1/30/2006
Schieten (3)
De dikke man bleef de secretaresse aan de praat houden, al probeerde ze hem subtiel op mijn aanwezigheid te attenderen. Hij liet zich de mond niet snoeren. Ze besloot toen maar door hem heen te kijken en mij te begroeten.
'You must be Loeder from the Netherlands'
'Yes, I am Louter. Nice to meet you.'
De secretaresse en ik bespraken de praktische zaken. In mijn ooghoeken zag ik dat de dikke man vergat zijn mond te sluiten. Hij keek me aan of ik van Mars kwam. Hij zei niets, maar keek alleen maar. Ik vond het moeilijk om zijn leeftijd in te schatten. Hij was zo luid, zo kinderlijk energiek. Maar als je dat buiten beschouwing liet, moest hij toch minstens een jaar of veertig zijn.
Hij wilde een praatje met mij beginnen, maar ik zei dat dat helaas niet kon. Mijn eerste interview zou zo beginnen. 'Dan wacht ik wel.' Ik zei geen ja en geen nee.
Ik was hem al een beetje vergeten toen ik twee interviews en twee en half uur later weer bij de secretaresse kwam. De dikke man veerde op uit het kuipstoeltje. Hij had al die tijd op mij gewacht, zonder koffie, zonder tijdschrift.
'Hi there! Wazzup?'
Hij begroette me alsof we samen een lange, betekenisvolle geschiedenis hadden en eindelijk zagen we elkaar nu weer. Ik voelde me ongemakkelijk bij deze amicale houding. Ik stamelde iets van dat de gesprekken heel interessant waren geweest, maar dat wilde hij niet horen. Hij gebood me om samen te lunchen in de bedrijfskantine. Ik zei geen ja en geen nee. Daar ben ik heel goed in dacht ik nog, in ja noch nee zeggen, toen we samen met ons dienblad in de rij stonden.
(jee, het moet alweer vervolgd worden. Schiet toch eens op; zo leuk is het allemaal niet. Men gaat nu een clou verwachten, die er niet is, ik zeg het maar vast. De reden dat het zo lang duurt is niet dat ik werk aan een spanningsboog, maar dat ik maar niet arriveer op de plek, op de fysieke locatie, waar dit verhaaltje zijn titel aan ontleent. Morgen weer een poging om van scene te veranderen.)
De dikke man bleef de secretaresse aan de praat houden, al probeerde ze hem subtiel op mijn aanwezigheid te attenderen. Hij liet zich de mond niet snoeren. Ze besloot toen maar door hem heen te kijken en mij te begroeten.
'You must be Loeder from the Netherlands'
'Yes, I am Louter. Nice to meet you.'
De secretaresse en ik bespraken de praktische zaken. In mijn ooghoeken zag ik dat de dikke man vergat zijn mond te sluiten. Hij keek me aan of ik van Mars kwam. Hij zei niets, maar keek alleen maar. Ik vond het moeilijk om zijn leeftijd in te schatten. Hij was zo luid, zo kinderlijk energiek. Maar als je dat buiten beschouwing liet, moest hij toch minstens een jaar of veertig zijn.
Hij wilde een praatje met mij beginnen, maar ik zei dat dat helaas niet kon. Mijn eerste interview zou zo beginnen. 'Dan wacht ik wel.' Ik zei geen ja en geen nee.
Ik was hem al een beetje vergeten toen ik twee interviews en twee en half uur later weer bij de secretaresse kwam. De dikke man veerde op uit het kuipstoeltje. Hij had al die tijd op mij gewacht, zonder koffie, zonder tijdschrift.
'Hi there! Wazzup?'
Hij begroette me alsof we samen een lange, betekenisvolle geschiedenis hadden en eindelijk zagen we elkaar nu weer. Ik voelde me ongemakkelijk bij deze amicale houding. Ik stamelde iets van dat de gesprekken heel interessant waren geweest, maar dat wilde hij niet horen. Hij gebood me om samen te lunchen in de bedrijfskantine. Ik zei geen ja en geen nee. Daar ben ik heel goed in dacht ik nog, in ja noch nee zeggen, toen we samen met ons dienblad in de rij stonden.
(jee, het moet alweer vervolgd worden. Schiet toch eens op; zo leuk is het allemaal niet. Men gaat nu een clou verwachten, die er niet is, ik zeg het maar vast. De reden dat het zo lang duurt is niet dat ik werk aan een spanningsboog, maar dat ik maar niet arriveer op de plek, op de fysieke locatie, waar dit verhaaltje zijn titel aan ontleent. Morgen weer een poging om van scene te veranderen.)
