11/29/2005
Bol
Zes maanden lang had ik verlof. Toen ik in september terugkwam op mijn werk, bleef ik nog een beetje ondergedoken. Men wist me nog niet helemaal te vinden. Ik had dagen zonder afspraken. Een agendavelletje met zo hier en daar een krabbeltje. Ik had gelegenheid en tijd om na te denken, in plaats van stapels papier op mijn bureau van de ene naar de andere hoek te verschuiven.
Maar zolangzamerhand is alles weer bij het oude. Gisteren vijf afspraken, vandaag zes. Propvol. Deadlines. Gedoe.
En als ik dan een bolle buik van een hoogzwangere vrouw zie, weet ik niet of ik haar nu benijd vanwege de zwangerschap, het aankomende babietje of de escape die dit tijdelijk biedt van...van alles eigenlijk.
Zes maanden lang had ik verlof. Toen ik in september terugkwam op mijn werk, bleef ik nog een beetje ondergedoken. Men wist me nog niet helemaal te vinden. Ik had dagen zonder afspraken. Een agendavelletje met zo hier en daar een krabbeltje. Ik had gelegenheid en tijd om na te denken, in plaats van stapels papier op mijn bureau van de ene naar de andere hoek te verschuiven.
Maar zolangzamerhand is alles weer bij het oude. Gisteren vijf afspraken, vandaag zes. Propvol. Deadlines. Gedoe.
En als ik dan een bolle buik van een hoogzwangere vrouw zie, weet ik niet of ik haar nu benijd vanwege de zwangerschap, het aankomende babietje of de escape die dit tijdelijk biedt van...van alles eigenlijk.
