10/17/2004
War room
Vrijdag om 09.00 uur werd ik verwacht bij de crisismanager van een groot bedrijf. Ik vroeg een gunst aan hem, een interview, en zorgde dat ik stip op tijd was. Bij het maken van de afspraak had hij to the point geklonken, geen woord te veel, alsof hij heel druk was. Dat was hij vast ook.
Het interview vond plaats in zijn kantoor. Op het eerste gezicht een gewoon kantoor met lamellen en veel grijstinten, maar toen zag ik de ronde raampjes die uitzicht boden op wat er gebeurde in de kamer ernaast.
Die kamer noemde hij de war room. Op de muren werden beelden van de situatie in Nederland geprojecteerd: veel grafieken, knipperende bollen in de kleuren oranje en rood in het midden en het noorden van het land, en aan de zijkant een grote klok. Ieder persoon in de war room droeg een koptelefoon en zat achter vier computerschermen. Ze zaten op draaistoelen en keken vanaf geisoleerde plateautjes rond alsof alles onder controle was.
Het werd een leuk interview. Met elke zin uitleg, met elke nieuwe knipperende bol op het scherm ten teken van gevaar, steeg mijn ontzag voor deze jonge manager. Niet zozeer om hoe hij het voor elkaar had, dat kan ik helemaal niet beoordelen, maar dat hij het aandurfde om de baas te zijn van deze war room.
Na het interview kwam ik aan op mijn werk. Ik zag een collega knielen bij het kopieerapparaat om een vastgelopen velletje eruit te trekken. Een ander stond bij de koffie-automaat. Ook hier was alles onder controle.
Vrijdag om 09.00 uur werd ik verwacht bij de crisismanager van een groot bedrijf. Ik vroeg een gunst aan hem, een interview, en zorgde dat ik stip op tijd was. Bij het maken van de afspraak had hij to the point geklonken, geen woord te veel, alsof hij heel druk was. Dat was hij vast ook.
Het interview vond plaats in zijn kantoor. Op het eerste gezicht een gewoon kantoor met lamellen en veel grijstinten, maar toen zag ik de ronde raampjes die uitzicht boden op wat er gebeurde in de kamer ernaast.
Die kamer noemde hij de war room. Op de muren werden beelden van de situatie in Nederland geprojecteerd: veel grafieken, knipperende bollen in de kleuren oranje en rood in het midden en het noorden van het land, en aan de zijkant een grote klok. Ieder persoon in de war room droeg een koptelefoon en zat achter vier computerschermen. Ze zaten op draaistoelen en keken vanaf geisoleerde plateautjes rond alsof alles onder controle was.
Het werd een leuk interview. Met elke zin uitleg, met elke nieuwe knipperende bol op het scherm ten teken van gevaar, steeg mijn ontzag voor deze jonge manager. Niet zozeer om hoe hij het voor elkaar had, dat kan ik helemaal niet beoordelen, maar dat hij het aandurfde om de baas te zijn van deze war room.
Na het interview kwam ik aan op mijn werk. Ik zag een collega knielen bij het kopieerapparaat om een vastgelopen velletje eruit te trekken. Een ander stond bij de koffie-automaat. Ook hier was alles onder controle.
