6/15/2004
Weer een eerste keer
Wat is Lena hangerig. Vervelend. De hele tijd wil ze op mijn schoot zitten. En toch ook weer niet. Dan glijdt ze weer van mijn schoot, ze slaat me. Ze gaat huilend liggen op de grond, haar hoofd bonkend op de grond.
Niets is goed. Ze zal wel moe zijn en ik breng haar vroeg naar bed. Bij het verschonen van de luier gilt ze alsof er een kindermishandelaar op haar kamer is binnengslopen die het weerloze kindje gemeen knijpt in de blote buik. Ik leg haar in bedje en zing nog een liedje, maar slapen wil ze ook al niet en dat laat ze weinig subtiel merken. Ik wens haar welterusten maar krijg niet het lieve 'tusssen' terug te horen, laat staan 'daag'met een kushandje. Toch sluit ik de deur van de kinderkamer. Ze krijst en staat zo hard aan haar ledikantje te rukken, dat ik haar bedje over de vloer hoor schuiven. Normaal ga ik naar boven, maar ik ben haar gedrein van een dag zo zat, dat ik haar lang laat huilen. Net zolang tot ze in slaap valt.
Zienouwel, zolang huilde ze niet. Ze was gewoon moe.
Net voor ik naar bed ga, kijk ik nog even naar mijn meisje. Ze ligt op haar buik. Haar armpjes en knietjes onder haar buikje gekruld, haar kontje omhoog. Haar haar is drijfnat. Haar slaapzakje klam.
Ik temperatuur. Ze heeft 41 graden koorts. Een nacht met ijlen en bibberen en heel veel huilen begint.
Natuurlijk is het goedgekomen. Zoals alles tot nu toe goedgekomen is. En toch helpt die wetenschap maar nauwelijks bij een volgende eerste keer, weet ik nu al.
Wat is Lena hangerig. Vervelend. De hele tijd wil ze op mijn schoot zitten. En toch ook weer niet. Dan glijdt ze weer van mijn schoot, ze slaat me. Ze gaat huilend liggen op de grond, haar hoofd bonkend op de grond.
Niets is goed. Ze zal wel moe zijn en ik breng haar vroeg naar bed. Bij het verschonen van de luier gilt ze alsof er een kindermishandelaar op haar kamer is binnengslopen die het weerloze kindje gemeen knijpt in de blote buik. Ik leg haar in bedje en zing nog een liedje, maar slapen wil ze ook al niet en dat laat ze weinig subtiel merken. Ik wens haar welterusten maar krijg niet het lieve 'tusssen' terug te horen, laat staan 'daag'met een kushandje. Toch sluit ik de deur van de kinderkamer. Ze krijst en staat zo hard aan haar ledikantje te rukken, dat ik haar bedje over de vloer hoor schuiven. Normaal ga ik naar boven, maar ik ben haar gedrein van een dag zo zat, dat ik haar lang laat huilen. Net zolang tot ze in slaap valt.
Zienouwel, zolang huilde ze niet. Ze was gewoon moe.
Net voor ik naar bed ga, kijk ik nog even naar mijn meisje. Ze ligt op haar buik. Haar armpjes en knietjes onder haar buikje gekruld, haar kontje omhoog. Haar haar is drijfnat. Haar slaapzakje klam.
Ik temperatuur. Ze heeft 41 graden koorts. Een nacht met ijlen en bibberen en heel veel huilen begint.
Natuurlijk is het goedgekomen. Zoals alles tot nu toe goedgekomen is. En toch helpt die wetenschap maar nauwelijks bij een volgende eerste keer, weet ik nu al.
