1/12/2005
Hoe word ik een goeroe
De kwartaalvergadering was begonnen. De junior voorzitter informeerde ons over belangrijke zaken toen de goeroe -te laat- binnenkwam. Het is een rijzige heer op leeftijd, met een buikje en in opzichtig pak.
Dwars door het verhaal van de voorzitter, ging hij handen schudden. De deelnemers van de vergadering stamelden hun naam zodra hun hand werd fijngeknepen door de goeroe. Hij keek hen niet eens aan bij het handenschudden, laat staan dat hij zich voorstelde. En trouwens, iedereen kende hem toch.
De goeroe ging naast me zitten en ordende zijn papieren tijdens de groepsdiscussie. Ik zag dat de stukken die hij voor zich had niets met deze vergadering te maken hadden. Na een minuut of tien zuchtte hij diep, leunde achterover, beide duimen in zijn broeksband. Hij brak in op een heel genuanceerd betoog van de prettige filosoof. Hij liet de filosoof zijn zin niet afmaken.
'Dit moet dus heel anders. Je moet de vraag stellen....'
Er volgde een verhaal dat indruk maakte. Het kwam door de vanzelfsprekendheid waarmee hij ruimte en tijd innam, door zijn sonore stemgeluid, door de stellende toon. Hij vertelde niet, of bracht niets in, maar poneerde.
De prettige filosoof liet zich niet met een kluitje in het riet sturen. De goeroe zuchtte weer en zonder in te gaan op de argumenten van de filosoof, vervolgde zijn verhaal. In de tweede zin na de hervatting ging een mobiel. Terwijl de goeroe de groep toe bleef spreken, nam hij op. Midden in een zin, tot ons gericht, schakelde hij over naar zijn telefonische gesprekspartner.
De voltallige vergadering luisterde naar het telefoongesprek. De prettige filosoof vervolgde zijn bezwaren, en voor spek en bonen deden wij een beetje met hem mee, maar we wisten allemaal dat het gesprek pas echt voortgezet zou worden als de goeroe zou ophangen. De goeroe hing echter niet op. Hij liep met zijn mobieltje de zaal uit en liet de deur wagenwijd openstaan.
Zo tegen het einde van de vergadering liep hij weer binnen en, op te luide toon om het fluisteren te noemen maar te zacht om voor iedereen hoorbaar te zijn, ging hij in gesprek met de voorzitter. Omdat de voorzitter ons net toesprak, viel de hele vergadering weer stil. Na een groot aantal minuten pakte de goeroe zijn spullen op en verliet de vergaderzaal. De hork.
De kwartaalvergadering was begonnen. De junior voorzitter informeerde ons over belangrijke zaken toen de goeroe -te laat- binnenkwam. Het is een rijzige heer op leeftijd, met een buikje en in opzichtig pak.
Dwars door het verhaal van de voorzitter, ging hij handen schudden. De deelnemers van de vergadering stamelden hun naam zodra hun hand werd fijngeknepen door de goeroe. Hij keek hen niet eens aan bij het handenschudden, laat staan dat hij zich voorstelde. En trouwens, iedereen kende hem toch.
De goeroe ging naast me zitten en ordende zijn papieren tijdens de groepsdiscussie. Ik zag dat de stukken die hij voor zich had niets met deze vergadering te maken hadden. Na een minuut of tien zuchtte hij diep, leunde achterover, beide duimen in zijn broeksband. Hij brak in op een heel genuanceerd betoog van de prettige filosoof. Hij liet de filosoof zijn zin niet afmaken.
'Dit moet dus heel anders. Je moet de vraag stellen....'
Er volgde een verhaal dat indruk maakte. Het kwam door de vanzelfsprekendheid waarmee hij ruimte en tijd innam, door zijn sonore stemgeluid, door de stellende toon. Hij vertelde niet, of bracht niets in, maar poneerde.
De prettige filosoof liet zich niet met een kluitje in het riet sturen. De goeroe zuchtte weer en zonder in te gaan op de argumenten van de filosoof, vervolgde zijn verhaal. In de tweede zin na de hervatting ging een mobiel. Terwijl de goeroe de groep toe bleef spreken, nam hij op. Midden in een zin, tot ons gericht, schakelde hij over naar zijn telefonische gesprekspartner.
De voltallige vergadering luisterde naar het telefoongesprek. De prettige filosoof vervolgde zijn bezwaren, en voor spek en bonen deden wij een beetje met hem mee, maar we wisten allemaal dat het gesprek pas echt voortgezet zou worden als de goeroe zou ophangen. De goeroe hing echter niet op. Hij liep met zijn mobieltje de zaal uit en liet de deur wagenwijd openstaan.
Zo tegen het einde van de vergadering liep hij weer binnen en, op te luide toon om het fluisteren te noemen maar te zacht om voor iedereen hoorbaar te zijn, ging hij in gesprek met de voorzitter. Omdat de voorzitter ons net toesprak, viel de hele vergadering weer stil. Na een groot aantal minuten pakte de goeroe zijn spullen op en verliet de vergaderzaal. De hork.
