1/11/2005
Meehuilen met t.v. programma's (1)
Tot ik zelf moeder was, begreep ik niets van al die bevalprogramma's op t.v. En van die populariteit van die programma's onder het nederlandse volk in het algemeen en onder mijn bekenden en familie in het bijzonder.
Wat is daar nu aan om die glimmende nijlpaarden in bed te zien, log en vol pijn, en altijd met een hulpeloze man ernaast. Een verhaal waar je bovendien het einde altijd al van kent: een wolk van een baby en een uitgescheurde moeder.
Genoeg redenen om ommiddelijk weg te zappen van die zoetsappige Ria Bremer quasi medische tv-rottroep.
Nu blijf ik plakken vanaf de eerste wee en snik ik, tot mijn eigen verbazing, mee tot de laatste zucht van de jonge moeder. Dan zie ik haar steunen, en dan denk ik: 'het zijn nog maar ontsluitingsweeen, hoe gaat ze zo die persweeen doorstaan?' Of: 'wat een eikel. Puf dan mee met haar.'
En altijd biggelen er tranen over mijn wangen als de bebloede baby op de buik van de moeder wordt gelegd.
Tot ik zelf moeder was, begreep ik niets van al die bevalprogramma's op t.v. En van die populariteit van die programma's onder het nederlandse volk in het algemeen en onder mijn bekenden en familie in het bijzonder.
Wat is daar nu aan om die glimmende nijlpaarden in bed te zien, log en vol pijn, en altijd met een hulpeloze man ernaast. Een verhaal waar je bovendien het einde altijd al van kent: een wolk van een baby en een uitgescheurde moeder.
Genoeg redenen om ommiddelijk weg te zappen van die zoetsappige Ria Bremer quasi medische tv-rottroep.
Nu blijf ik plakken vanaf de eerste wee en snik ik, tot mijn eigen verbazing, mee tot de laatste zucht van de jonge moeder. Dan zie ik haar steunen, en dan denk ik: 'het zijn nog maar ontsluitingsweeen, hoe gaat ze zo die persweeen doorstaan?' Of: 'wat een eikel. Puf dan mee met haar.'
En altijd biggelen er tranen over mijn wangen als de bebloede baby op de buik van de moeder wordt gelegd.
