<$BlogRSDUrl$>

9/20/2005

 
Fietsen

Tegenwoordig ga ik op de fiets naar mijn werk. Dat klinkt goed. Correcter zou zijn: sinds ik weer werk, ben ik zes maal op de fiets geweest. Enkele reis van een uur.

Omdat ik ontstellend vroeg opsta, voor dag en dauw op de fietszit, had ik een stille wereld verwacht. Ik zag mezelf suizend door de weilanden, wat ochtend mistflarden tussen mijn spaken. Het enige geluid dat ik zou horen was het blaten van een koe en het zoeven mijn banden op het asfalt.

De eerste keer viel ik bijna van mijn fiets. Wat een herrie. De stad is bedrijvig. Iedereen is al wakker en rent en fietst en roept en belt. Om half acht! Wanneer slapen die mensen dan?

Ik begin mijn co-fietswerkers al te kennen. Bij de ophaalbrug komt de moeder mij tegemoet. In haar bakfiets zitten drie blonde kindertjes die kwetteren als jonge vogels in een nestje. De moeder lacht vaak om dingen die de kinderen zeggen. Een leuke moeder, lijkt me. Verderop, bij het stoplicht, moet ik wachten met een sportieve man op een mountain bike. Hij heeft half lang haar en draagt een hemdje, waaronder getatoeerde vlammen vandaan komen die over zijn schouders tot aan zijn ellebogen lopen. Onder het viaduct zie ik de pezige man weer, die zo streng kijkt.

Ik vind dat ik heel hard fiets, maar toch word ik hele weg alleen maar ingehaald. Door mannen van 55 met hun strakke wielrenbroekjes en turbokuiten. Door een enkele ligfiets. Door vrouwen met stringen. (Ik heb stringen in alle kleuren onder de broeksranden zien uitpiepen: blote rug, string, stukje blote bil, broek.) Door ambtenaren met zelfgemaakte constructies waar hun koffertje precies in past. Door vrouwen met stevige poten, hun armen reikend over het ossekop stuur. Door scholieren die mij luid kletsend passeren. Door studenten op hun krakkemikkige fietsen.

Het goede van fietsen is dat ik na een enkele reis al volkomen tevreden ben. Ik hoef de rest van de dag niets meer te presteren. Nouja, nog terugfietsen dan.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?