11/20/2005
Blue
Op weg naar Nijmegen. Ik zat achter het stuur. Twee slapende kinderen op de achterbank.
'Nijmegen 86 km' genereerde lukraak associaties uit mijn 14 jaar Nijmegen. Beelden van mezelf als 18 jarige, als dertiger, gepaard aan Nijmeegse momenten, mensen, en straatbeelden.
Af en toe herinnerde de hobbeltjes in de markeringen op de weg me dat mijn auto in gelijke mate afdwaalde als mijn gedachten.
Bij de molen werd het mistig. Mijn gedachten werden nog minder afgeleid door uitzichten. Alles was verpakt in een neutrale witte laag. Mijn mijmeren werd herinneren.
Net voor de brug bij Lent huilde ik.
In Nijmegen herkende ik. Gezichten, kleding, houding, huizen. En ik werd herkend. Een automobilist zag mij wachten en gaf me voorrang waar ik geen recht op had. Er waren hoge oude bomen. Het beeldje van het meisje was onbeklad.
We waren bij vrienden en we werden dronken. Bij elk nieuw glas proostten we op onze komst naar de oude stad. Ook goed. Provinciestadje.
Op weg naar Nijmegen. Ik zat achter het stuur. Twee slapende kinderen op de achterbank.
'Nijmegen 86 km' genereerde lukraak associaties uit mijn 14 jaar Nijmegen. Beelden van mezelf als 18 jarige, als dertiger, gepaard aan Nijmeegse momenten, mensen, en straatbeelden.
Af en toe herinnerde de hobbeltjes in de markeringen op de weg me dat mijn auto in gelijke mate afdwaalde als mijn gedachten.
Bij de molen werd het mistig. Mijn gedachten werden nog minder afgeleid door uitzichten. Alles was verpakt in een neutrale witte laag. Mijn mijmeren werd herinneren.
Net voor de brug bij Lent huilde ik.
In Nijmegen herkende ik. Gezichten, kleding, houding, huizen. En ik werd herkend. Een automobilist zag mij wachten en gaf me voorrang waar ik geen recht op had. Er waren hoge oude bomen. Het beeldje van het meisje was onbeklad.
We waren bij vrienden en we werden dronken. Bij elk nieuw glas proostten we op onze komst naar de oude stad. Ook goed. Provinciestadje.
