12/05/2004
De buurmannen en wij
We spraken elkaar de afgelopen twee jaar op straat, in ons steegje achterom, of even bij de auto. Korte, aangename gesprekken, die langzamerhand voorbij de beleefdheid reikten. Wat langer spraken we elkaar op de crematie van een oude dame. Het werd zo geanimeerd dat we onszelf moesten manen tot ingetogenheid, we hadden de nabestaanden nog niet eens gecondoleerd. Tijdens deze koffietafel-ontmoeting werd voor het eerst geopperd dat we 'eens moesten komen eten'. En vrijdag kwam het ervan.
Gelukkig geen woord meer over mijn nogal ongelukkige verspreking over hun namen. Ik ken hen als stel, laten we zeggen 'Piet en Peter'. Ik wist eigenlijk niet goed wie nu Piet en wie nu Peter was. Niet dat ze op elkaar lijken, maar ik kende hen niet als individuen Piet en Peter, maar als 'PietenPeter'.
Toen Piet ons kwam uitnodigen, stelde ik hem voor aan Lena: 'En dit is nu Peter.' Piet zei dat Lena ook wel Piet mocht zeggen, omdat hij zo namelijk heette.
Vrijdag. De vibes waren meteen goed. De beleefdheden werden overgeslagen en er werd goed gelachen.
Dat vind ik een belangrijk criterium voor hoe een avond is, of er goed en voluit wordt gelachen. Misschien heeft dat te maken met mijn moeder, die de mensheid in twee categorieen had ingedeeld: mensen met een 'vette lach' en mensen die zo 'fijn als gemalen poppenstront' zijn.
Piet en Peter bleken over een vette lach te beschikken en ik voelde me vrij in de onderwerpkeuze. Al snel bespraken we wel of geen botox behandeling (niet, maar oogleden liften is o.k.), lekker eten (belangrijk), en een analyse van de overlast van katten versus kinderen voor de buren (katten bleken ernstiger te zijn). We waren het eens.
Wij gaven aan goed doel 1, 2, en 3. Zij ergerden zich ook aan het glossy magazine van met name goeddoel 2. Wij vreesden allevier dat met zo'n dik en vaak verschijnend magazine er niets van ons lidmaatschapsgeld kon overblijven voor de beoogde begunstigden, na aftrek van kosten voor drukwerk, verzending, journalisten, directeur, managers en hoofdredacteuren.
Zij lazen NRC, wij ook.
Wij hadden een abonnement op de Groene, zij ook.
Zij waren lid van de VPRO, wij hadden net opgezegd.
Wij lachten om hun keuzes en zij om die van ons en proostten op de prachtige uitvinding van de moderniteit: het individualisme.
We spraken elkaar de afgelopen twee jaar op straat, in ons steegje achterom, of even bij de auto. Korte, aangename gesprekken, die langzamerhand voorbij de beleefdheid reikten. Wat langer spraken we elkaar op de crematie van een oude dame. Het werd zo geanimeerd dat we onszelf moesten manen tot ingetogenheid, we hadden de nabestaanden nog niet eens gecondoleerd. Tijdens deze koffietafel-ontmoeting werd voor het eerst geopperd dat we 'eens moesten komen eten'. En vrijdag kwam het ervan.
Gelukkig geen woord meer over mijn nogal ongelukkige verspreking over hun namen. Ik ken hen als stel, laten we zeggen 'Piet en Peter'. Ik wist eigenlijk niet goed wie nu Piet en wie nu Peter was. Niet dat ze op elkaar lijken, maar ik kende hen niet als individuen Piet en Peter, maar als 'PietenPeter'.
Toen Piet ons kwam uitnodigen, stelde ik hem voor aan Lena: 'En dit is nu Peter.' Piet zei dat Lena ook wel Piet mocht zeggen, omdat hij zo namelijk heette.
Vrijdag. De vibes waren meteen goed. De beleefdheden werden overgeslagen en er werd goed gelachen.
Dat vind ik een belangrijk criterium voor hoe een avond is, of er goed en voluit wordt gelachen. Misschien heeft dat te maken met mijn moeder, die de mensheid in twee categorieen had ingedeeld: mensen met een 'vette lach' en mensen die zo 'fijn als gemalen poppenstront' zijn.
Piet en Peter bleken over een vette lach te beschikken en ik voelde me vrij in de onderwerpkeuze. Al snel bespraken we wel of geen botox behandeling (niet, maar oogleden liften is o.k.), lekker eten (belangrijk), en een analyse van de overlast van katten versus kinderen voor de buren (katten bleken ernstiger te zijn). We waren het eens.
Wij gaven aan goed doel 1, 2, en 3. Zij ergerden zich ook aan het glossy magazine van met name goeddoel 2. Wij vreesden allevier dat met zo'n dik en vaak verschijnend magazine er niets van ons lidmaatschapsgeld kon overblijven voor de beoogde begunstigden, na aftrek van kosten voor drukwerk, verzending, journalisten, directeur, managers en hoofdredacteuren.
Zij lazen NRC, wij ook.
Wij hadden een abonnement op de Groene, zij ook.
Zij waren lid van de VPRO, wij hadden net opgezegd.
Wij lachten om hun keuzes en zij om die van ons en proostten op de prachtige uitvinding van de moderniteit: het individualisme.
