7/07/2005
De overdracht
Om drie uur meldden we ons bij de L-vormige sta-caravan. Onder de parasol zat de de 74 jarige eigenaar met zijn even bejaarde als hoogblonde vriendin.
Eerst een vriendelijk gesprekje, waarin de bejaarde mevrouw ons vertelde dat de kampwinkel net zo duur was als Albert Heijn. Geen cent duurder hoor. Bloemkool was 79 euro centen. Dat is niet goedkoop, maar dat betaal je ook bij Albert Heijn. Dat zou ze ons nog drie maal vertellen. De slissende eigenaar vertelde ons wat regels van de camping waren en dat het goed was dat er regels waren. Daarna gaf hij een een rondleiding over de technische details. Water afsluiten, verwarmingen ontluchten. Dit hendeltje was hiervoor, dat knopje is daarvoor.
Tijdens de rondleiding viel het me op dat de caravan nog niet klaar was om op te leveren. Op de schappen stonden naast de tinnen bekertjes, porceleinen hertjes en kunstrozen ook nog bokalen (gewonnen met bowlen? met darten?) en hingen er zelfgemaakte schilderijtjes. In de keuken stond op het aanrecht een doorzichtig tupperware bakje met daarin een rode saus. Aan de condens kon ik zien dat hier iets werd ontdooid. Dat is raar, als je na tien minuten je caravan uitmoet, om dan eerst nog iets te ontdooien voor het avondeten.
Na de rondleiding begon ik over betalen.
'Laten we dat maar binnen doen.'
Hij wees op de eettafel en gebaarde dat ik moest gaan zitten.
Terwijl ik in mijn handtas naar de dikke envelop met honderdjes zocht, pakte hij een briefje uit zijn borstzak.
'Kijk. Dan kunnen er geen misverstanden ontstaan.'
Ik bekeek het papiertje. Handgeschreven stond daar met bibberige letters:
'Heden, op 7 julie tweeduizend en vijf, heeft Louter ondergetekende het volgende bedrag overhandigd en is in bezit gekomen van de sta caravan plaats 89 op camping de bosuil'
Plechtig overhandigde ik de dikke envelop. Hij zette voor deze gelegenheid een grote bril op. Hij bevochtigde zijn vingers en liet als een volleerd croupier de biljetten door zijn handen gaan. Het klopte.
'Dan is de caravan nu van jullie. Veel geluk ermee.'
We voegden ons weer bij het gezelschap op het terras.
'Zo. Nu hebben we bijna alles doorgenomen', zei de slissende eigenaar. 'Nu nog een vraagje van mijn kant. Blijven jullie hier vanavond slapen?'
'Nee, wij gaan vanavond terug naar Rotterdam', antwoordden wij.
'Aha, mooi. Dan kunnen wij hier nog een nachtje slapen, toch?'
R. en ik keken elkaar aan. Dit was een rare vraag. Wij waren nu eigenaar van die caravan. Maar we zeiden tegelijk dat dit natuurlijk geen probleem was.
'En dit weekend, zijn jullie hier dit weekend?'
We zouden niet gaan, dit weekend, maar we waren bang dat zij er anders nooit meer uit zouden gaan. Weer tegelijk zeiden we: 'ja, dit weekend gaan we wel.'
'Ok, dan gaan wij er morgen uit, dan doen we dat gewoon, geen probleem' sliste de meneer alsof hij ons een plezier deed met deze flexibele opstelling.
We maakten een afspraak over de sleutels. Er werden handen geschud en goedendag gezegd.
Wij draaiden ons om en zagen de hoogblonde mevrouw en de slissende eigenaar nog prinsheerlijk op ons terras zitten. Alsof ze er nooit meer weg zouden gaan.
We zijn nu dus in bezit van een caravan, maar dan zonder sleutels, zonder eingendomsbewijs, zonder getuigen. Maar met handgeschreven kwitantie.
Om drie uur meldden we ons bij de L-vormige sta-caravan. Onder de parasol zat de de 74 jarige eigenaar met zijn even bejaarde als hoogblonde vriendin.
Eerst een vriendelijk gesprekje, waarin de bejaarde mevrouw ons vertelde dat de kampwinkel net zo duur was als Albert Heijn. Geen cent duurder hoor. Bloemkool was 79 euro centen. Dat is niet goedkoop, maar dat betaal je ook bij Albert Heijn. Dat zou ze ons nog drie maal vertellen. De slissende eigenaar vertelde ons wat regels van de camping waren en dat het goed was dat er regels waren. Daarna gaf hij een een rondleiding over de technische details. Water afsluiten, verwarmingen ontluchten. Dit hendeltje was hiervoor, dat knopje is daarvoor.
Tijdens de rondleiding viel het me op dat de caravan nog niet klaar was om op te leveren. Op de schappen stonden naast de tinnen bekertjes, porceleinen hertjes en kunstrozen ook nog bokalen (gewonnen met bowlen? met darten?) en hingen er zelfgemaakte schilderijtjes. In de keuken stond op het aanrecht een doorzichtig tupperware bakje met daarin een rode saus. Aan de condens kon ik zien dat hier iets werd ontdooid. Dat is raar, als je na tien minuten je caravan uitmoet, om dan eerst nog iets te ontdooien voor het avondeten.
Na de rondleiding begon ik over betalen.
'Laten we dat maar binnen doen.'
Hij wees op de eettafel en gebaarde dat ik moest gaan zitten.
Terwijl ik in mijn handtas naar de dikke envelop met honderdjes zocht, pakte hij een briefje uit zijn borstzak.
'Kijk. Dan kunnen er geen misverstanden ontstaan.'
Ik bekeek het papiertje. Handgeschreven stond daar met bibberige letters:
'Heden, op 7 julie tweeduizend en vijf, heeft Louter ondergetekende het volgende bedrag overhandigd en is in bezit gekomen van de sta caravan plaats 89 op camping de bosuil'
Plechtig overhandigde ik de dikke envelop. Hij zette voor deze gelegenheid een grote bril op. Hij bevochtigde zijn vingers en liet als een volleerd croupier de biljetten door zijn handen gaan. Het klopte.
'Dan is de caravan nu van jullie. Veel geluk ermee.'
We voegden ons weer bij het gezelschap op het terras.
'Zo. Nu hebben we bijna alles doorgenomen', zei de slissende eigenaar. 'Nu nog een vraagje van mijn kant. Blijven jullie hier vanavond slapen?'
'Nee, wij gaan vanavond terug naar Rotterdam', antwoordden wij.
'Aha, mooi. Dan kunnen wij hier nog een nachtje slapen, toch?'
R. en ik keken elkaar aan. Dit was een rare vraag. Wij waren nu eigenaar van die caravan. Maar we zeiden tegelijk dat dit natuurlijk geen probleem was.
'En dit weekend, zijn jullie hier dit weekend?'
We zouden niet gaan, dit weekend, maar we waren bang dat zij er anders nooit meer uit zouden gaan. Weer tegelijk zeiden we: 'ja, dit weekend gaan we wel.'
'Ok, dan gaan wij er morgen uit, dan doen we dat gewoon, geen probleem' sliste de meneer alsof hij ons een plezier deed met deze flexibele opstelling.
We maakten een afspraak over de sleutels. Er werden handen geschud en goedendag gezegd.
Wij draaiden ons om en zagen de hoogblonde mevrouw en de slissende eigenaar nog prinsheerlijk op ons terras zitten. Alsof ze er nooit meer weg zouden gaan.
We zijn nu dus in bezit van een caravan, maar dan zonder sleutels, zonder eingendomsbewijs, zonder getuigen. Maar met handgeschreven kwitantie.
