrouwd vond ik te omslachtig.
'Waar is je trouwring dan?'
Het gesprek was veranderd in een verhoor en ik zwom met elke vraag verder in de fuik. Dat was niet goed. Ik begon weer over koetjes en kalfjes, maar Eric liet zich niet afleiden. Hoe lang was ik dan al getrouwd. Wat voor soort bruiloft hadden we gehad. Was ik in het wit?
Op elke vraag volgde een minder geloofwaardig verhaal dat een vorig antwoord tegensprak.
Ik was blij dat we bij de parkeerplaats van het hotel arriveerden. Ik bedankte hem voor de fantastische schiet-ervaring en wilde afscheid nemen. Opeens pakte hij me fel bij mijn onderarm.
'Let's have a drink.'
Ik zei iets van morgen weer vroeg op en heus een leuke avond. Zijn grip op mijn onderarm verzwakte, maar nog steeds hield hij me vast.
'Won't you ask me to go upstairs with you?'
'Sorry Eric, if I gave you the wrong impression.'
Nu sloeg Eric met beide vuisten op het stuur en tierde. Al die wijven waren het zelfde, zoiets was de strekking. Ik zei schaapachtig dat ik maar ging en bedankte hem voor de avond.
Eric kwam weer tot zichzelf. 'Sorry about that.' Hij zei beleefd dat hij het ook een leuke avond had gevonden en wenste me veel succes op de rest van mijn trip.
Een jaar later ging de telefoon.
'Hi this is Eric. Do you want to hang out with me this afternoon? I am in The Hague.'
