9/08/2005
Het fitnessmuseum
Ik was weer de enige bezoeker van de sportschool vanochtend. Zelfs de receptie was onbemand. Ik heb mijn routine inmiddels. Ik legde mijn spullen neer, zette mijn meegenomen cd op en begon aan mijn training. Na een minuut of tien kwam een mevrouw binnen.
De mevrouw had grijs piekhaar en knalrode lippenstift. Achter een zwarte, vierkante bril zat een opgeblazen gezicht met een onderkin. Het vel van die onderkin stond strak, alsof de zak was volgestouwd met een voorraad eikeltjes voor de winter.
De mevrouw deed eerst haar schoenen en sokken uit. Ze zuchtte voortdurend. Met haar blote voeten ging ze op de weegschaal staan.
'Nou, dat valt niets mee' zuchtte ze.
'Nee?' zei ik tussen het gewichtheffen door.
'Nou, het kan zijn...gisteren heb ik wat vetter gegeten, misschien houd ik wel extra vocht vast'
'Zou kunnen' zei ik.
'Maar het schiet niet op hoor. Ik train me het apezuur.' Ze zuchtte nog eens.
'Ik ken jou trouwens niet. Kom je hier wel vaker?'
'Nog niet zo lang, sinds een week of tien,' antwoordde ik.
Onder veel gezucht had ze haar schoenen weer aangetrokken en was bezig zich te installeren op de crosstrainer. Ze was telkens wat vergeten. Eerst haalde ze haar handdoek. Toen liep ze terug naar haar tas voor een flesje drinken. Net toen ze wilde beginnen ging ze zakdoekjes halen en tenslotte schoof ze een zweetbandje om haar pols.
'Heb je kinderen?' ze maakte met haar wijsvinger een scheiding in haar steile grijze pony die in haar ogen hing.
'Ja, twee.'
'Hoe oud?'
'Mijn dochter is 2,5 en mijn zoon is 4,5 maand'
'Ach. Een baby'tje nog! Daar zal je moeder wel heel blij mee zijn. Oma zijn is toch fantastisch. Ik ben helaas nog geen oma, maar ik kom regelmatig bij mijn zus. Die is oma van 4 kleinkinderen. Maar jouw moeder boft maar.'
'Mijn moeder is overleden'.
'Ach, wat erg' zei de mevrouw, nog steeds in stilstand op het apparaat.
Om het drama weg te poetsen, vulde ik snel aan 'al heel lang geleden'
'Dat maakt niet uit. Het blijft heel erg.'
Ze had nu alle knopjes ingesteld en begon met trainen. Alles wiebelde aan haar. Haar grote lange borsten bungelden, het vel om haar armen trilde, haar onderkin schoof mee. Alleen de grijze sprieten bleven bewegingloos op haar hoofd staan.
'Je zult je moeder wel missen dan.'
'Een beetje. Maar mijn moeder is al tien jaar dood. Ik weet niet beter.'
'Maar juist rondom de bevalling zijn moeders zo belangrijk voor hun dochter, dat hoor ik van iedereen. Zelfs al heb je geen goede band met je dochter gehad, in de zwangerschap en kraamtijd sta je dichterbij elkaar dan je ooit zult staan.'
'Ja, dat hoor je weleens.'
De mevrouw begon nu hevig te zweten. Haar rode lippenstift liep uit in de rimpeltjes rondom haar lippen. Er vormden zich dunne rode draadjes tussen haar bovenlip en neus.
'Wat erg voor je zeg. Je stond er nu dus helemaal alleen voor.' Haar adem stokte van de inspanning.
'Er waren wel anderen.'
'Ja, maar die kunnen een moeder nooit vervangen. Redde je het in je eentje?'
Voordat ik kon antwoorden, zei ze: 'Zeg, ik kan nu niet meer praten hoor. Dit apparaat gaat steeds harder.'
Ik was weer de enige bezoeker van de sportschool vanochtend. Zelfs de receptie was onbemand. Ik heb mijn routine inmiddels. Ik legde mijn spullen neer, zette mijn meegenomen cd op en begon aan mijn training. Na een minuut of tien kwam een mevrouw binnen.
De mevrouw had grijs piekhaar en knalrode lippenstift. Achter een zwarte, vierkante bril zat een opgeblazen gezicht met een onderkin. Het vel van die onderkin stond strak, alsof de zak was volgestouwd met een voorraad eikeltjes voor de winter.
De mevrouw deed eerst haar schoenen en sokken uit. Ze zuchtte voortdurend. Met haar blote voeten ging ze op de weegschaal staan.
'Nou, dat valt niets mee' zuchtte ze.
'Nee?' zei ik tussen het gewichtheffen door.
'Nou, het kan zijn...gisteren heb ik wat vetter gegeten, misschien houd ik wel extra vocht vast'
'Zou kunnen' zei ik.
'Maar het schiet niet op hoor. Ik train me het apezuur.' Ze zuchtte nog eens.
'Ik ken jou trouwens niet. Kom je hier wel vaker?'
'Nog niet zo lang, sinds een week of tien,' antwoordde ik.
Onder veel gezucht had ze haar schoenen weer aangetrokken en was bezig zich te installeren op de crosstrainer. Ze was telkens wat vergeten. Eerst haalde ze haar handdoek. Toen liep ze terug naar haar tas voor een flesje drinken. Net toen ze wilde beginnen ging ze zakdoekjes halen en tenslotte schoof ze een zweetbandje om haar pols.
'Heb je kinderen?' ze maakte met haar wijsvinger een scheiding in haar steile grijze pony die in haar ogen hing.
'Ja, twee.'
'Hoe oud?'
'Mijn dochter is 2,5 en mijn zoon is 4,5 maand'
'Ach. Een baby'tje nog! Daar zal je moeder wel heel blij mee zijn. Oma zijn is toch fantastisch. Ik ben helaas nog geen oma, maar ik kom regelmatig bij mijn zus. Die is oma van 4 kleinkinderen. Maar jouw moeder boft maar.'
'Mijn moeder is overleden'.
'Ach, wat erg' zei de mevrouw, nog steeds in stilstand op het apparaat.
Om het drama weg te poetsen, vulde ik snel aan 'al heel lang geleden'
'Dat maakt niet uit. Het blijft heel erg.'
Ze had nu alle knopjes ingesteld en begon met trainen. Alles wiebelde aan haar. Haar grote lange borsten bungelden, het vel om haar armen trilde, haar onderkin schoof mee. Alleen de grijze sprieten bleven bewegingloos op haar hoofd staan.
'Je zult je moeder wel missen dan.'
'Een beetje. Maar mijn moeder is al tien jaar dood. Ik weet niet beter.'
'Maar juist rondom de bevalling zijn moeders zo belangrijk voor hun dochter, dat hoor ik van iedereen. Zelfs al heb je geen goede band met je dochter gehad, in de zwangerschap en kraamtijd sta je dichterbij elkaar dan je ooit zult staan.'
'Ja, dat hoor je weleens.'
De mevrouw begon nu hevig te zweten. Haar rode lippenstift liep uit in de rimpeltjes rondom haar lippen. Er vormden zich dunne rode draadjes tussen haar bovenlip en neus.
'Wat erg voor je zeg. Je stond er nu dus helemaal alleen voor.' Haar adem stokte van de inspanning.
'Er waren wel anderen.'
'Ja, maar die kunnen een moeder nooit vervangen. Redde je het in je eentje?'
Voordat ik kon antwoorden, zei ze: 'Zeg, ik kan nu niet meer praten hoor. Dit apparaat gaat steeds harder.'
