1/05/2005
Borsten
Daisy had vier zusjes: Mitsy, Jenny, Chrissy en Kelly. Alle vijf hadden de zeldzame familietrek van ogen die te dicht bijelkaar stonden. Normaal zit er minstens een ooglengte tussen beide ogen, maar bij hen paste er nog geen half oog tussen. Dit gaf hun een uitstraling die op zijn best naïef genoemd kon worden. Hun haardracht, half lang haar met een dikke pony waar soms nog in strik in was bevestigd, versterkte het beeld van onberispelijke maar onnozele gansjes.
Op de dag dat ik de familie ontmoette, droegen ze allemaal hetzelfde roze colbert van lamswol, met een dieproze zeemanstros op het borstzakje geborduurd. Ik moest me inhouden hen te vragen op een rijtje te gaan staan, van groot naar klein. En het hoefde ook niet. Ik wist het toch al zeker. Deze zusjes waren uit een stripboek weggelopen.
Daisy vertelde me die dag het verhaal van haar vader. Hij was een hardwerkend uroloog. Toen Daisy 12 werd, nam haar vader haar apart: ‘als jij borstjes krijgt, wordt pappa professor.’ Daisy kreeg borstjes, maar pappa was nog geen professor. Toen Mitsy 13 werd, sprak haar vader dezelfde toverformule uit: ‘Als jij borstjes krijgt, wordt pappa professor’. En zo deed vader dat ook bij Jenny en Chrissy.
Op de dag dat Daisy mij dit vertelde, was zij 20 jaar. Haar jongste zusje was net 13 geworden. En nog was haar vader geen professor. Daisy vertelde me dat dat kwam omdat hij bewust werd tegengewerkt. Haar vader was veruit de beste specialist, altijd al getalenteerd geweest, maar tot nu toe had men zijn benoeming tegengehouden uit jaloezie. ‘Daar moeten we mee leren leven.’
Onwillekeurig monsterde ik na haar verhaal de borsten van haar en de stripboekzusjes. Zou het daaraan liggen? Als de vader professorwens liet afhangen van de grootte van dochters’ borsten… Met zulke erwtjes maak je je vader ook geen professor.
Twee jaar later kwam ik Daisy samen met haar jongste zusje tegen. Kelly was een lompe tiener geworden. Pukkels in haar gezicht en hals, dikke benen en vlezige bovenarmen. Onder haar t-shirt met V-hals schommelden haar borsten.
Daisy en ik wisselden familienieuws uit. Er was nogal wat ziekte en verdriet te melden, maar opeens klaarde haar gezicht op: ‘mijn vader is professor geworden.’
