1/27/2006
Schieten
De grote baas (baas van mijn baas) dacht dat iedereen in de rij zou staan voor zijn ambitieuze initiatief. Ik zou alleen nog even voor de details bij onze contacten in Miami, Washington, Pittsburgh, Boston, Londen en Lissabon langs hoeven gaan en dan kwam het wel voor elkaar. Zijn secretaresse boekte voor mij de vijfsterrenhotels waar de grote baas normaliter verbleef en ik kon vertrekken.
Mijn eerste gesprekspartner zag het initiatief van mijn baas niet zitten. Een vriendelijke man die meteen al zei dat hij best wilde samenwerken, maar meer ook niet. Een zwarte hoogleraar was mijn tweede gesprekspartner. Tijdens ons gezamenlijke ontbijt in de bedrijfskantine –het enige tijdstip dat hij nog vrij kon maken- vertelde hij me dat het een ridicuul voorstel was en dat iedereen dat zou vinden. Dat waren de enige woorden die hij aan het project besteedde. Hij vertelde wel uitgebreid over zijn projecten, zijn organisatie. Daarbij lachte hij hard en veel.
Bij het afscheid drukte hij me stevig de hand. Hij had het een prettig gesprek gevonden. Maar dat project moesten we maar echt vergeten.
Ik nam afscheid met een wolkje 'kansloos' boven mij. Ik had toen nog 23 gesprekken te gaan op mijn Grand Tour.
Onze partners vonden het niets, maar hadden dat te subtiel laten merken. Mijn baas’ baas had hun beleefde afweren ('klinkt interessant', 'ja, zou misschien kunnen') opgevat als enthousiaste instemming.
Mijn missie was mislukt. Ik besloot dan maar deze trip in ieder geval toeristisch te maximaliseren. Ik kwam aan in een stadje bij Washington DC. In the middle of nowhere stond een vijf sterren hotel.
De luxe was overweldigend voor een meisje uit de burgerlijke middenklasse dat alleen maar had gekampeerd. Ik had drie vertrekken tot mijn beschikking. Als een klein kind monsterde ik mijn ruimte voor twee nachten. Ik bekeek de inhoud van de minibar, liet de zakjes oploskoffie en de theezakjes door mijn handen glijden en inspecteerde de badkamer. De folder vertelde me dat er ook een zwembad, fitnesszaal en sauna was. Ik trok snel mijn zwempak aan. Daarover de zachte badjas. Ik kon de hagelwitte badstof slippers ook niet weerstaan. Ik was de enige in het grote zwembad, zoals ik 's avonds ook de enige in de fitnesszaal en sauna zou zijn. Geen faciliteit liet ik onbenut.
(wordt vervolgd)
De grote baas (baas van mijn baas) dacht dat iedereen in de rij zou staan voor zijn ambitieuze initiatief. Ik zou alleen nog even voor de details bij onze contacten in Miami, Washington, Pittsburgh, Boston, Londen en Lissabon langs hoeven gaan en dan kwam het wel voor elkaar. Zijn secretaresse boekte voor mij de vijfsterrenhotels waar de grote baas normaliter verbleef en ik kon vertrekken.
Mijn eerste gesprekspartner zag het initiatief van mijn baas niet zitten. Een vriendelijke man die meteen al zei dat hij best wilde samenwerken, maar meer ook niet. Een zwarte hoogleraar was mijn tweede gesprekspartner. Tijdens ons gezamenlijke ontbijt in de bedrijfskantine –het enige tijdstip dat hij nog vrij kon maken- vertelde hij me dat het een ridicuul voorstel was en dat iedereen dat zou vinden. Dat waren de enige woorden die hij aan het project besteedde. Hij vertelde wel uitgebreid over zijn projecten, zijn organisatie. Daarbij lachte hij hard en veel.
Bij het afscheid drukte hij me stevig de hand. Hij had het een prettig gesprek gevonden. Maar dat project moesten we maar echt vergeten.
Ik nam afscheid met een wolkje 'kansloos' boven mij. Ik had toen nog 23 gesprekken te gaan op mijn Grand Tour.
Onze partners vonden het niets, maar hadden dat te subtiel laten merken. Mijn baas’ baas had hun beleefde afweren ('klinkt interessant', 'ja, zou misschien kunnen') opgevat als enthousiaste instemming.
Mijn missie was mislukt. Ik besloot dan maar deze trip in ieder geval toeristisch te maximaliseren. Ik kwam aan in een stadje bij Washington DC. In the middle of nowhere stond een vijf sterren hotel.
De luxe was overweldigend voor een meisje uit de burgerlijke middenklasse dat alleen maar had gekampeerd. Ik had drie vertrekken tot mijn beschikking. Als een klein kind monsterde ik mijn ruimte voor twee nachten. Ik bekeek de inhoud van de minibar, liet de zakjes oploskoffie en de theezakjes door mijn handen glijden en inspecteerde de badkamer. De folder vertelde me dat er ook een zwembad, fitnesszaal en sauna was. Ik trok snel mijn zwempak aan. Daarover de zachte badjas. Ik kon de hagelwitte badstof slippers ook niet weerstaan. Ik was de enige in het grote zwembad, zoals ik 's avonds ook de enige in de fitnesszaal en sauna zou zijn. Geen faciliteit liet ik onbenut.
(wordt vervolgd)
