louterlog

 Diner

Een gesprek of verhaal is de voorzitter, een professor, vreemd. Hij schiet onmiddelijk in de doceer-modus. Als het gesprek even niet over zijn doceer-onderwerpen gaat, verlegt hij het gesprek op zo'n manier, dat hij snel zijn volgende college kan afsteken.

Zo probeerde ik een gesprekje aan te knopen over de Witte de Withstraat in Rotterdam. Hij reageerde niet op mijn opmerkingen en begon mij te onderwijzen:'In Nederland zijn er drie steden waarbij de opbouw op typisch modernistische wijze is vormgegeven: Rotterdam, Eindhoven en Nijmegen. Je kunt dit zien aan het materiaalgebruik, aan de vorm...Bekende architecten in deze stroming zijn....heel anders dan in de klassieke herbouw, waarbij we moeten denken aan architecten als ....'

Daarna vertelde hij nog even over zijn bezoek aan de Kunsthal. Hij wist wel wat te vertellen over Dali over wie de tentoonstelling ging, maar vond meer lesstof in een andere kunstenaar, die nu een expositie in het Cobramuseum in Amstelveen heeft. Niemand vroeg iets, niemand zei iets, niemand kende die kunstenaar, maar de monoloog hield aan.
En toen besloot hij: 'Ach, ik weet het. Museumbezoek, dat is seks voor bejaarden'

De genodigden voor het diner stroomden binnen. Allemaal mannen, de meeste boven de vijftig. Met de secretaresse was ik de enige vrouw. Iedereen mocht vrij gaan zitten, maar de secretaresse moest in het midden naast de voorzitter plaatsnemen en ik werd daar tegenover naast de gastheer geplant, een babyboomer.

In zo'n omgeving met alleen maar oudere mannen word ik wat recalcitrant. Ik opende het gesprek met mijn tafelheer met de opmerking dat ik een hekel had aan zijn generatie. Hij zei dat hij zich dat kon voorstellen. Dat wij veel harder werkten, dat wij het veel moeilijker hadden, dat wij.. etc. Hij vond ons nog zieliger dan ik vond. Geen eer aan te behalen.

De speeches volgden tussen de gangen. Een paar hoogleraren begonnen te giechelen en dingen door de speech te roepen, die door de spreker werden genegeerd. De professor schuin tegenover mij kreeg de slappe lach, hij proestte, giechelde, hield zijn adem in en werd rood tot achter zijn oren. Hij wreef de tranen uit zijn ogen. Een koddig gezicht voor een man van middelbare leeftijd.

Tijdens het nagerecht gingen de gesprekken vooral over vakgenoten die er niet waren, over financiele tekorten in bepaalde instellingen en over onterechte aanstellingen. Ik kende de helft niet van de namen die over tafel gingen en luisterde ademloos.

Bij het dessert had de wijn zijn uitwerking. De vijftigers zaten met rode konen en bezweet voorhoofd te oreren. Er werden digestieven besteld. Men kreeg het over Theo van Gogh en Hirsi Ali. Men was rechts.

Vier heren aaiden bij het afscheid over mijn buik, mijn vijf-maanden buik. Tot nu toe had ik hen alleen nog maar een hand gegeven. Nu kreeg ik een zoen en een aai over mijn buik. Het waren gebaren van intimiteit die ik nooit eerder had ervaren uit deze groep. Zwangerschap maakt wat los in mannen.

Ik liep naar huis en betrapte mezelf op het gevoel dat ik ervan genoot om erbij te horen. Waarbij weet ik niet, maar het voelde goed.