louterlog

 Bijeenkomst

Ik liep door de lange steriele gang. Aan het einde was de vergaderzaal, vernoemd naar een belangrijke dode man die ik niet kende, maar waarschijnlijk zou moeten kennen. De vergaderzaal was een combinatie van een SM kelder en de habitat van James Bond. Er waren geen ramen, het plafond bestond uit onbewerkt beton met daarop bevestigd stoffen rechthoeken om het geluid te dempen. Centraal stond de hoefijzervormige tafel. Toen ik met mijn balpen op het papier wilde schrijven, merkte ik dat het tafelblad van leer was, gevoerd leer. Hierdoor gleed de pen over het papier als een warm mes door de boter.

We moesten gaan zitten van de voorzitter. We gingen bespreken of De Dingen veranderd moesten worden. Ik keek het hoefijzer rond. Buiten de notuliste was ik de enige vrouw. Een enkeling was rond de veertig, maar de meesten waren beland in hun laatste werkzame jaren of al gepensioneerd.

Een spreker hield onverstoorbaar zijn verhaal. Hij had De Dingen veranderd en het was een succes. Ik geloofde hem zo, al begreep ik pas halverwege een beetje waar het over ging.
Toen de zaal echter ging reageren op zijn verhaal, twijfelde ik toch weer aan mijn begrip: ik zag op geen enkele manier een relatie tussen de vragen en de voordracht. En het waren toch geen onbelangrijke mannen in de zaal. Het lag aan mij.

De discussie ging ongeveer als volgt:

'Het gaat erom producten te realiseren', zei de man met de enorme neusgaten.
'Precies, de zaken in balans houden' mompelde een bullebak die met veel haarvet zijn halflange haar naar achter had geplakt.
'Voorzitter, voorzitter. We vergeten naar mijn mening een belangrijk punt. Hoe zit het met de achterban?' vulde een driftig mannetje aan zijn linkerzijde aan.

De voorzitter vatte samen zonder een van deze punten te noemen, en gaf toen Ton het woord. Was ik de enige die deze eminente man niet kende? Ton hing achterover, zijn dikke buik ongegeneerd tonend aan de hele zaal. Hij had zijn benen over elkaar geslagen op de vrouwelijke manier, met de punt van zijn schoen achter zijn kuit. Het was bijna teder, zoals hij zijn eigen been had omstrengeld. Dit gaf hem, in combinatie met zijn bierbuik en pokdalig gezicht iets pervers.

'Wat nu allemaal gezegd is, da's een.' meende Ton. 'Maar misschien helpt het de discussie...daar begin je met 't gevoel van...het gaat natuurlijk om interne en externe spanning...In die zin...iedereen wil wat voor zijn eigen toko meenemen...ik denk dat we het daar eens over moeten hebben.'

Het driftige mannetje greep weer in. 'Voorzitter, voorzitter.'
De voorzitter keek een andere kant op en deed net of hij hem niet zag. Het mannetje begon nu zonder autorisatie van de voorzitter te spreken: 'Territoriumdrift...Wie is de trekker....Wat kan ik, wat mag ik en wat moet ik...Iedereen mee eens?' hij ging met zijn vinger de kring rond. 'Laten we dat dan eens samen vaststellen.' Na deze zin zuchtte hij en ging hij achterover zitten.

Na afloop kwam een bejaarde man met mij praten. Zijn witte lokken hingen in zijn troebele ogen. Hij had een wild plan om De Dingen te veranderen. Ik humde. Ik wilde weglopen naar een interessantere gesprekspartner, maar hij pakte mij onverwacht stevig bij mijn schouder.

‘Wacht juffrouw, wacht. Ik pak iets uit mijn tas. Niet weglopen.’ Hij kwam triomfantelijk met een stencil aan. ‘Dit wil ik u eerst nog laten zien.’ Zijn gele vinger wees naar de bovenste helft van het stencil. Het was een kopie van een folder van een uitgeverij. ‘Mijn boek juffrouw, mijn boek. Dat wilde ik laten zien.’
‘Opdat ik weet dat u niet van de straat bent?’ vroeg ik.
‘Juist juffrouw. Ik ben niet van de straat.’
‘Een mooi boek meneer. Een ingewikkeld thema’

Ons gesprek werd onderbroken. Ik werd aangesproken door twee kale meneren. Bij de linker kon ik zelfs geen wenkbrauwen ontwaren. Ze vertelden mij een ingestudeerd grapje over kerstpakketten dat ik niet begreep, zoals ik die hele middag niets had begrepen.

Ik moet hier weg. Nu. Anders word ik gebody-snatched.

Ik frommelde de kopie van de uitgeversfolder in mijn tas, groette de heer die niet van de straat was en maakte dat ik weg kwam.