<$BlogRSDUrl$>

1/02/2006

 

Kerst, vervolg: de mooiste trui die ik nooit kreeg

Na de Irish coffee, die ik maar eens oversloeg voor de verandering, gingen we naar onze opkamer. Daar dronken veel en praatten een beetje. Ik verhaalde over mijn avontuur in de koopgoot, hier in Rotterdam, waar een leiding van de stadsverwarming was gebarsten, net toen ik nog al mijn kerstcadeaus moest inslaan.
'Ik wilde eigenlijk een trui voor R. kopen, maar ik vond het te gevaarlijk om met Felix in de buggy door die rook te lopen', zei ik.
'Heel goed' zei mijn vader. 'Dat is de mooiste trui die R. nooit heeft gekregen.'
Het gesprek kabbelde voort, maar mijn vader nam geen deel meer aan het gesprek. Na een minuut of tien zei hij:
'Dat zou een mooie titel van een boek zijn De mooiste trui die ik nooit kreeg'

We draaiden jazz, goede jazz.
'Dit is een mooi akkoord' zei mijn vader.
'Een beetje atonaal', dacht zijn vriendin hardop.
'Tsss. Nee, tuurlijk niet. Atonaal...'
R. had nog wel een keyboard en mijn vader ging ons lesgeven in akkoorden.
Hij speelde en varieerde en legde de crux uit aan de hand van een liedje 'My mamma don't told me'
'Dat liedje ken ik niet' zei ik.
'Ken je dat niet? Iedereen kent dat'
En hij speelde verder, met het keyboard op zijn knieen. En weer een ander lied, meetikkend met zijn voet. Ik googelde ondertussen, maar ook google kende 'My mamma don't told me' niet. Dat mocht de pret niet drukken. Mijn vader speelde en wij dronken.

De volgende dag, bij het afscheid zei ik tegen mijn vader dat ik het erg gezellig had gevonden en dat ze snel weer een keer moesten komen logeren.
'Ja, maar niet te snel' zei hij, en liep voorovergebogen naar zijn auto, zijn autosleutel vasthoudend als een zaklantaarn.

Het was misschien wel mijn beste kerst ooit.


This page is powered by Blogger. Isn't yours?