4/08/2005
Dagboek van een uitgetelde (2)
Inmiddels puilt mijn buik zo uit, dat de huid rondom mijn navel bijna doorschijnend is. Ik weet dat ik eruit zie als een Michelin vrouwtje. Dat ik loop als een waggelend eendje. Een eendje met worstvingertjes, bubbelzakjes waar ooit mijn enkels zaten en een opgeblazen kop.
Het feit dat iedereen maar blijft volhouden hoe mooi/ vruchtbaar/ geweldig/ uitgerust/ goed ik eruit zie, maakt het alleen maar verdachter. Maar daar trekt men zich niets van aan. Men blijft mij opbeuren. En die pogingen, hoezeer tot mislukken gedoemd, waardeer ik ook wel weer.
Er zijn nu 40 weken verstreken in de moederschoot en baby-in-wording vindt het nog altijd genoeglijk in mijn buik. Tot nu toe heb ik een zeer onbezorgde zwangerschap beleefd, zeker voor een milde hypochonder als ik ben.
Maar gisteren ging het opeens mis. Ik voelde de baby niet, of veel minder. In plaats van schoppen en stompen, beperkte de baby zich tot strelen, als ik hem al voelde. Hij wekte me niet meer 's nachts met zijn geschop tegen mijn ribben. Nooit gedacht dat ik me zou beklagen over het feit dat hij me 's nachts liet doorslapen.
En vanochtend voelde ik even een aai, maar weer geen geschop. Tegen de middag had ik nog steeds geen voetje uit mijn buik zien steken. Tijd om de verloskundige te bellen. Die meteen kwam.
Verloskundige: Hartje doet het goed. Ja, hartslag is een beetje aan de lage kant, maar prima.
Zeg ik: Maar hij doet het nog.
Denk ik: 'Aan de lage kant'. Ze probeert geen paniek te zaaien. Dat kindje gaat dus dood.
Verloskundige: Ga voor de zekerheid toch maar naar het ziekenhuis. Waarschijnlijk is er niets aan de hand, maar ik wil dit zeker weten.
Zeg ik: OK, voor de zekerheid
Denk ik: Die stuurt me niet zomaar door. Zij denkt ook dat het niet goed is. Hij gaat dood, hij gaat dood.
In het ziekenhuis een hartfilmpje & echo laten maken.
Zie nu wel, die hartslag is veel te laag. Zou tussen de 120-160 moeten zijn, zeiden ze. Hij schommelt rond de 118. Dit is niet goed. Dit is niet best.
De arts komt na 45 min aan de 'CTG' om te zeggen dat de baby het nog prima naar zijn zin heeft in mijn warme buik, de uitdraai van het apparaatje als bewijs in haar hand. Voor de zekerheid nog even een echo.
Zie nu wel, niets aan de hand.
Inmiddels puilt mijn buik zo uit, dat de huid rondom mijn navel bijna doorschijnend is. Ik weet dat ik eruit zie als een Michelin vrouwtje. Dat ik loop als een waggelend eendje. Een eendje met worstvingertjes, bubbelzakjes waar ooit mijn enkels zaten en een opgeblazen kop.
Het feit dat iedereen maar blijft volhouden hoe mooi/ vruchtbaar/ geweldig/ uitgerust/ goed ik eruit zie, maakt het alleen maar verdachter. Maar daar trekt men zich niets van aan. Men blijft mij opbeuren. En die pogingen, hoezeer tot mislukken gedoemd, waardeer ik ook wel weer.
Er zijn nu 40 weken verstreken in de moederschoot en baby-in-wording vindt het nog altijd genoeglijk in mijn buik. Tot nu toe heb ik een zeer onbezorgde zwangerschap beleefd, zeker voor een milde hypochonder als ik ben.
Maar gisteren ging het opeens mis. Ik voelde de baby niet, of veel minder. In plaats van schoppen en stompen, beperkte de baby zich tot strelen, als ik hem al voelde. Hij wekte me niet meer 's nachts met zijn geschop tegen mijn ribben. Nooit gedacht dat ik me zou beklagen over het feit dat hij me 's nachts liet doorslapen.
En vanochtend voelde ik even een aai, maar weer geen geschop. Tegen de middag had ik nog steeds geen voetje uit mijn buik zien steken. Tijd om de verloskundige te bellen. Die meteen kwam.
Verloskundige: Hartje doet het goed. Ja, hartslag is een beetje aan de lage kant, maar prima.
Zeg ik: Maar hij doet het nog.
Denk ik: 'Aan de lage kant'. Ze probeert geen paniek te zaaien. Dat kindje gaat dus dood.
Verloskundige: Ga voor de zekerheid toch maar naar het ziekenhuis. Waarschijnlijk is er niets aan de hand, maar ik wil dit zeker weten.
Zeg ik: OK, voor de zekerheid
Denk ik: Die stuurt me niet zomaar door. Zij denkt ook dat het niet goed is. Hij gaat dood, hij gaat dood.
In het ziekenhuis een hartfilmpje & echo laten maken.
Zie nu wel, die hartslag is veel te laag. Zou tussen de 120-160 moeten zijn, zeiden ze. Hij schommelt rond de 118. Dit is niet goed. Dit is niet best.
De arts komt na 45 min aan de 'CTG' om te zeggen dat de baby het nog prima naar zijn zin heeft in mijn warme buik, de uitdraai van het apparaatje als bewijs in haar hand. Voor de zekerheid nog even een echo.
Zie nu wel, niets aan de hand.
