2/22/2005
Letters schuiven
Een half jaar geleden stuurde ik een artikel in naar een sjiek internationaal blad. In zulke bladen moet je publiceren om te overleven op de universiteit. Het was een mooi, rond artikel. Kop en staart. Gedegen. Tongue in cheek. Actueel. Ha. Zo moest dat. Eindelijk de smaak te pakken.
Na 5 maanden kreeg ik het terug. Twee anonieme wijzen hadden zich gebogen over mijn verhaal en kwamen tot de conclusie dat het weliswaar 'an important subject' was, en dat ik echt mijn best had gedaan, maar dat 'the problems with the article rather serious' waren. Wijze nr. 1 vond dat ik me de moeite maar beter kon besparen om het te verbeteren, maar wijze 2. deed erudiete voorstellen om het geheel op te krikken.
Ik las de aanwijzingen en vond het redelijk. Hij/ zij had gelijk. Het kon beter. Ik nam me voor om die suggesties nog even te verwerken en het artikel een beetje te herschrijven voordat ik maandag met verlof ga.
Na drie dagen omtrekkende bewegingen, met wat kauwen op de structuur, een nieuwe versie van de opbouw en de samenvatting, was ik dan vandaag eindelijk zover om in het artikel te gaan snijden.
Ik heb nu 6 uur aan het artikel gewerkt en het is er alleen maar slechter op geworden. Veel slechter.
Het probleem is gedeeltelijk dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om die mooie zinnen van mijn vorige versie zomaar weg te gooien. Dus prop ik die oude zinnen in de nieuwe structuur. Wat nergens op slaat. En dan gooi ik weer eens rigoreus alles eruit. Wat ik toch weer zonde vind. Dus kopieer ik het weer even in. Om het daarna te wijzigen.
Wat een werk. Letters schuiven. En dat allemaal in de wetenschap dat een handjevol mensen het zal lezen, als ik geluk heb.
En dat de nederlandse burgers mij voor dit gekloot betalen. En dat ik met dat schrappen en plakken meer verdien dan een verpleegkundige, een loodgieter of een schoonmaker. Die tenminste echt werk verzetten.
Dat is toch raar.
Denk ik soms.
Een half jaar geleden stuurde ik een artikel in naar een sjiek internationaal blad. In zulke bladen moet je publiceren om te overleven op de universiteit. Het was een mooi, rond artikel. Kop en staart. Gedegen. Tongue in cheek. Actueel. Ha. Zo moest dat. Eindelijk de smaak te pakken.
Na 5 maanden kreeg ik het terug. Twee anonieme wijzen hadden zich gebogen over mijn verhaal en kwamen tot de conclusie dat het weliswaar 'an important subject' was, en dat ik echt mijn best had gedaan, maar dat 'the problems with the article rather serious' waren. Wijze nr. 1 vond dat ik me de moeite maar beter kon besparen om het te verbeteren, maar wijze 2. deed erudiete voorstellen om het geheel op te krikken.
Ik las de aanwijzingen en vond het redelijk. Hij/ zij had gelijk. Het kon beter. Ik nam me voor om die suggesties nog even te verwerken en het artikel een beetje te herschrijven voordat ik maandag met verlof ga.
Na drie dagen omtrekkende bewegingen, met wat kauwen op de structuur, een nieuwe versie van de opbouw en de samenvatting, was ik dan vandaag eindelijk zover om in het artikel te gaan snijden.
Ik heb nu 6 uur aan het artikel gewerkt en het is er alleen maar slechter op geworden. Veel slechter.
Het probleem is gedeeltelijk dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om die mooie zinnen van mijn vorige versie zomaar weg te gooien. Dus prop ik die oude zinnen in de nieuwe structuur. Wat nergens op slaat. En dan gooi ik weer eens rigoreus alles eruit. Wat ik toch weer zonde vind. Dus kopieer ik het weer even in. Om het daarna te wijzigen.
Wat een werk. Letters schuiven. En dat allemaal in de wetenschap dat een handjevol mensen het zal lezen, als ik geluk heb.
En dat de nederlandse burgers mij voor dit gekloot betalen. En dat ik met dat schrappen en plakken meer verdien dan een verpleegkundige, een loodgieter of een schoonmaker. Die tenminste echt werk verzetten.
Dat is toch raar.
Denk ik soms.
