9/27/2004
Actie
De vergadering stond gepland van 18.00 tot 20.00 uur in het gebouw van een adviesbureau. Om vijf voor zes arriveerde ik in de ruime entree met marmeren vloer. Tot iemand me kwam ophalen, kon ik plaatsnemen in de leren fauteuils met roestvrijstalen frame. Leesvoer bestond alleen uit het Financieel Dagblad. Volgens mij is er één binnenhuisarchitect die alle adviesbureaus van een interieur voorziet.
Een jonge man in krijtstreeppak met daaronder een geruit overhemd kwam me halen. Hij knoopte een professioneel praatje van het lichte genre met me aan. Een gedurfd grapje, maar niet tè. Precies goed, zou zijn baas vinden.
De vergaderzaal was ijselijk neon-verlicht. De voorzitter zat nog even achter zijn laptop te werken en wuifde mij tussen een shift en enter goedendag. De jonge consultant maakte een royaal gebaar: 'ga gerust je gang', terwijl hij naar de zachte broodjes ham en kaas wees.
De voorzitter kwam een minuut voor zes achter zijn laptop vandaan en vertelde me voor welke problemen de ziekte van Balkenende hem allemaal stelde. Hij had dit georganiseerd en dat gepland, maar nu Balkenende ziek was, moest hij op het allerlaatste moment iets anders regelen. Knap hoe hij in drie zinnen duidelijk maakte dat hij zich in kringen van Jan Peter, Neelie en Maria bewoog. Ik probeerde me niet meteen een meisje te voelen, naast zo'n machtsman.
De oudere mannen druppelden binnen. Was ik weer de enige vrouw vanavond? O nee, de secretaresse zat naast de voorzitter. Stipt 18.00 uur begon de vergadering. De voorzitter streepte energiek de acties af. Dat ging als volgt:
Voorlezend: 'Actie 7. Verantoordelijke: Jansen.' Dan was het moment om priemend op te kijken. 'Gedaan?'
'Nou, we zijn er mee bezig.'
'Wat is de stand van zaken?'
'We hebben gebeld, maar die was er niet, en toen kwam er dat tussen...'
'Dat vind ik te vaag. Wanneer kan het af zijn?'
'Over een paar weken, denk ik'
'Goed. Dan zet ik 1 november bij deze actie. Actie 8. Verantwoordelijke: Pietersen.'
Bij actie 11 werd mijn naam genoemd. Het was een slepend project dat maar niet van de grond kwam. Zes dode paarden bijelkaar. 'Is het een idee dat Louter meehelpt dit project te trekken?' De verantwoordelijke knikte gretig ja. Ik had net een hap krentenbol in mijn mond. 'Goed. Door naar actie 12.'
Om half acht was de vergadering voorbij. De voorzitter wuifde de vergaderaars goedendag, terwijl hij mailtjes achter zijn laptop beantwoordde.
Met een van de vergaderaars reisde ik met de trein naar Rotterdam. We hadden een gesprek dat veel leuker was dan ik had gedacht. Het enige was dat hij continu op zijn mobieltje keek. Ter hoogte van Rotterdam Alexander zei hij dat ze een vacature hadden, en dat hij geinteresseerd zou zijn om met mij te praten. Ik bedankte voor de uitnodiging en toen waren we op Centraal.
In de tram naar huis bedacht ik me dat ik me niet verleid voelde door het aanbod 'om te komen praten.' Misschien zit ik toch gewoon goed waar ik nu zit.
De vergadering stond gepland van 18.00 tot 20.00 uur in het gebouw van een adviesbureau. Om vijf voor zes arriveerde ik in de ruime entree met marmeren vloer. Tot iemand me kwam ophalen, kon ik plaatsnemen in de leren fauteuils met roestvrijstalen frame. Leesvoer bestond alleen uit het Financieel Dagblad. Volgens mij is er één binnenhuisarchitect die alle adviesbureaus van een interieur voorziet.
Een jonge man in krijtstreeppak met daaronder een geruit overhemd kwam me halen. Hij knoopte een professioneel praatje van het lichte genre met me aan. Een gedurfd grapje, maar niet tè. Precies goed, zou zijn baas vinden.
De vergaderzaal was ijselijk neon-verlicht. De voorzitter zat nog even achter zijn laptop te werken en wuifde mij tussen een shift en enter goedendag. De jonge consultant maakte een royaal gebaar: 'ga gerust je gang', terwijl hij naar de zachte broodjes ham en kaas wees.
De voorzitter kwam een minuut voor zes achter zijn laptop vandaan en vertelde me voor welke problemen de ziekte van Balkenende hem allemaal stelde. Hij had dit georganiseerd en dat gepland, maar nu Balkenende ziek was, moest hij op het allerlaatste moment iets anders regelen. Knap hoe hij in drie zinnen duidelijk maakte dat hij zich in kringen van Jan Peter, Neelie en Maria bewoog. Ik probeerde me niet meteen een meisje te voelen, naast zo'n machtsman.
De oudere mannen druppelden binnen. Was ik weer de enige vrouw vanavond? O nee, de secretaresse zat naast de voorzitter. Stipt 18.00 uur begon de vergadering. De voorzitter streepte energiek de acties af. Dat ging als volgt:
Voorlezend: 'Actie 7. Verantoordelijke: Jansen.' Dan was het moment om priemend op te kijken. 'Gedaan?'
'Nou, we zijn er mee bezig.'
'Wat is de stand van zaken?'
'We hebben gebeld, maar die was er niet, en toen kwam er dat tussen...'
'Dat vind ik te vaag. Wanneer kan het af zijn?'
'Over een paar weken, denk ik'
'Goed. Dan zet ik 1 november bij deze actie. Actie 8. Verantwoordelijke: Pietersen.'
Bij actie 11 werd mijn naam genoemd. Het was een slepend project dat maar niet van de grond kwam. Zes dode paarden bijelkaar. 'Is het een idee dat Louter meehelpt dit project te trekken?' De verantwoordelijke knikte gretig ja. Ik had net een hap krentenbol in mijn mond. 'Goed. Door naar actie 12.'
Om half acht was de vergadering voorbij. De voorzitter wuifde de vergaderaars goedendag, terwijl hij mailtjes achter zijn laptop beantwoordde.
Met een van de vergaderaars reisde ik met de trein naar Rotterdam. We hadden een gesprek dat veel leuker was dan ik had gedacht. Het enige was dat hij continu op zijn mobieltje keek. Ter hoogte van Rotterdam Alexander zei hij dat ze een vacature hadden, en dat hij geinteresseerd zou zijn om met mij te praten. Ik bedankte voor de uitnodiging en toen waren we op Centraal.
In de tram naar huis bedacht ik me dat ik me niet verleid voelde door het aanbod 'om te komen praten.' Misschien zit ik toch gewoon goed waar ik nu zit.
