louterlog

 Hip

Onze hipste vrienden kwamen naar Rotterdam om met ons uit eten te gaan. Ik ben niet hip, maar heb me daar in mijn 35 jaar nog niet bij neer gelegd. Om de schijn enigszins te kunnen ophouden, informeerde ik bij behoorlijk hippe vrienden die de Rotterdamse horeca goed kennen. Ik beschreef de situatie. Dit waren de eisen. Goed eten, heel goed eten, want hij is kok. Maar ook hip, want ze zijn hip. Waar moesten we zijn?

Het werd Lulu. Verschillende bronnen bevestigden dat dit een goede keus zou zijn.

Op zaterdagavond arriveerden we in Lulu.
Bij binnenkomst was het reeds een teleurstelling.
Wat een lawaai.
Wat een gewone mensen. Net Louter.

We namen plaats aan een tafel in een hoekje. Er waren veel te veel tafeltjes in de ruimte gestauwd. We moesten moeite doen om het gesprek van onze buren niet te volgen, en het gesprek aan tafel wel te volgen. Wat af en toe ook wel weer leuke flarden opleverde, dat dan weer wel.

Het tempo van de bediening was krankzinnig hoog. Onze tactieken om te vertragen werden niet honoreerd. Dooreten! Het eten was ok, maar werd ondergesneeuwd door het lawaai en de nietsontziende bediening.

Half negen arriveerden we, en om kwart voor tien vroegen we de rekening. Op naar mijn favoriete cafe dan maar weer, een bruine kroeg, waar ultra niet-hippe kroegtijgers van een jaar of vijftig zitten.

Gisteren deed ik verslag aan de tipgever.
'Lulu, niet hip? Niet leuk? Dat kan niet.'
'Toch was het zo'
'Hoelaat ging je eten dan?'
'Half negen'
'Tsjaa, wat wil je nou. Zo vroeg aan tafel! Dat is natuurlijk helemaal niet hip!'
'Ja maar, ja maar de oppas kon maar tot twaalf uur.'
'I rest my case. Je bent niet hip.'