11/28/2005
In de trein
De volstrekt normale mevrouw nam plaats tegenover mij in de coupe. Ze opende haar handtasje en pakte een lange cylinder. Eerst schudde ze het geheel fanatiek, toen werd het dopje van de rest ontkoppeld. Het bleek een lange verfkwast te zijn. Ze dipte de verfkwast in de lange cylinder en begon haar wenkbrauwen te besmeuren met deze donkerbruine drab. Een handspiegeltje lag op het kleine tafeltje tussen ons in. Hoewel ze elke veeg nauwkeurig in de spiegel bleef volgen, werd het steeds lelijker. Na een aantal halen leek ze tevreden. In plaats van de normale wenkbrauwen, zaten er nu dik geklodderde bruine vegen boven haar ogen.
Ze pakte het volgende instrument, een platte ronde doos. In het doosje zat een sponsje. Ze depte het sponsje in wit poeder, en veegde het sponsje over haar kin en wangen. Toen over haar voorhoofd. Ze werd helemaal bleek en wit, als een gepoederde lakei van Napoleon. Haar lippen werden ook bleek gepoederd.
Vooral het contrast met haar diepbruine wenkbrauwen was afschrikwekkend. Ze was een spook geworden.
Daar had ze wel wat op. Ze pakte een grote verfkwast en doopte die in de oranje poeder. Dit bracht ze alleen op haar wangen aan. Ze was nu ziekelijk wit met oranje koontjes.
Vervolgens pakte ze lippenstift. Vuurrood. Ze bracht het in drie lagen aan en keek tevreden in de spiegel.
Ze leek klaar, maar rommelde nog even in haar handtas. De trofee was deze keer een lang dun potlood, een eyeliner. Ze bracht een strakke, dikke zwarte lijn op haar oogleden aan. De mascara, die van haar wimpers spinnenpoten maakte, was de finishing touch.
De gezonde vrouw die was ingestapt, had zichzelf getransformeerd in iets wat het midden hield tussen een heroinehoertje, een travestiet en een toneelspeler die een ziekelijke lakei uit de 18e eeuw verbeeldde.
De volstrekt normale mevrouw nam plaats tegenover mij in de coupe. Ze opende haar handtasje en pakte een lange cylinder. Eerst schudde ze het geheel fanatiek, toen werd het dopje van de rest ontkoppeld. Het bleek een lange verfkwast te zijn. Ze dipte de verfkwast in de lange cylinder en begon haar wenkbrauwen te besmeuren met deze donkerbruine drab. Een handspiegeltje lag op het kleine tafeltje tussen ons in. Hoewel ze elke veeg nauwkeurig in de spiegel bleef volgen, werd het steeds lelijker. Na een aantal halen leek ze tevreden. In plaats van de normale wenkbrauwen, zaten er nu dik geklodderde bruine vegen boven haar ogen.
Ze pakte het volgende instrument, een platte ronde doos. In het doosje zat een sponsje. Ze depte het sponsje in wit poeder, en veegde het sponsje over haar kin en wangen. Toen over haar voorhoofd. Ze werd helemaal bleek en wit, als een gepoederde lakei van Napoleon. Haar lippen werden ook bleek gepoederd.
Vooral het contrast met haar diepbruine wenkbrauwen was afschrikwekkend. Ze was een spook geworden.
Daar had ze wel wat op. Ze pakte een grote verfkwast en doopte die in de oranje poeder. Dit bracht ze alleen op haar wangen aan. Ze was nu ziekelijk wit met oranje koontjes.
Vervolgens pakte ze lippenstift. Vuurrood. Ze bracht het in drie lagen aan en keek tevreden in de spiegel.
Ze leek klaar, maar rommelde nog even in haar handtas. De trofee was deze keer een lang dun potlood, een eyeliner. Ze bracht een strakke, dikke zwarte lijn op haar oogleden aan. De mascara, die van haar wimpers spinnenpoten maakte, was de finishing touch.
De gezonde vrouw die was ingestapt, had zichzelf getransformeerd in iets wat het midden hield tussen een heroinehoertje, een travestiet en een toneelspeler die een ziekelijke lakei uit de 18e eeuw verbeeldde.
