1/10/2006
Inzage
Alleen de mooiste jongen uit het klasje, een Italiaan met zwart haar en blauwe ogen en een strak kettinkje om zijn nek kwam naar de tentamen inzage. Hij had geen onvoldoende, maar het was ook niet geweldig.
Hij haalde alles uit de kast om een hoger punt te krijgen.
Eerst hakken in het zand. Hij was het er niet mee eens het was stom. Ik was veel te streng geweest. Dit antwoord was toch gewoon goed?
Toen volgde een andere strategie. Wanhopig hief hij zijn handen ten hemel. Met zwaar Italiaans accent riep hij uit: 'But why? I ask you: Why?'
Daarna charmeerde hij me. Hij begon grapjes te maken en te flirten. Zijn eigen antwoorden las hij lachend op.
Ik hield mijn poot stijf. Geen punt erbij. Wat dacht hij nu, dat ik zo gemakkelijk te paaien was? Ik vond het een belediging dat hij dacht dat ik erin zou trappen.
Maar toen zag ik dat ik een foutje had gemaakt met het optellen van de punten. Hij had recht op 0,1 verhoging van zijn eindcijfer.
'Thank you. But I really need 0,3 more' en hij legde uit waarom dat zo belangrijk was. Kon hij dat niet met mij regelen dan. Voor mij was die 0,3 niet belangrijk, en voor hem wel. Ik kon bijvoorbeeld voor vraag 1c best wat meer credits geven, dat was best een goed antwoord geweest. En niemand hoefde het te weten.
En hij knipoogde!
Ik glimlachte minzaam en zei dat dat niet kon.
Hij keek me net iets te lang in mijn ogen om het een gewone blik te laten zijn. Ik liet de stilte voor wat het was. We speelden de chicken game.
'But I could try it, No?' zei hij tenslotte.
En hij lachte van oor tot oor.
Hij liep op zijn gemak het zaaltje uit en keek nog eens over zijn schouder vertraagd achterom, een wijsvinger ter begroeting opstekend alsof hij James Dean was.
Alleen de mooiste jongen uit het klasje, een Italiaan met zwart haar en blauwe ogen en een strak kettinkje om zijn nek kwam naar de tentamen inzage. Hij had geen onvoldoende, maar het was ook niet geweldig.
Hij haalde alles uit de kast om een hoger punt te krijgen.
Eerst hakken in het zand. Hij was het er niet mee eens het was stom. Ik was veel te streng geweest. Dit antwoord was toch gewoon goed?
Toen volgde een andere strategie. Wanhopig hief hij zijn handen ten hemel. Met zwaar Italiaans accent riep hij uit: 'But why? I ask you: Why?'
Daarna charmeerde hij me. Hij begon grapjes te maken en te flirten. Zijn eigen antwoorden las hij lachend op.
Ik hield mijn poot stijf. Geen punt erbij. Wat dacht hij nu, dat ik zo gemakkelijk te paaien was? Ik vond het een belediging dat hij dacht dat ik erin zou trappen.
Maar toen zag ik dat ik een foutje had gemaakt met het optellen van de punten. Hij had recht op 0,1 verhoging van zijn eindcijfer.
'Thank you. But I really need 0,3 more' en hij legde uit waarom dat zo belangrijk was. Kon hij dat niet met mij regelen dan. Voor mij was die 0,3 niet belangrijk, en voor hem wel. Ik kon bijvoorbeeld voor vraag 1c best wat meer credits geven, dat was best een goed antwoord geweest. En niemand hoefde het te weten.
En hij knipoogde!
Ik glimlachte minzaam en zei dat dat niet kon.
Hij keek me net iets te lang in mijn ogen om het een gewone blik te laten zijn. Ik liet de stilte voor wat het was. We speelden de chicken game.
'But I could try it, No?' zei hij tenslotte.
En hij lachte van oor tot oor.
Hij liep op zijn gemak het zaaltje uit en keek nog eens over zijn schouder vertraagd achterom, een wijsvinger ter begroeting opstekend alsof hij James Dean was.
