12/15/2004
Studente
De studente had een inhoudelijk probleem met haar scriptie. Een maand geleden kwam ze bij me. Ze zag er gezond uit. Sportief lijf, haren losjes in een staart. Haar gezicht zonder een spoortje make-up. Ze zat kaarsrecht op haar stoel, zodat ook haar houding nog eens onderstreepte hoe wakker en alert zij was.
Opeens zag ik mezelf door haar heen.
Afgetobd. Oud. Sporen van de onderbroken nacht ervoor. Pijn in mijn rug. Dikke buik.
Zij meisje, ik vrouw.
Ik deed haar een paar ideeen aan de hand, sommige concreet, andere vaag. Ik gaf voorbeelden van andere onderzoeken, in andere gebieden. Hoe ik ook probeerde, ik kreeg er geen hoogte van of die hints van mij aankwamen of niet. Haar grote groene ogen blijven wijd open staan. Wakker, maar meer gericht op opzuigen dan op afronden. Ze schreef veel op, en knikte en zei geen woord te veel. Ze sprak uberhaupt geen woord.
Toen zij onaangedaan bleef luisteren, begon ik ook maar alternatieven aan te dragen, die conceptueel minder veeleisend waren. Haar stilte deed mij nog meer ratelen.
Aan het einde van het gesprek vroeg ik haar hoe ze mijn opmerkingen ging verwerken. Er volgde een glasheldere uiteenzetting, veel beter dan ik fragmentarisch had opgehoest.
Vandaag liet ze haar concept-scriptie zien. Het was een prachtstuk geworden. Mijn opmerkingen waren tot in de puntjes doorgevoerd, maar veel systematischer en met veel meer tussenverbanden dan ik zelf had gezien. Het was een uitzonderlijk goede scriptie geworden.
De voltallige begleidingscommissie complimenteerde haar. De studente keek onbewogen als altijd en vroeg heel specifiek door op bepaalde punten. Pas op het einde, toen we een afstudeerdatum hadden geprikt, zag ik haar lachen, voor de eerste keer.
De studente had een inhoudelijk probleem met haar scriptie. Een maand geleden kwam ze bij me. Ze zag er gezond uit. Sportief lijf, haren losjes in een staart. Haar gezicht zonder een spoortje make-up. Ze zat kaarsrecht op haar stoel, zodat ook haar houding nog eens onderstreepte hoe wakker en alert zij was.
Opeens zag ik mezelf door haar heen.
Afgetobd. Oud. Sporen van de onderbroken nacht ervoor. Pijn in mijn rug. Dikke buik.
Zij meisje, ik vrouw.
Ik deed haar een paar ideeen aan de hand, sommige concreet, andere vaag. Ik gaf voorbeelden van andere onderzoeken, in andere gebieden. Hoe ik ook probeerde, ik kreeg er geen hoogte van of die hints van mij aankwamen of niet. Haar grote groene ogen blijven wijd open staan. Wakker, maar meer gericht op opzuigen dan op afronden. Ze schreef veel op, en knikte en zei geen woord te veel. Ze sprak uberhaupt geen woord.
Toen zij onaangedaan bleef luisteren, begon ik ook maar alternatieven aan te dragen, die conceptueel minder veeleisend waren. Haar stilte deed mij nog meer ratelen.
Aan het einde van het gesprek vroeg ik haar hoe ze mijn opmerkingen ging verwerken. Er volgde een glasheldere uiteenzetting, veel beter dan ik fragmentarisch had opgehoest.
Vandaag liet ze haar concept-scriptie zien. Het was een prachtstuk geworden. Mijn opmerkingen waren tot in de puntjes doorgevoerd, maar veel systematischer en met veel meer tussenverbanden dan ik zelf had gezien. Het was een uitzonderlijk goede scriptie geworden.
De voltallige begleidingscommissie complimenteerde haar. De studente keek onbewogen als altijd en vroeg heel specifiek door op bepaalde punten. Pas op het einde, toen we een afstudeerdatum hadden geprikt, zag ik haar lachen, voor de eerste keer.
