louterlog

 Weer Bijna

Toen Lena een jaar oud was, probeerden R. en ik voor het eerst om een weekendje samen weg te gaan. Drie dagen voor vertrek werd een dierbare van ons door haar onderbuurman met een mes bedreigd. Daarna werd haar voordeur ingetrapt. Elke uur volgde verdere escalatie. Wij hebben toen ons weekendje Berlijn gecancelled om haar met spoed te kunnen verhuizen.
Daarna hadden we een weekend geboekt, maar twee dagen voor vertrek belandde mijn vader op intensive care. Ik wilde hem niet alleen laten en we zegden onze reis af. Berlijn is ook mooi in de lente.
Bij een derde maal moest R. onverwacht naar een buitenland met een dierbare, die alleenstaand is. Hij zou met haar meereizen naar Afrika omdat zij daar een kindje ging adopteren. De wachtlijst voor adoptie was eindeloos lang geweest, maar opeens was er schot in de zaak gekomen en moest er NU gereisd worden. Berlijn kon wachten. Vanzelfsprekend. Met de zomer is het wel zo mooi.
En weer vlogen we bijna uit. Andere datum, zelfde hotel. Toen we hoorden dat R.'s moeder moest worden opgenomen in het ziekenhuis, zijn we niet gegaan.
Voor bijna-reis nummer vijf kwam weer een adoptie om de hoek kijken, kindje nummer twee van de dierbare. We zouden bijna zijn gegaan, maar R. nam op het laatste nippertje niet het vliegtuig naar Berlijn, maar naar Afrika om daar een lief kindje in zijn armen te sluiten.

Maar nu, nu gaan we echt, zeiden we. Dubbele oppas geregeld. Oma voor donderdag en vrijdag, tante en oom voor zaterdag en zondag. Berlijn. Van donderdag tot en met zondag. Uitslapen. Uit eten. Grootstedelijk. Geen dierentuin maar museum. Geen speeltuin maar cocktailbar.
In de drie jaar dat we nu vader en moeder zijn, zou dit ons eerste weekend als stel zijn.

Zojuist belde de oppas af. Bij nader inzien waren ze dat weekend weg.