9/01/2004
Bezoek van Oom Otto
Vele malen had ik oom Otto al uitgenodigd. Soms maakte hij aanstalten de reis te ondernemen, om dan toch weer op het allerlaatste moment af te bellen. Hij was dan te moe, of had diarree, of kon zijn spullen niet bijelkaar zoeken. Toen hij afgelopen week weer begon over een bezoek aan mij, zei ik gelaten dat hij natuurlijk welkom was. Dat was mooi, want hij was al de hele week 'in training.' Dat betekent dat hij elke dag de wekker een half uur eerder zet om op de geplande dag daadwerkelijk om acht uur uit zijn bed te kunnen komen. Zou zaterdag a.s. schikken? Ja, prima, dan kom ik om 10.32 aan op Centraal Station en hij hing op.
Zaterdagochtend ging de telefoon om 08.30 uur. Oom Otto. Ik ging er vanuit dat hij afbelde, maar de boodschap was: 'ik lig op schema'.
Het werd een lange dag met eindeloze verhalen over de geopolitiek, over het verschil tussen Nederlanders en Duitsers, over de oorlog, over de huisarts, nog meer over de oorlog, over het ziekenhuis, over de fysiotherapeut, over kennissen die ik niet kende die dan weer een zoon of dochter hadden waar iets mee was, over de apotheek en de apotheker in het bijzonder, over de tennisclub, over cafe Schuttevaer waar hij twee maal daags komt.
Oom Otto verstaat de kunst om al die onderwerpen in elkaar te laten vervloeien. Dan gaat het van: ' in het ziekenhuis is het armoe troef hoor. Ach man. Niks airconditioning. De ramen tegen elkaar open zetten, zodat je lekker op de tocht ligt. Nee, dat is in Duitsland wel anders. Daar is de gezondheidszorg op een hoog plan he, maarja, dat willen de Nederlanders niet horen. Die kijken naar Engeland. Engeland voor en Engeland na. Maar daar is het een rommeltje. Net als in de oorlog. Toen in 1943 de slag bij ...'
Een moment van onoplettendheid wordt onmiddelijk bestraft. Je weet niet of je nu in de tweede wereldoorlog zit, of dat het ging over een boek dat hij heeft gelezen of dat hij het heeft over zijn Marokkaanse hulp in de huishouding.
We bezochten een tentoonstelling van het Maritiem Museum over Varen in Indie. Vitrines vol herinnering voor oom Otto. Het hoogtepunt was een plattegrond van een passagierschip waarmee hij van Nederland naar Indie was gevaren. 'Ach ja, dan was hier de rookkamer, 1e klas. Och man, dat was sjiek. Wij zaten 2e klas en zelfs dat was niet mis hoor. Zie je hier die foto?' Ik zag een foto van een lounge. Dames in avondkleding, heren die dikke sigaren rookten. Ramen met glas in lood. 'Dan kun je je toch niet voorstellen dat je je op een schip bevindt? Ja, dat was een mooie tijd. En die diners...het hoogtepunt van de dag volgens velen, die zich helemaal rond aten. Ik herinner me het diner op koninginnedag. We kregen...' Minitieus wist hij nog elke gang op te sommen. En zo vertelde en vertelde hij bij elke vitrine.
R. bracht hem 's avonds weer naar huis met de auto. 'Ik ben moe maar dankbaar. Wat een indrukken', zei oom Otto ten afscheid.
Vele malen had ik oom Otto al uitgenodigd. Soms maakte hij aanstalten de reis te ondernemen, om dan toch weer op het allerlaatste moment af te bellen. Hij was dan te moe, of had diarree, of kon zijn spullen niet bijelkaar zoeken. Toen hij afgelopen week weer begon over een bezoek aan mij, zei ik gelaten dat hij natuurlijk welkom was. Dat was mooi, want hij was al de hele week 'in training.' Dat betekent dat hij elke dag de wekker een half uur eerder zet om op de geplande dag daadwerkelijk om acht uur uit zijn bed te kunnen komen. Zou zaterdag a.s. schikken? Ja, prima, dan kom ik om 10.32 aan op Centraal Station en hij hing op.
Zaterdagochtend ging de telefoon om 08.30 uur. Oom Otto. Ik ging er vanuit dat hij afbelde, maar de boodschap was: 'ik lig op schema'.
Het werd een lange dag met eindeloze verhalen over de geopolitiek, over het verschil tussen Nederlanders en Duitsers, over de oorlog, over de huisarts, nog meer over de oorlog, over het ziekenhuis, over de fysiotherapeut, over kennissen die ik niet kende die dan weer een zoon of dochter hadden waar iets mee was, over de apotheek en de apotheker in het bijzonder, over de tennisclub, over cafe Schuttevaer waar hij twee maal daags komt.
Oom Otto verstaat de kunst om al die onderwerpen in elkaar te laten vervloeien. Dan gaat het van: ' in het ziekenhuis is het armoe troef hoor. Ach man. Niks airconditioning. De ramen tegen elkaar open zetten, zodat je lekker op de tocht ligt. Nee, dat is in Duitsland wel anders. Daar is de gezondheidszorg op een hoog plan he, maarja, dat willen de Nederlanders niet horen. Die kijken naar Engeland. Engeland voor en Engeland na. Maar daar is het een rommeltje. Net als in de oorlog. Toen in 1943 de slag bij ...'
Een moment van onoplettendheid wordt onmiddelijk bestraft. Je weet niet of je nu in de tweede wereldoorlog zit, of dat het ging over een boek dat hij heeft gelezen of dat hij het heeft over zijn Marokkaanse hulp in de huishouding.
We bezochten een tentoonstelling van het Maritiem Museum over Varen in Indie. Vitrines vol herinnering voor oom Otto. Het hoogtepunt was een plattegrond van een passagierschip waarmee hij van Nederland naar Indie was gevaren. 'Ach ja, dan was hier de rookkamer, 1e klas. Och man, dat was sjiek. Wij zaten 2e klas en zelfs dat was niet mis hoor. Zie je hier die foto?' Ik zag een foto van een lounge. Dames in avondkleding, heren die dikke sigaren rookten. Ramen met glas in lood. 'Dan kun je je toch niet voorstellen dat je je op een schip bevindt? Ja, dat was een mooie tijd. En die diners...het hoogtepunt van de dag volgens velen, die zich helemaal rond aten. Ik herinner me het diner op koninginnedag. We kregen...' Minitieus wist hij nog elke gang op te sommen. En zo vertelde en vertelde hij bij elke vitrine.
R. bracht hem 's avonds weer naar huis met de auto. 'Ik ben moe maar dankbaar. Wat een indrukken', zei oom Otto ten afscheid.
