9/26/2005
Haastige spoed
Verdomme. Waar zijn die papieren nu die ik mee naar huis moet nemen om thuis door te nemen. Ik til alle stapeltjes op van mijn bureau, maar net dat ene stapeltje blijft spoorloos. Toch maar weer computer opstarten om het stuk opnieuw uit te printen. Maar ik ben al zo laat.
Ik draai mijn kantoor op slot en loop naar de trap.
Verdomme. Mijn autosleutels heb ik in mijn bureaulaatje laten liggen. Kantoor weer open, kantoor op slot. Hink stap sprong van de trap en dan in drafpas over de parkeerplaats naar mijn auto. Alsof dat sukkeldrafje de verloren tijd goed kan maken.
Verdomme. Wat staat die auto naast me weer belachelijk strak ingeparkeerd. Het portier kan niet eens helemaal open. Ik loop om de auto heen, open het andere portier. Ik gooi mijn werktas en mijn jas op de bijrijdersstoel en loop nogmaals een rondje om de auto, mijn totem.
Ingesnoerd. Radio aan. Gas. Pas op. Fietser. Nog een. Ja nu.
Met volle kracht, of net zoveel als kan, rijd ik achteruit de parkeerhaven uit.
Ik hoor kggggggggkgkgggg.
Mijn eerste reactie is: Verdomme. Mijn tweede: wegwezen hier.
Maar mijn vriend, een jurist, heeft mij ingepeperd dat dat strafbaar is, doorrijden na een ongeval. Bovendien kijken ongeveer 39 werkkamers op de parkeerplaats uit en heeft de halve universiteit gezien dat ik de deur van een blauwe golf in de prak heb gereden.
Toch maar een briefje schrijven dan.
Op zijn onleesbaarst vermeld ik mijn naam en email adres op een verfrommeld papiertje waar nog koekresten van mijn kind aan plakken.
Ik bekijk het geheel.
Het is niet leesbaar. Prima zo.
Ik steek het papiertje onder de ruitenwisser van het aangereden autootje.
Maar pak het dan weer terug.
Ik onderteken het briefje met mijn naam en telefoonnummer, deze keer duidelijk leesbaar.
Twee uur later meldt zich een student.
'Met Joep, van wie u de auto heeft aangereden'
O, die Joep.
'Het is behoorlijke schade mevrouw Louter. Tsjonge. Hoe krijgt u het voor elkaar.'
'Nou, bijvoorbeeld omdat jij op een plek stond waar je helemaal niet mag parkeren', zei juf Louter.
'Het was vriendelijk dat u een briefje had achtergelaten.'
En nu ben ik de verzekeringspapieren aan het invullen. Mijn eerste ongeval in 17 jaar.
Verdomme. Waar zijn die papieren nu die ik mee naar huis moet nemen om thuis door te nemen. Ik til alle stapeltjes op van mijn bureau, maar net dat ene stapeltje blijft spoorloos. Toch maar weer computer opstarten om het stuk opnieuw uit te printen. Maar ik ben al zo laat.
Ik draai mijn kantoor op slot en loop naar de trap.
Verdomme. Mijn autosleutels heb ik in mijn bureaulaatje laten liggen. Kantoor weer open, kantoor op slot. Hink stap sprong van de trap en dan in drafpas over de parkeerplaats naar mijn auto. Alsof dat sukkeldrafje de verloren tijd goed kan maken.
Verdomme. Wat staat die auto naast me weer belachelijk strak ingeparkeerd. Het portier kan niet eens helemaal open. Ik loop om de auto heen, open het andere portier. Ik gooi mijn werktas en mijn jas op de bijrijdersstoel en loop nogmaals een rondje om de auto, mijn totem.
Ingesnoerd. Radio aan. Gas. Pas op. Fietser. Nog een. Ja nu.
Met volle kracht, of net zoveel als kan, rijd ik achteruit de parkeerhaven uit.
Ik hoor kggggggggkgkgggg.
Mijn eerste reactie is: Verdomme. Mijn tweede: wegwezen hier.
Maar mijn vriend, een jurist, heeft mij ingepeperd dat dat strafbaar is, doorrijden na een ongeval. Bovendien kijken ongeveer 39 werkkamers op de parkeerplaats uit en heeft de halve universiteit gezien dat ik de deur van een blauwe golf in de prak heb gereden.
Toch maar een briefje schrijven dan.
Op zijn onleesbaarst vermeld ik mijn naam en email adres op een verfrommeld papiertje waar nog koekresten van mijn kind aan plakken.
Ik bekijk het geheel.
Het is niet leesbaar. Prima zo.
Ik steek het papiertje onder de ruitenwisser van het aangereden autootje.
Maar pak het dan weer terug.
Ik onderteken het briefje met mijn naam en telefoonnummer, deze keer duidelijk leesbaar.
Twee uur later meldt zich een student.
'Met Joep, van wie u de auto heeft aangereden'
O, die Joep.
'Het is behoorlijke schade mevrouw Louter. Tsjonge. Hoe krijgt u het voor elkaar.'
'Nou, bijvoorbeeld omdat jij op een plek stond waar je helemaal niet mag parkeren', zei juf Louter.
'Het was vriendelijk dat u een briefje had achtergelaten.'
En nu ben ik de verzekeringspapieren aan het invullen. Mijn eerste ongeval in 17 jaar.
