2/04/2005
Mijn lijf en ik
Vriend M. en ik begonnen in een restaurant. Aan de mevrouw die ons bediende was alles lang: lange benen, lange vingers, lange haren, een heel lange slanke romp zonder zichtbare taille en een lange neus.
Toen zij naar een fles op ooghoogte reikte, zag ik haar opeens voor me op een sofa, poserend voor de camera, slap en lang, als een eeuwige slaapster. Dat zou ze goed kunnen, die pose.
Het eten was goed, maar het restaurant was niet zo hitsig als verwacht. Het was eerder een oase van rust, temidden van een stad die vibreerde van het filmfestival Rotterdam.
Na het diner vonden we het tijd voor een kroeg waar men zich opmaakte voor een nacht dansen. Alle aanwezigen stonden -aan de bar, aan staantafels, midden op wat later de dansvloer zou worden- maar M., mijn dikke buik en ik zaten op de enige stoelen aan de rand van de dansvloer, alsof we posstten aan de randen van de nacht.
Men droeg wollen mutsen, hippe spijkerbroeken en t-shirts met teksten als 'Fuck me. I am rich.'
In de wc vond ik een meisjesvrouw wel erg omstandig in de weer met een zilveren doosje en vermoedde dat zij wel aan het snuiven zou zijn, maar het bleek dat ze haar lenzen aan het indoen was.
De muziek was toch wat hard voor M. en mij, al was het aan de rand van de dansvloer, en we fietsten naar een praatkroeg. De stamgasten keken niet op, alleen de bejaarde dame op de hoek van de bar nam de tijd om ons te monsteren. Ze had haar geblondeerde haren in twee staarten gebonden. Die paardestaarten-meisjesachtigheid verhield zich slecht met haar verweerde gezicht en haar scheefgezakte bril met sterke glazen die haar ogen nog lodderiger maakten.
Het bankje was nog vrij. M. en ik installeerden ons.
En ik kreeg zin. Zin om het laat te maken, om door te gaan, om te drinken, te slempen, en te feesten.
Maar mijn lijf behoort deze maanden niet alleen mij toe. Het staat net zo goed ten dienste van de ongeborene. Dus na nog een spa rood of wat beeindigden we onze avond.
Verstandig, maar wel jammer.
Vriend M. en ik begonnen in een restaurant. Aan de mevrouw die ons bediende was alles lang: lange benen, lange vingers, lange haren, een heel lange slanke romp zonder zichtbare taille en een lange neus.
Toen zij naar een fles op ooghoogte reikte, zag ik haar opeens voor me op een sofa, poserend voor de camera, slap en lang, als een eeuwige slaapster. Dat zou ze goed kunnen, die pose.
Het eten was goed, maar het restaurant was niet zo hitsig als verwacht. Het was eerder een oase van rust, temidden van een stad die vibreerde van het filmfestival Rotterdam.
Na het diner vonden we het tijd voor een kroeg waar men zich opmaakte voor een nacht dansen. Alle aanwezigen stonden -aan de bar, aan staantafels, midden op wat later de dansvloer zou worden- maar M., mijn dikke buik en ik zaten op de enige stoelen aan de rand van de dansvloer, alsof we posstten aan de randen van de nacht.
Men droeg wollen mutsen, hippe spijkerbroeken en t-shirts met teksten als 'Fuck me. I am rich.'
In de wc vond ik een meisjesvrouw wel erg omstandig in de weer met een zilveren doosje en vermoedde dat zij wel aan het snuiven zou zijn, maar het bleek dat ze haar lenzen aan het indoen was.
De muziek was toch wat hard voor M. en mij, al was het aan de rand van de dansvloer, en we fietsten naar een praatkroeg. De stamgasten keken niet op, alleen de bejaarde dame op de hoek van de bar nam de tijd om ons te monsteren. Ze had haar geblondeerde haren in twee staarten gebonden. Die paardestaarten-meisjesachtigheid verhield zich slecht met haar verweerde gezicht en haar scheefgezakte bril met sterke glazen die haar ogen nog lodderiger maakten.
Het bankje was nog vrij. M. en ik installeerden ons.
En ik kreeg zin. Zin om het laat te maken, om door te gaan, om te drinken, te slempen, en te feesten.
Maar mijn lijf behoort deze maanden niet alleen mij toe. Het staat net zo goed ten dienste van de ongeborene. Dus na nog een spa rood of wat beeindigden we onze avond.
Verstandig, maar wel jammer.
