9/02/2004
Vast niet goed
Dinsdagochtend ging ik naar een crematie van een bejaarde vrouw, de moeder van een vriend van mij. Ik kende haar niet goed, maar wilde dit moment met haar zoon delen. Hij stond achter het katheder in de wit met grijze jaren 80 zaal en hij hield zijn verhaal. En meteen zag ik mezelf achter katheders staan, op vorige en toekomstige crematies.
Mijn planning was om de middag gewoon te werken, maar toen ik thuiskwam, was ik daarvoor niet in de stemming. Ik pakte mijn boek dat mij in de vakantie had verleid tot het niet-lezen van Proust en het niet-lezen van Joyce een keuze waarvan ik geen moment spijt heb gehad tot nu toe -pas op pagina 450 aangeland- ('the crimson petal and the white' (Michel Faber) en dacht: vandaag neem ik vrij. Natuurlijk zou ik die en die van me moeten laten horen en natuurlijk had dat gisteren al afgemoeten. Maar nu kan het me niet schelen.
Op woensdag las ik op mijn werk een mailtje van een Duitser die iets van mij wilde. 'I trusted you to call me yesterday, but you did not call me', beschuldigde hij mij. 'Lekker belangrijk', dacht ik.
Vandaag, eigenlijk mijn Lena-dag, ben ik toch maar naar mijn werk gegaan nu ik dinsdag aan al vrij had genomen vanwege de crematie. Surrogaat-oma wilde wel inspringen. Ik leverde Lena af bij haar oma en vond het wel gezellig. Ik dronk een kopje thee. En nog één. Wat laat kwam ik op mijn werk maar het kon me niet schelen.
Een wat onwennig en ook onheilspellend gevoel, die onverschilligheid.
Dinsdagochtend ging ik naar een crematie van een bejaarde vrouw, de moeder van een vriend van mij. Ik kende haar niet goed, maar wilde dit moment met haar zoon delen. Hij stond achter het katheder in de wit met grijze jaren 80 zaal en hij hield zijn verhaal. En meteen zag ik mezelf achter katheders staan, op vorige en toekomstige crematies.
Mijn planning was om de middag gewoon te werken, maar toen ik thuiskwam, was ik daarvoor niet in de stemming. Ik pakte mijn boek dat mij in de vakantie had verleid tot het niet-lezen van Proust en het niet-lezen van Joyce een keuze waarvan ik geen moment spijt heb gehad tot nu toe -pas op pagina 450 aangeland- ('the crimson petal and the white' (Michel Faber) en dacht: vandaag neem ik vrij. Natuurlijk zou ik die en die van me moeten laten horen en natuurlijk had dat gisteren al afgemoeten. Maar nu kan het me niet schelen.
Op woensdag las ik op mijn werk een mailtje van een Duitser die iets van mij wilde. 'I trusted you to call me yesterday, but you did not call me', beschuldigde hij mij. 'Lekker belangrijk', dacht ik.
Vandaag, eigenlijk mijn Lena-dag, ben ik toch maar naar mijn werk gegaan nu ik dinsdag aan al vrij had genomen vanwege de crematie. Surrogaat-oma wilde wel inspringen. Ik leverde Lena af bij haar oma en vond het wel gezellig. Ik dronk een kopje thee. En nog één. Wat laat kwam ik op mijn werk maar het kon me niet schelen.
Een wat onwennig en ook onheilspellend gevoel, die onverschilligheid.
