<$BlogRSDUrl$>

10/18/2004

 
Alfa Romeo

Gisteren gaven we een etentje voor mijn tante, mijn lesbische nicht met haar stoere vriendin en mijn naastere familie. We begonnen wat later want mijn nicht moest 'uit' met haar damesvoetbalteam. Met hun haren nog nat van de douche kwamen de twee vrouwen binnen. Ik kreeg een klap op mijn schouders, R. een por tussen zijn ribben.

'Laat die koffie maar zitten, doe maar een lekker sjablietje, heb je dat?'

R. en ik hadden lekker gekookt. Het deed me goed te zien hoe mijn familie aan tafel zat te praten, onderwijl genietend van onze drank en spijzen. De drank werd niet per glas maar per fles geschonken. Het gesprek werd steeds luidruchtiger. Ook steeds eerlijker. Er passeerde een aantal verhalen over intiemde delen van schoonzussen en schoondochters waarvan ik de details liever niet had geweten.

Opeens bedacht mijn tante dat ze nog met de auto terug naar huis zou moeten. Dat zou betekenen dat ze nu zou moeten stoppen met drinken. Ze keek wat beteuterd: ' ik doe de hele tijd al rustig aan, ik spuug het zowat terug, daar zijn feestjes toch niet voor bedoeld.' Maar ze had ook meteen de oplossing: 'als jij 'm morgen mee naar je werk neemt en bij mij voor de deur zet, rijd ik wel mee met Robin naar huis. Want ik ben nachtblind', voegde ze nog toe.

Vanochtend kwam ik dus in de Alfa Romeo van mijn tante naar mijn werk. Ik ken geen soort of type, ik weet alleen dat-ie zwart was, een cabrio, met leren bekleding en een glad notenhouten sportstuurtje.

Meteen al toen ik het koele leer voelde, wist ik dat dit een lekkere auto was. Sleutel omdraaien, koppeling op laten komen. Ik spoot weg. In ieder geval was het een ander startmoment dan met mijn volvo 440, automaatje van minstens twaalf jaar oud.

Reizen in zo'n auto, met mijn handen op het koele hout van het stuur, geeft een heel ander gevoel dan collectief snotteren in de trein. In de trein ben ik hoffelijk, laat bejaarden, zwangeren en hulpelozen altijd voorgaan, sta mak in het gangpad en help buggy's naar boven sjouwen als de lift kapot is. De alfa sprak iets anders in me aan. Bij het stoplicht ging ik vanzelf proberen om wat eerder weg te zijn dan mijn buurman, op de snelweg haalde ik bij het uitvoegen en passant nog drie auto's in.

Een lekker gevoel, dat alfa gevoel: Een tikkeltje aso, zonder scrupules. Een tikkeltje ordi, zonder schaamte.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?