louterlog

 Gesprek in de trein

De mannen zaten naast me in de maandagochtendtrein. Allebei waren ze begin dertig. De een droeg een leren jekkie en een baseball pet, de ander een ribbroek en een college sjaal, althans, zo heette dat toen ze bij mij op de middelbare school in de mode waren. Het waren collega's.

- Dat vind ik dus zo belachelijk. Dan stop ik iets in zijn postvakje en je hoort er nooit meer iets van.
- Typisch Frits.
- Maar hij vraagt erom, ik niet. 'Er is haast bij geboden', zegt hij dan.
- Ja, ik weet het.
- Dus ik had er keihard aangewerkt om het af te krijgen voor de kerst en het stuk in zijn postvakje gedaan. Na twee weken lag het er nog. Ik naar hem toe, van misschien kun je het eens bekijken.
- Belachelijk.
- En dat is nu zes en een halve week geleden! Als hij nu nog met commentaar durft te komen...
brieste de baseball pet.
De gesprekspartner hield zijn adem in.

- Als hij nu nog met commentaar durft te komen, dan zeg ik wel mooi...
De collega knikte aanmoedigend
- Dan zeg ik gewoon dat het misschien wel een beetje laat is. Nouja, ofzo iets.